Aklıma epeydir takılan bir hususta, kelamına, bilgisine, mesleksel yetkinliğine çok güvendiğim birkaç beşerle uzun, upuzun bir fikir alışverişinde bulundum ve yargım netleşti: Türkiye’de müzikçi, oyuncu, ünlü dediğimiz bir grup isimler faşist bir sistem tarafından esaret altında tutuluyor. İnsanların konuşması da, konuşmaması da, fikir beyan etmesi de, fikir beyan etmemesi de bu faşist düzenek tarafından denetim ediliyor.

Bu burada bir dursun.

Soruyu şöyle sorayım: Bir ülke hayal edin. İnsanların yüzde yüzünün oluşturduğu toplamdaki politik, sosyolojik, inançla ilgili renklilik ve çeşitlilik şarkıcısına, oyuncusuna, ünlüsüne yansımamış olsun. Bu, mümkün olabilir mi?

Aslında hem iktidar, hem de muhalefet kanadı işi bu derece sulandırmadan evvel kültürel iktidar kavramı etrafında sorup, yanıtını aradığım problemlerden biri buydu: İş dünyası, medyası, sokağı, çarşısı, pazarı son derece heterojen olan bu ülkenin sanat, müzik, sinema dalı niye bu kadar homojen bir yapı arz ediyor? Ve üstelik artık fabrika çalışanları bile kendi hayatiyetlerini ilgilendiren temel problemlerde örgütlenemezken bu “ünlüler” dediğimiz topluluk nasıl oluyor da aslında hiç ilgilenmedikleri hususlarda bu derece çabuk örgütlenip toplumda bir polarizasyon, bir kutuplaşma, bir kristalizasyon çıktısı elde edebiliyorlar.

“Aslında hiç ilgilenmedikleri” dedim, evet. Çünkü hepimiz biliyoruz ki Türkiye’de “ünlüler” dediğimiz insan topluluğunun politik şuuru, 8 yaşındaki bir çocuktan daha gelişmiş değil. Oturup hangisiyle konuşsanız üç dakika sonra cehaletlerine şapka çıkararak bulunduğunuz yerden uzaklaşmak istiyorsunuz. Suriye olayında da gördük bunu, Gazze’de de gördük, sarsıntıda de gördük, yangında da gördük. Politik şuur yerle yeksan hepsinde.

O halde nasıl oluyor bu? Nasıl oluyor da ünlüler her fırsatta direkt ülkemizin aleyhine olacak biçimde örgütlenebiliyorlar? İşte bu sorunun karşılığı netleşti bende. Zira yaptığım o uzun görüşmenin akabinde sistemin nasıl işlediğini çok daha güzel anladım.

Şudur: Menajerler eliyle inşa edilen bir esaret sistemi var Türkiye’de. Mesleksel yeterlilikleri aslında kısıtlı olan ünlüler topluluğu, o cangılın içinde hayatta kalabilmek, para kazanabilmek için o esaret sistemine boyun eğmek zorunda hissediyorlar kendilerini. Güzel, kimileri işi abartıp menajer sevgilileri tarafından iş adamlarına pazarlanmaya da razı oluyorlar lakin o öbür bahis. O belgeler da yakın vakitte açılır nasılsa.

Sosyal medyada örgütlenen troller ünlülere “şu bahiste niye siz de yazmadınız, bir şey söylemediniz?” kampanyası yapıyor, ünlülerin menajerleri de “bu konuda bir şey yazmaz, söylemezsen sevenlerin seni yuhalar, toplumsal medyada aleyhine kampanya başlatırlar, sahne alamazsın, rol kapamazsın” diyorlar. Ünlümüz de çaresizce “peki madem, uygunu neyse yazalım” diyor. Böylece çember tamamlanıyor ve kurulan o “tuhaf ilgiler ağı”nda menajerlerin üstlendiği vazife yerine getirilmiş oluyor. Çoğunlukla ünlülerin o mevzuda ne düşündüklerinden haberleri bile olmuyor anlayacağınız. Menajer belirliyor ünlüsünün politik duruşunu.

İsmi bende bir müzikçinin sıkıntıya yaklaşımı şöyle mesela: “Abi, ben yurtdışında tatildeyim, ülkemde ne olup bittiğinden habersizim, menajerim yazmamız lazım deyince yazdık işte bir şeyler.”

Kendisinden öbür hiç kimseye hayat hakkı tanımayan seküler faşizm, ünlüleri kuklaları yaparak, aslında var olmayan sanal bir örgütlenme kuruyorlar. Böylece, örneğin hakkında akıl almaz hırsızlık tezleri olan bir zübüğün ardında hizalanmayı organize edebiliyorlar.

O halde şudur: Nasıl ki bu tuhaf trene binip ihtilal yapacağına inanarak Saraçhane’ye akan çocuklar bizim çocuklarımızsa ve hiçbirini bu karanlığa kaptırma lüksümüz yoksa bu gariban ünlüleri de o karanlığa teslim etme lüksümüz yoktur.

Elebaşlarını, devşirilmişlerini, artık yeterlice azıtmışlarını elbette kastetmiyorum. Lakin yaşadıkları tuhaf esaret yüzünden ülkesinin, Türkiye’nin karşısındaki blokta görünmeye mecbur bırakılan pek çok ismi “özgürleştirmek” de yürüttüğümüz vesayet aksisi sürece dâhil edilmelidir. Bu insanlara bir halde kölelikten kurtuluş beratlarını ve emanlarını vermek de boynumuza borçtur.

Bunu yapmanın da tek bir yolu vardır. Türkiye’deki kültür sanayisini heterojen hale getirmek. Kırmızı çizgiyi “ülkene ateş edemezsin” noktasında belirginleştirmek.

Bu ünlülere “yahu liberal demokrasi dediğin şey hış oldu, dünya süratle dönüşüyor, saçmalama” falan diye anlatmakla vakit kaybetmeye gerek yoktur. Şöhretlerine bir şey olmayacağına, para kazanmaya pekâlâ devam edilebileceklerine dair bir garanti kâfi olacaktır.

Türkiye’deki kültürel iktidar vesayetini ortadan kaldırmaya şu son süreçte “egemenlik kayıtsız koşulsuz milletindir” yazmak zorunda bırakılan birtakım isimlerden başlamak gerekir.

İnşallah ilgilileri ne dediğimi anlıyor ve harekete geçmek için planlamalar yapıyorlardır.