Gazetemizin dünkü birinci sayfasında yer alan o fotoğraf, birçok şeyin özetiydi aslında: PKK yandaşlarının Almanya’nın Köln kentinde düzenlediği mitingde, çokça İsrail bayrağı da vardı. Alman polisinin elbette müdahale etmediği ve yalnızca seyrettiği miting, PKK’nın kendi istikbalini İsrail’e bağladığını göstermesinin yanı sıra, seküler Kürtler ortasında gitgide yaygınlaşan İsrail sempatizanlığını gözler önüne seriyordu.

Söz konusu İsrail hayranlığının açık tezahürlerini toplumsal medyada da gözlemlemek mümkün. “I stand with Israel” (İsrail’in yanındayım) etiketine dayanak iletileri yağdıran sayısız Kürtçü hesap var. Bu hesaplar tıpkı vakitte Hamas’ın bir “terör örgütü” olduğunu savunurken, Gazze’deki soykırımı da “terörle mücadele” olarak algılıyor. Geçtiğimiz günlerde, hatırı sayılır bir takipçi kitlesine sahip Kürtçü aktivistlerden biri, Kürt kamuoyuna hitaben şu iletisi yayınladı mesela:

“Sizi Türkler, Farslar, Araplar işgal etmiş. Onlara karşı yapılacak her darbe, sizin boynunuzdaki zincirin bir halkasının kırılması demektir. Ortadoğu’ya bu türlü yaklaşmak zorundasınız. Ortadoğu’daki bütün gelişmeleri bu türlü okumak zorundasınız. Sizin düşmanlarınız aşikâr, siz bellisiniz. Düşmanlarınıza vuranlar, sizin dostlarınızdır.

Böyle bakmak zorundasınız.”

Ortadoğu’daki her gelişmeyi bu türlü okuyunca, yolun sonunda İsrail hayranlığı ve şakşakçılığı elbette kaçınılmaz. Bile bile teşne olunan şey ise, İsrail tarafından peşkir olarak kullanılma zilleti. Hakikaten İsrail Başbakanı Benyamin Netanyahu’nun oğlu vakit zaman paylaştığı bir görselle Kürtçü kitleyi kendisine hayran bırakmayı sürdürüyor. Görselin altına, “Kürdistan’ın Türkiye, İran, Irak ve Suriye tarafından işgal edildiğini” yazan

Yair Netanyahu, Türkiye’nin Kürt halkına soykırım yaptığını vurguluyor. Kürtler ortasında bu ucuz oltaya gelen kalabalık bir güruhun bulunması

hem acı hem de düşündürücü.

Milliyetçilik yahut kendi kavmine yakınlık hissetmek, fıtrî bir his, evet. Lakin şu anda Kürtlere dayatılan, milliyetçilik ambalajına sarılmış, seküler bir emperyalist proje. Bu projenin alt bileşenlerinde İslâm düşmanlığının çeşitli çeşitleri mevcut. Kürtlerin tarihî geçmişine ve kültürüne ters ne kadar öge varsa, “Kürt milliyetçiliği” ismine kitleye pompalanıyor. Piyasada Kürtleri ve Kürt siyasetini temsil ismine uzunluk gösteren bireylerin kâhir ekseriyetinin yaşantısı, dindar tabanla büsbütün alakasız, hatta o tabanın bedellerine açıktan tezatlık ihtiva ediyor. “Modern hayat tarzı” ismi altında Kürtlere sunulan yeni kültürel formlar, bu kadîm halkı dejenere ederek mayasını bozuyor.

Öte yandan, tarihî hakikatlerden soyutlanmış, nevzuhur bir Kürt tarihi de oluşturuluyor. Tarihte Kürtlerin yaşadığı mıntıkalar kâğıt üzerinde daima genişletiliyor, pek çok tarihî şahsiyet “Kürt” ilân ediliyor, Kürtler için büsbütün uyduruk bir alternatif mazi üretiliyor, demografik istikrarlarla ve sayılarla oynanıyor. Kimi Batılı kelamım ona araştırmacıların da bütün güçleriyle katkı yaptığı bu süreç, nihayetinde Kürtleri vakıadan koparmaktan ve onları tarihin ve coğrafyanın içinde köksüz hale getirmekten diğer

bir şeye hizmet etmiyor.

İslâm’dan soyutlanmış bir Kürt milliyetçiliği, tıpkı İslâm’dan soyutlanmış ve bu formda istikametini yitirmiş bir Türk milliyetçiliği üzere, coğrafyamızın güzergâhına döşenmiş mayınlardan biridir. Aksi taraftaki bütün kışkırtmalara karşın, Kürtlerin Ortadoğu’ya bakmaları ve yaklaşmaları gereken asıl nokta burasıdır. Coğrafyamız, dinî bir derinlik ve tarihî bir sorumluluk barındırmayan kuru milliyetçiliklerin türlü cefalarını on yıllar boyunca çekti. Arap dünyasında da bu durumun birçok hüzünlü örneği bulunabilir. Hiçbiri, acılarımıza ve kaygılarımıza ilaç olmadı; tersine yalnızca yaraları derinleştirip kangrene dönüştürdü.

Coğrafyamızın bütün halkları üzere, Kürtler de bugün bir yol ayrımında. Emperyalist ayartmaların iğvalarına kapılmamak, sorunların tahlili ismine daha kapsayıcı ve kucaklayıcı bakış açıları geliştirmek, İslâm’dan ve ana İslâmî gövdeden kopuk bir Kürt milliyetçiliğinin evvela Kürtlere sonra da bütün bölgeye kurulmuş çağdaş bir tuzak olduğunu görebilmek… Sıkıntı da olsa, benimsenmesi gereken duruş budur.