Şunu bilmeyenle alınacak aramız yok: İkinci Dünya Savaşı’nın akabinde kurgulanan o dünya sistemi, sürdürülebilir olmaktan çıktı çoktan. O şarkıyı değiştirmeden dünyaya huzurlu bir musikinin hâkim olma bahtı yok. Zira dünyanın bütün kritik kararlarını sadece

5 ülkenin belirlediği o tahterevalli sistemi gezegeni dört yanından basınç uygulanan bir balona dönüştürdü.

Siz bugün okuyorsunuz fakat ben bu satırları 8 Aralık 2024’te kaleme alıyorum. Şam’ın da Esed rejiminden temizlendiği gün yani. Hem çok sevinçliyiz hem de korkuyoruz. Zira köhnemiş emperyalist deneyimin Suriye halkının geleceğine tek başına karar vermesine müsaade vermeyeceğine dair derin bir tasa duyuyoruz.

Yoel Harari isimli Siyonist filozofun önerdiği “Homodeus-tanrı insan” fikrinin getirdiği bir sıkışma bu. Üstünlükçü emperyalist deneyim, kendileri dışındaki ülkelerin kendi kararlarını alamayacak derece “az gelişmiş” olduklarını vaz’ edip duruyorlar bize. Irak kendi geleceğine karar veremez, Suriye kendi geleceğine karar veremez, Libya kendi geleceğine karar veremez, Bosna kendi geleceğine karar veremez, Afganistan kendi geleceğine karar veremez, Afrika

ülkeleri kendi geleceklerine karar veremezler, Filistin halkı ise aslında geleceksizdir. Harari’den ödünç alalım. İlah hükümdarların yönettiği ilah devletler dünyanın geleceğini şekillendirme konusunda kesin bir iktidara,

mutlak bir güce sahiptirler.

Aslına bakılırsa İkinci bile değil, Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra ortaya çıkan fiili durum hâlâ hükümferma görünüyor. Kâğıt üzerinde, cetvelle çizilen sonlar rastgele bir gerçekliğe uygun olup olmadığına bakılmaksızın “Tek gerçek budur” diye dayatılıyor bütün insanlık ailesine. Şöyle diyelim: Bu, süremez. Hiçbir kural altında ve hiçbir formda bu, gezegenimizin sürdürülebilir olmasına katkı sağlamaz.

“Yapabilirim zira gücüm yeter” cümlesiyle izah edebileceğimiz sınırsızlık dini, yalnızca bireyleri vahim insanlara çevirmekle kalmıyor, birebir vakitte emperyalist devletlerin de resmi dini halinde sürdürüyor varlığını.

Bugün dünyanın neresinde bir sıkışma varsa orada bir, iki ya da daha fazla emperyalist güç görüyoruz. Bazen doğal kaynaklar, bazen jeopolitik değer, bazen yeni lojistik haritaları, bazen de yalnızca “Yapabilirim zira gücüm yetiyor” şımarıklığı nedeniyle sürdürülen bir sürdürülemezlik döngüsü bu.

Bu sıkışmaya hem tarihî yükü, hem bölgesel pozisyonu, hem de devlet aklı birikimiyle karşı koyabilecek birtakım ülkeler var elbette. Türkiye de bu ülkelerden biri.

Seneler içerisinde çok yazıp söyledim. Türkiye, her şeyi değiştirmeye gücü elbette yetmeyen lakin değiştirebileceği şeyler hakkında inisiyatif kullanmaktan çekinmeyip daima “deneyen” bir ülkedir an itibariyle.

Fonda mehter marşı hayal etmeden düşünelim zira böylesi daha yanlışsız olacak. Bugün Libya, Somali, Karabağ, Irak ve Suriye’de Türkiye “gücünün yettiğini değiştirme inisiyatifi alan bir ülke” olarak dünya için ve elbette o ülkeler için çok önemli kazanımlar elde etmiş durumdadır.

Dahası yeniden bugün Gazze’de, Sancak’ta, Bosna’da, Gagavuz yerinde, Sudan’da, Senegal’de, Özbekistan’da ve daha pek çok yerde “Türkiye düzgün ki var” dedirten bir performans

ortaya koymaktadır Türkiye.

“Fonda mehter marşı hayal etmeden düşünelim” dedim evet. Zira Türkiye’nin değiştirebileceği şeylerde inisiyatif almasının, alabilmesinin neredeyse en kıymetli nedeni “emperyalist bir ajanda” ile hareket etmemesidir. Dahası bunu sürdürmekteki ısrarıdır. Sorun mehter marşı değildir ayrıyeten. Yalnızca “sembolik” olarak kullandım.

Geldiğimiz noktada rahatlıkla diyebiliriz ki Türkiye, dünyanın sıkıştığı bu berbat yerde gücünün ve imkanlarının farkına vararak, kendini güçsüz sanmadan ve kendinde olmayan bir güç vehmetmeden hareket etmeye devam ederse dünya için “alternatif bir istikrar unsuru” olmaya devam edecek.

Böylelikle de “Türkiye neresidir?” sorusunun karşılığı düzgünce netleşecek: “Türkiye, dünyanın bu berbat

düzenine o ya da bu oranda itiraz edebilecek en kıymetli ülkedir.