İbn Haldun’un bizim durumumuzu tam olarak söz eden bir kelamı vardır. Bir milletin uyanışını ve geri dönüşünü tanımlar: “Su, nasıl suya benzeriyse; milletlerin geleceği de geçmişine emsal.”

Emperyalizmin en tehlikeli yanı fiili işgal değil, kültürel emperyalizmdir. Fiili işgaller bir gün sona erer; düşman postalı toprağınızı terk eder. Fakat kültürel emperyalizm, bir milleti köleleştirmeye yönelik bir efordur ve paslı bir çivi üzere asırlar boyunca insanların zihinlerine çakılı kalır.

Batılı devletler, bir imparatorluk bakiyesi olan milletimiz üzerinde yapabilecekleri en büyük yıkımı gerçekleştirdiler. İşgal ettikleri ve kültürel emperyalizme maruz bıraktıkları Afrikalılar üzere, bir daha büyük devlet hayali kurmamamız için çeşitli fikir ve kavramlar oluşturdular ve bu niyetin önüne geçmeye çalıştılar.

Osmanlı İmparatorluğu’nun yıkılışı ile birlikte, yeryüzünde seccade serilen tüm topraklar işgal edildi. İngiliz, İspanyol, Hollandalı ve Fransız asker postalları bu topraklara ayak bastı. Bu süreç, toprak işgallerini, insan kıyımlarını, savaşları, mağlubiyetleri, travmaları ve karşı atakların bastırılmasını içeriyordu. Uzak Doğu’dan Balkan ülkelerine, Afrika’dan Ortadoğu’ya kadar binlerce kıssadan oluşan bir süreçti bu.

Birinci Dünya Savaşı, masallarda anlatılan bir efsane değil; dedelerimizin şahsen katıldığı, kimisinin şehit, kimisinin gazi olduğu, devamında Kurtuluş Savaşı ile büyüklerimizin anlattığı ve bizlerin de kulaklarımızla şahit olduğumuz bir gerçekliktir.

Yüzyılın başında, İslam dünyasının büyük mütefekkirleri bu sürecin süreksiz olduğunu ve her şeyin bir gün aslına rücu edeceğini anlatmakla meşguldü. Lakin yeni medeniyetin azameti, birçok insanı korkutuyordu. Direnmenin ve karşı koymanın imkânsızlığı üzerine adeta iman seviyesinde bir inanç hâkimdi.

Bugün, İsrail’in Gazze’de işlediği hatalar ve katliamlar için reaksiyon gösterenler nasıl “deli” muamelesi görüp dünyadan dışlanıyorsa, o devirde sömürge imparatorluğuna karşı çıkan ve bu hayali taşıyanlar tıpkı formda “deli” muamelesi görüyordu.

Bugün birçok yarı sömürge ülkesinde olduğu üzere, Batı paradigmasına karşı çıkanlar şahsen kendi devletleri tarafından baskılanmakta ve ötekileştirilmektedir. Bu durumun yaşanmadığı bir ülke yoktur. Tek parti devrindeki yasaklara ve devlet eliyle baskılanan hususlara baktığımızda, tarih, din ve kültür düşmanlığı, bu sıkıntıların hiçbirinin Türkiye Cumhuriyeti’nin kendi problemi olmadığını görürüz. Bunlar direkt sömürgecilerin öncelik verdiği problemlerdi. Bir milletin ürettiği yüksek kültürü yasaklamak -örneğin, klasik Batı müziği ile uzunluk ölçüşecek Türk sanat müziğini yasaklamak- öbür nasıl izah edilebilir?

Osmanlı İmparatorluğu’nun üretmiş olduğu yüksek kültür, yalnızca Müslüman ahaliyle hudutlu kalmayıp İstanbul’da yaşayan Rum, Ermeni, Yahudi ve Balkan milletlerinin ortak kültürü hâline gelmişti.

Bu telaffuz, Türkiye Cumhuriyeti’nin bir devlet olarak kendi çıkarlarını öncelemeye başladığı günlerde ortaya çıktı. Suriye iç savaşında ABD ile Türkiye’nin karşı karşıya gelmesi. Bir anda Türkiye ile ilgili olmadık senaryolar yazılmaya başlandı. “Türkiye DEAŞ’e yardım ediyor” telaffuzları ortaya atıldı. Meğer DEAŞ’e karşı savaş veren birinci devletin, Fırat Kalkanı Harekâtı’yla Türkiye olduğu biliniyor.

Erdoğan’ı bir “imparator” üzere resmetme ve olumsuz bir imaj oluşturma uğraşları sürat kazandı. Bir ülkenin nüfuzunu genişletmesi ve bölgesel güç hâline gelmesi, rakip ülkeleri endişelendirir. Bu, devletler ortası rekabetin doğal bir sonucudur. Sömürge ülkeleri bu durumu hazmedemeyip medya üzerinden travmatik reaksiyonlar gösterebilir. Pekala, bizim sömürge bekçilerine ne demeli?

Batı’dan bir kavram gündeme geldiğinde, Türkiye’deki vatanperver olmayan, kendi konforu için ülkesinin geleceğini feda etmeye hazır bir güruh çabucak harekete geçer. Türkiye’nin kazanımları bu insanları rahatsız eder. Erdoğan’ın liderliğinde adım adım global bir tesire dönüşen Türk dış siyasetinin kazanımlarından hoşnut olmazlar. Kendilerine şu soruyu sormaya dahi zahmet etmiyorlar: Biz kimin bekçiliğini yapıyoruz?.

Sömürge aydınının temel vasfı şudur: Efendilerini yüceltmek ve karşılığında kendisini ve milletini küçümsemek. Bu güruh, çağdaş süreçlerin kölesi hâline gelmiş ve iç içe geçmişlik münasebetiyle CHP’yi de etkilemektedir. Telaffuzları tükenmiş, kavramlarının içi boşalmış; neyi desteklediklerinin yahut neye karşı çıktıklarının farkında değiller.

Bu coğrafyada büyüyerek var olmak, bizim bahtımızın davetidir. İsmine “Büyük Türkiye’’ diyoruz. Siz varın, “gavur aşıklığına” ve bekçiliğe devam edin. Görelim Mevla neyler.