Yeni Haçlı Seferi
Trump, üstelik rakibi Kamala Harris’e önemli bir fark atarak seçimi kazandı. Bu, hem ABD hem dünyâ için epey rahatlatıcı bir gösterge sayılabilir. Zira seçimlerden önce, Trump’ın çok küçük bir farkla seçimi kaybetmesi durumunda müsellah Trump taraftarlarının isyan etmesi ve ABD’yi bir iç savaşın eşiğine sürüklemesi ihtimâlinden telaş ediliyordu. Artık önümüzde tartışmalı ve istikrarsızlık doğuracak puslu bir vakit koridoru görünmüyor. Öbür taraftan,
Trump Başkanlık seçimiyle bir arada hem Temsilciler Meclisi hem de Senato seçimini kazandı.
Özellikle Senato’da, uzun vakittir devâm eden Demokrat üstünlüğü sona ermiş oldu.
Trump Beyaz Saray’daki ofisini kullanmaya başlayacağı ocak ayına kadar, iki ayı mütecâviz bir vakit var. Bu vakit zarfında, dünyâ devletleri kendi mıntıka (ev içi ve mahalle) temizliklerini yapacaklar ve yeni Trump dönemine hazır hâle geleceklerdir.
Çok açıktır ki, Trump’ın zaferi en fazla bugünkü Avrupa’yı vuruyor. Biden bölümünde ABD takviyesini alan; merkez sağ ve sol partilerin kalıntılarının, liberaller, Woke solcuları ve yeşiller ile kurdukları derme çatma koalisyonların, kıt’anın geleceğinde bir kararı kalmayacak görünüyor. Bunun yerine, hanidir bir çıkış yakalamış olan
Avrupa sağ popülizminin çeşitlemelerini oluşturan partilerin iktidara geleceklerini
düşünüyorum. Bu gelişmenin, AB’nin kuruluş prensiplerini toptan dönüştüreceğini öngörmek abartı olmayacaktır. Aslında bunu, Avrupa “değerlerinin” aslına rücû etmesi olarak pahalandırmak daha hakikat olacaktır. Telaffuzda devâm etse de;
açılımcı, içermeci “Demokratik Avrupa” ülküsünün pratik târihi esasen
çoktan sona ermişti. Sebep, zannedildiği üzere, bir türlü mâni olunamayan sistemsiz göçler değildir. İki Almanya’nın birleşmesi; Doğu Avrupa ve Balkan coğrafyasındaki genişlemelerin somut uyumsuzlukları, AB hâkim zihniyetindeki Batı (biz) ve Doğu (öteki) farkını evvela kıt’ada su üzerine çıkardı. Avrupa siyâsetlerindeki çok sağ dalganın yükselmesinde bu pratiğin etkisi büyük olmuştur. İstihdam temelli ekonomik meselelerle eşlenen sistemsiz göçler olsa olsa bu süreci derinleştirmiştir.
Söylemsel olarak AB’nin kurucu bedellerine bağlılıklarını devâm ettirdiğini sav eden mevcut siyâsal seçkinler, ne ekonomik sönümlenmelere ne de sistemsiz göç baskısına bir deva üretebildiler. Söylemlerindeki vurgu, yükselen faşizan dalgalara karşı tek sığınağın kendileri olduğu ve AB’nin müesses nizâmına bağlılık vurgusudur. Hâlbuki pratikte artık bu türlü bir müesses nizam mevcut değildir. ABD’deki Demokratların telaffuzundaki çatlak da budur. Onlar da, esas tanımaz bir mâceracı olarak tanım ettikleri Trump’a karşı gûya ABD müesses nizâmının müdâfileri olarak bir tez geliştirdiler. Hâlbuki
nasıl artık bir AB müesses nizâmından bahsedilemezse, müesses bir ABD nizâmından da bahsedilemez
. ABD ve AB’deki müesses nizamcıların hâllerini, Weimar Cumhûriyetinin iktidar seçkinlerinin hâllerine benzetmek mübalağa sayılmamalıdır. Bugünün “demokrat” Avrupa’sının üzerinde Friedrich Ebert, Philpp Scheidemann, Herman Müller’lerin rûhu dolaşıyor.
Weimar’ın çöküşü; şenliklerin, sorumsuzlukların ve
kapasitesiz-liklerin koalisyonuydu.
Hitler ve Naziler, Weimar mahfellerinde demokratizmin şampiyonluğu yapılırken iktidâra geldiler.
Demokratizm, demokrasinin içeriksizleştiği yerde neşvünema bulur
. Faşizmleri demokratizm besler. Weimar mahfelleri kendi içine kapanmış monadlardı. Almanya’nın sokaklarında ise apayrı bir hava esiyordu. Bugün AB ve ABD müesses nizâmının şampiyonluğu en esrikli evresini yaşıyor. Çöküşü de bu esriklikle bir arada yaşanacak. Trump’ın zaferinin temel müsebbibi iktidarsız Biden devranı oldu. Trump’ın zaferini Avrupa sağının zaferlerinin tâkip edeceğinden artık daha fazla eminim.
Biden Atlantik birliğini yine canlandırmak argümanıyla gelmişti. Bunu ABD ve AB müesses nizamının, “özgürlük” temelindeki iştirakini işâret ederek yaptı. Rusya-Ukrayna savaşının teopolitikasını açımlayan Lavrov’un tespiti son derecede haklı görünüyor.
Demokratik özgürlükçü Batı (NATO), özgürlükçü olmayan otarşik, otokratik Doğu’ya (Rusya) karşı, Ukrayna üzerinden bir Haçlı Savaşı başlattı.
Bu Haçlı Savaşı, tıpkı1204’te Batı ve Doğu kiliseleri ortasında; yâni Hristiyan dünya içinde yaşanmış olana emsal bir savaştı. Ortodoks Rusya odaktaydı. Ne var ki bu Haçlı Savaşı, 1204’ün tersine Batı tarafından kaybedildi. Dahası, temel düşman olan Çin ile Rusya ortasında neredeyse stratejik bir ittifaka sebebiyet verdi.
Avrupa sağ popülizmi ile ABD’deki Cumhûriyetçilerin tematik dünyâları ortasındaki ortak paydalara dikkât etmek gerekiyor. Dikkat cazip olan konu, her ikisinin de
ABD-AB ile Avrasya (Rusya)
arasında, Demokratların yıktığı köprüleri tâmir etmeye verdikleri önceliktir. İkinci konu,
her ikisinin de katıksız Siyonist
olmalarıdır. Doğrusu, farklı yoğunluklardaki İsrâil-Filistin, İsrâil-Lübnan ve İsrâil-İran savaşlarının çıkarılmasının, zamanlama prestijiyle
ABD-AB-Avrasya ittifâkını merkeze koyan bir anti-Weimar koalisyonun
tezgâhından geçtiğine inanmakta çok da fazla bir mâni yok.
Trump’ın zâfer kazanmasından en fazla keyifli olan bireylerin Orban, Putin ve Netanyahu’nun olduğunu söylemek mübalağa sayılmamalıdır. Elbette AB’nin müesses nizam parti ve seçkinlerinin karaların bağladığını kestirim etmek sıkıntı olmasa gerekir. Ancak yetmez; kara kara düşünenlerin başında Çin Komünist Partisi ve Şi Cinping’in geldiğini düşünüyorum.
ABD-AB ve Avrasya ittifâkının kilit taşı ise Hindistan… Kehânet perdesinde olmadığına dikkat çekerek iddialarımızı sıralayalım: Önümüzdeki vakit zarfında
Çin yalnızlaştırılacak. Rusya yavaş yavaş Çin’e ara alacak ve Hindistan kontenjanından tekrar Batı’ya eklemlenecek. BRICS’te ve ŞİT’te derin çatlaklar ortaya çıkacak.
Yeni bir Haçlı Seferine
hazır olalım: ABD-AB-Avrasya-Hindistan merkezli bu savaşın İsrâil merkezli İslam düşmanı bir sefer olacağını düşünmek için çok alâmet var…