2011 yılının Mart ayında Suriye’de olaylar başladığında ABD, DAEŞ’le çaba mazeretiyle YPG/PKK’yı bölgeye yerleştirmeye başladı.

ABD, PKK eliyle yeni bir İsrail inşa etmek istiyordu; Türkiye ise güneyinde bir terör devletine doğal olarak karşı çıkıyordu.

7 Şubat MİT Krizi, 17/25 Aralık yargı darbesi teşebbüsü, 15 Temmuz askeri darbe teşebbüsü ve en son 14-28 Mayıs seçimlerinde Kılıçdaroğlu’nun bütün muhalefeti bir masada toplaması, her şeyden evvel Erdoğan’ı devirmek suretiyle Suriye’de bir terör devletine Türkiye’nin itirazını ortadan kaldırmaya yönelikti. Şayet Fetullahçılar ya da Kılıçdaroğlu iktidarı ele geçirebilseler, bugün karşımızda farklı bir Suriye olacak; Esed diktatörlüğü bütün zalimliğiyle devam edecek, Türkiye’nin güneyinde bir PKK devleti kurulacak, İsrail hududumuza kadar ulaşacaktı.

15 Temmuz sonrası MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’nin de takviyesiyle Cumhurbaşkanı Erdoğan Suriye’de bir terör devleti kurulması projesine karşı sarsılmaz duruş sergiledi. Geri adım atmadığı üzere, himayesindeki muhalifler eliyle Suriye’de hiç beklenmedik, mükemmel bir ihtilal gerçekleştirdi.

13 yıllık bir gayretten, bir ihtilalden, tartışmasız bir zaferden, Esed, Rusya ve İran’ın çekilmesinden sonra, Suriye’de bir terör devleti imkân ve ihtimali ortadan kalktı.

Şimdi yalnızca ve yalnızca iki seçenek var:

İkinci seçenek ise şu: Şayet YPG/PKK, Öcalan’ın davetine uymazsa, suhuletle silah bırakmazsa, Türk Silahlı Kuvvetleri ve Suriye’deki silahlı güçler YPG/PKK’nın üzerine yürüyecek. ABD ve İsrail teröre dayanak verecek olursa, Türkiye hiç tereddüt etmeden bu ülkelerle de savaşacak.

Bunun dışında üçüncü bir ihtimal olabilir mi? Mesela bir uzlaşma sağlanabilir mi? Trump’ın vazifeye başlamasıyla bir orta yol bulunabilir mi? Birtakım ödünler karşılığında bir terör devletine ya da oluşumuna Türkiye göz yumabilir mi? Mutlaka hayır. Çünkü bu türlü bir odunun Türkiye içindeki yansıması fecî olacaktır. 13 yıl sonra gelen bir zaferin akabinde geri adım atmak ya da taviz vermek, Cumhur İttifakı’nı sarsacak, dahası, PKK terörü, elde ettiği kazanım ve sağladığı ABD/İsrail dayanağıyla Türkiye’yi çok sıkıntı bir periyoda taşıyacaktır. Suriye zaferi de bu türlü bir gelişmeden önemli yara alacaktır.

Yani Türkiye için bu basamakta üçüncü bir seçenek kalmamıştır. Ya YPG/PKK silah bırakacaktır ya da Türkiye bütün gövdesiyle bir savaşa girecektir.

Avrupa, Yunanistan, İran’dan yapılan açıklamalar Türkiye’ye karşı bir şer cephesinin oluştuğunu gösteriyor. Bu cepheye gelişmelere nazaran Ermenistan’ın, Rusya’nın, Suriye Devrimi’nden çok huzursuz olan Mısır, Suudi Arabistan, Körfez ve Ürdün’ün de dâhil olması mümkün.

Evet, tablo bu kadar net, keskin ve bir o kadar da gergin.

MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’nin başlattığı Öcalan tartışmalarını işte bu netlik, sertlik ve gerginlik gölgesinde okumak gerekiyor. Erdoğan ve Bahçeli, bir savaşa gerek kalmadan sıkıntıyı çözmek istiyorlar. Bir sıcak çatışma durumunda ise tüm dünyaya ve Kürtlere “Biz elimizden geleni yaptık lakin öbür deva kalmadı” bildirisinin alt yapısını hazırlıyorlar.

Meselenin ciddiyeti Türkiye içinde şimdi tam olarak anlaşılabilmiş değil. Küçük siyasi hesaplarla Cumhur İttifakı’na, Erdoğan ve Bahçeli’ye yüklenenler tabloyu okumaktan acizler. Şayet bir “beka meselesi” varsa o işte budur ve bugündür. Türkiye ya bu imtihandan muvaffakiyetle çıkacak ya da çok çok güç bir sürece girecektir.

Tekrar yazalım: Problem ne kadar önemli olursa olsun, Öcalan’ın İmralı’dan çıkması kelam konusu değil. Yakalandığı anda “Devletimin hizmetindeyim” diyen Öcalan, başlattığı terörü bitirerek, en azından bitirme daveti yaparak misyonunu yerine getirmiş olacak. Türkiye’nin kimseye borcu yok; hasebiyle Öcalan davet yapsa da yapmasa da, daveti işe yarasa da yaramasa da beklenen olacak, devreye silah girecek. Öteki yol görünmüyor.