Türklerle Kürtler için sıla-i rahim zamanı
Filistin’de, Gazze’de ve genel olarak bölgemizde bugünlerde yaşadıklarımız, yüz yıl evvel Türkiye’yi de kapsayan, hatta başta Türkiye’den başlayan paylaşım ve tanzimden bağımsız değil. Yenilmiş bir imparatorluğun bir daha ayağa kalkmaması, tekrar eski rollerine soyunmaması için yapılmıştı ne yapıldıysa. Üç kıtaya yayılmış bir imparatorluk 4 yıl başa baş devam eden bir gayretin akabinde 40 gün üzere kısa bir mühlet içerisinde mütarekeye zorlandı. Emperyalistler düşen Osmanlı üzerine aç kurtlar üzere üşüşüp topraklarını paylaşmakla kalmadı özellikle bu devletin tekrar eski seciyesine kavuşmaması, eski misyonunu sahiplenmemesi için emsalsiz önlemler aldılar.
İslam dünyası bir daha bir ortaya gelemesin diye Türklerin kalbine Arap düşmanlığı, Arapların kalbine de Türk düşmanlığı ekmeye çalıştılar.
Savaştığımız İngiliz’di, Fransız’dı, İtalyan’dı, Yunan’dı lakin savaşın sonunda düşman olduğumuz kendi vücudumuzun bir modülü olan Araplar, bilahare inkâr ederek, yok sayarak kendimize yabancılaştırdığımız yeniden tıpkı vücuttaki öteki canımız olan Kürtler oldu.
Dahası, İslam birliğini geçtik, Türkler Türklerle de bir ortaya gelip yeniden daha güçlü bir varlık ortaya koyamasınlar diye
Türk Birliği (Turan) davası de
uzun mühlet kabahat addedilerek bu millete öteki taraftan aşılmaz bir tahdit konuldu.
Bastırılan illaki tekrar gün yüzüne çıkar, çok baskılanan daha da güçlü bir biçimde ortaya çıkar.
Çünkü baskılar ne kadar fazla olursa bastırılanı daha da fazla hatırlatır. Baskılamanın kendisi, paradoksal olarak var olanın yok olup gitmesini önleyici bir hizmette bulunur.
İşte bugün Ortadoğu’da yaşananlar yüz yıl sonra da olsa gelip yakamıza yapışıyor.
Filistin’de yüz yıl evvel emperyalistlerin bütün halkları baskılayarak girdikleri
Siyonist mecra bize kendimizi tekrar hatırlatıyor.
Siyonist barbarlık Türkler, Kürtler, Araplar ortasında ekilmiş aralıkların, sürgünlerin
sebebini hatırlatıp bir sıla-i rahim mecburiyetini
.
Türkiye’nin yıllarca başına musallat olmuş olan
PKK terörünün kaynağının Siyonist emperyalizm
olduğunu anlatıyor, fakat onu içerden besleyen
, ona düşmanmış üzere, onunla gayret ediyormuş üzere davranarak onu büyüten,
Kürtlere yönelik inkâr ve baskı siyasetleriyle PKK’ya muhtaç olduğu kudreti pompalayan sözümona ulusalcıların da tıpkı Siyonist projenin elemanları olduğunu ifşa ediyor.
Moiz Kohen, Alexander Helphand (Parvus Efendi), Jön Türkler ve İttihatçıların
Osmanlı’yı ilmek ilmek çözen ve Türk’ü hem kendi tarihi kimliğine hem siyasal vücudunun başka ögelerine yabancılaştıran çalışmaları
aynı Siyonist projenin kesimiydi. Bu, yeni devirde Türk’ü denetim altına almanın, ona çılgınca zincirler vurmanın en kurnazca, en sinsice yoluydu.
Ama bu yolun sonuna gelinmiş durumda. Kendi kendimize olmasa bile, Haçlı-Siyonist ittifakının doymak bilmeyen saldırganlığı, hudut bilmeyen tasallutları, ırkçı aşağılamaları, baskıları bize kendimizi hatırlatıyor.
nin çıkışı bu tarihi çevrimin artık kritik bir noktasına ulaşmış olduğumuzu gösteriyor. Direkt Haçlı-Siyonist emperyalizmin bir lejyoner örgütü olarak çalışan PKK’yı devre dışı bırakıp Kürtleri dini, siyasi ve tarihî kardeşler olarak muhatap alması yüzyıllık parantezi kapatmaya teşebbüs ediyor. Onun bu çıkışını “
elini değil tüm bedenini taşın altına koyma
k” diye niteleyen
’ın sözleri ise konuyu süreksiz ve kolay bir hareket olmanın ötesine taşıyan mana çerçevesini ortaya koyuyor:
“Biz bu tuzağa düşmeyeceğiz, kardeşliğimizi bozmaya çalışanlara geçit vermeyeceğiz. Geçmişin yaralarını birlikte saracağız. Tarihi yeniden birlikte yazmaya devam edeceğiz. Biz bu denli yıldır her kısmın özgürlüğü için, en çok da Kürt kardeşlerimin onuru namusu için çaba verdik. Hayal dahi edilemeyecek noktaya geldik. İşte artık ülke ve millet olarak sayın Bahçeli’nin elini değil tüm bedenini taşın altına koyması ile çok daha büyük imkânı ele geçirdik. 85 milyon olarak aşımız bir, ekmeğimiz bir, kıblemiz bir, vatanımız toprağımız bir, bayrağımız marşımız bir, devletimiz bir. En değerlisi de mazimiz bir, istikbalimiz bir, yazgımız birdir. Milletin kürsüsünden sesleniyorum, sevgili Kürt kardeşlerim, bu eli sıkı sıkıya tutmanı bekliyoruz. Emperyalizmin uşaklığını yapanları Türkiye düşmanlarının maşalığını yapanları ortadan çekip çıkarmanı istiyoruz. Kardeşlik hukukuna sahip çıkmanı istiyoruz, gel Türkiye yüzyılını birlikte inşa edelim. Bu cumhuriyet benim olduğu kadar senin de cumhuriyetin. Gel yumruklarını sıkanları ortadan çıkaralım diyoruz. Gel, terörü meşrulaştıranların, sırtını dağa verenlerin altındaki tabanı boşaltalım diyoruz.”
Bahçeli’nin çıkışında DEM Parti’yi Kürtlerin kıymetli bir kısmının oyunu alan bir parti olarak sürece katkıda bulunmaya davet etmesi
önemli bir siyasi jest. Lakin bu jestle DEM Partiyi münhasıran Kürtlerin siyasi temsilcisi olarak gördüğünü söylemek mümkün değil.
Daha evvel de söylediğimiz üzere
Kürtlerle ilgili sıkıntılarda muhatap alınacak olan yalnızca Kürt halkının kendisidir ve bunun yolu da açık bir siyasi tartışma ve rekabetten geçer.
Bugün AK Parti Kürtlerin sıkıntılarını bilen, onlar için tahlil üreten ve bu tahlilleri uygulamaya sokan en güçlü aktördür. Bahçeli bu davetiyle MHP lideri olarak da bu rekabetten uzak olmadığını gösterdi.
Bilakis Kürt problemi ismine siyaset yapanlar için sıkıntı yalnızca bir geçim sıkıntısı olmuştur,
hiçbir vakit bu geçim sıkıntısının bitmesi taraftarı olmamışlardır. DEM’e uzatılan el siyasallaşmanın teşvik edilmesi ve cesaretlendirilmesi açısından elbette çok değerli ve pahalıdır. Bu el Türkiye’de ve Türkiye için siyaset yapmakta olan herkese uzatılır, uzatılmalı, bütün ayrılıklara karşın ülkenin ve milletin siyasal vücut bütünlüğü temin edilmelidir.
Bu noktada DEM ile PKK ortasında bir ayırım yapmak bir temenniden öteye geçip gerçeğe dönüşebilir mi?
DEM bir siyasal parti olmaya gereğince niyetli mi?
Onda bu türlü bir niyet olsa PKK ona bu fırsatı tanır mı?
Bu hususta maalesef optimist olmak için fazla sebep yok elimizde.
Bu soruların hepsi alanda en karamsar karşılıklarını buluyor. Bahçeli’nin çıkışı, Erdoğan’ın sözleri üzerine DEM ismine arka arda yapılan açıklamalar zati hiç umut vermezken Kandil’den gelen sesler DEM üzerindeki vesayetinden hiçbir biçimde vazgeçmeyeceğini teyit etti.
Vazgeçmesi de beklenemez.
Buna karşın bu çıkış ve ayırım Kürt halkı nezdinde gereken değerlendirmelere tabi olmaktadır.
Kürtleri sıkıntı edip onların sırtından geçinenlerle, onların sıkıntılarını kendi melesi üzere görüp çözmeye can atanlar ortasındaki farkı takdir edeceklerdir.
