Sömürge çağı başladığı günden beri insanlığın büyük krizi tartışma konusu olmaya devam etti. Bu, bir istikametiyle medeniyet kriziydi. Orta çağ Hristiyanlığına meydan okuyan çağdaş paradigma, tanrısız bir dünya inşa etti.

Bu yeni dünya, insanın ilah olduğu; hırsının önüne geçemeyen, doymayan, işgale ve sömürgeye doymayan bir anlayışla dünya milletlerini özünde ikiye ayırdı: Gözü dönmüş Batılı sömürgeciler ve dışarda kalan, sömürülenler.

Zaman içerisinde “Batı ve ötekiler” diye ayrılan bu sınıf yapısı, kendi içinde büyük bir kırılma daha yaşadı ki, bu yeni durum yeryüzündeki adaleti kökünden sarsar hale geldi. Dünyadaki zenginliği %5’lik bir sınıf ele geçirdi ve geri kalan beşerler bu zenginliğin kölesi olarak yaşamaya devam etti.

Dünyadaki bu ağır dengesizliği bir periyot sol ve sosyalizm dengelemeye çalıştı. Bir istikametiyle Batı, sömürgeciliğini 1960’tan başlayarak 11 Eylül akınlarına kadar demokrasi, insan hakları, ferdi haklar, bayan hakları, etraf vb. mevzularla maskelemeyi başardı. Soğuk Savaş bittikten sonra, Batı sisteminin bir modülü olan sol paradigmanın da insanlığın büyük krizine tahlil olamadığı görüldü.

Bugün ABD Başkanı’nın bir cümlesi, milyonlarca insanın mukadderatını değiştirebiliyor. Karşısında duran Çin vb. ülkelerin ise maddi medeniyet dışında insanlığa sunacak yeni bir cümlesi yok.

İnsanlık tarihi boyunca Âdemoğlu büyük bir krizle karşılaştığında Cenab-ı Hak bir peygamber gönderirdi. Bozulan itikad, inanç ve kavramlar yine tertibe kavuşur, fesad arş-ı alaya dayandığında yeni bir peygamber gelir, bozulan kavramları ve tertibi tekrar inşa ederdi.

İslam bir din olarak ortaya çıktığında, evvel bozulan itikad, tevhid anlayışıyla yine şekillendi. Nübüvvetin temsilcisi Hz. Muhammed (s.a.s.), şahsen yaşayarak ferdî ahlaktan adalete, bir devlet nizamı kurmaya kadar A’dan Z’ye insanlığın huzur içinde yaşaması için bir örneklik oluşturdu.

Hicri birinci asırda Maveraünnehir ve Bağdat’ın kozmopolit iklimiyle yüzleşen İslam dini, güçlenerek bir medeniyete dönüştü. Abbasi Hilafeti, Selçuklu Devleti, Osmanlı Devleti, Timur İmparatorluğu, Memluk Devleti, Altın Ordu Devleti, Babür Devleti vb. 15. ve 16. yüzyıl dünyası, Müslüman Türk imparatorluklarının yüzyılı oldu.

Mekke’den başlayan İslam gücü, farklı milletler ve imparatorluklar ismi altında bugünkü İspanya’dan Fransa hududuna, Almanya’dan Afrika’nın tamamına, Sicilya’dan İstanbul’a, Almanya sonuna kadar tüm Avrupa ülkelerinde karar sürdü. Uzakta Malezya, Endonezya, Hindistan, İran, Azerbaycan, Gürcistan, Kafkasya’nın tamamı, Yemen’den Fas’a kadar Kuzey Afrika… Batıda kalan birkaç ülke, ABD ve Latin Amerika dışında İslam beldesi olmayan toprak kesimi kalmamıştı.

Hristiyanlar nezdinde İslam dini putperestliktir. Onlar İslam’ın hiçbir vakit ilahi bir din olduğuna inanmadılar. Haçlı Seferlerindeki fikirleri neyse, bugün İslam için tıpkı kök kanıya sahipler. İslam’ı ve Osmanlı’nın varlığını ortadan kaldırmak, Batı’nın en büyük ülküsüydü. Birinci Dünya Savaşı’na gelindiğinde bu emellerine ulaştılar. Sömürge imparatorluğunun karşısında rakip bir din, rakip bir paradigma kalmamıştı.

Bugün gelinen noktada, insanlık krizinin önüne geçecek hiçbir niyet yoktur. Global emperyalizmin global zenginleri, bırakın Hristiyanlığı, şeytana tapmaktadırlar ve “şeytanın çocukları” olarak insanlığı yok etmek için çalışıyorlar.

İnsanlığın bu karanlık çağında yeni bir peygamber gelmeyeceğine nazaran, tevhid ve adalet anlayışının tekrar mazlum milletlerin imdadına yetişmesi gerekir. Azgın Batı sömürge imparatorluğunun tarihini baştan sona özetlemeye gerek yoktur. İsrail’in Gazze’de insanlığa karşı işlediği cürümler, yalnızca Siyonizmin, Musevilerin ya da Hristiyanların değil; Siyonist Batı’nın kirli tertibinin dışa yansımasıdır.

Bu sisteme karşı çıkan milyarlarca Batılı ve Doğulu insan vardır. Ancak kurulan firavun sisteminde bireylerin ne kadar zayıf kaldığı ortadadır. İnsanlığın yeni bir sistem arayışına olan muhtaçlığı, gün geçtikçe daha ağır bir halde hissediliyor. Gazze’deki bir çocuğun, bir gencin, bir bayanın, bir yaşlının öyküsü; bir drama sinemasına bahis olacak tartıdadır. Beşerler yaralıların şehitlerin yüzüne bakamaz hale geldiler.

Geriye bıraktığımız on yılda, Türkiye ve onun önderi Sayın Erdoğan, haksızlıklar karşısında en güçlü halde durmayı başardı. “Dünya beşten büyüktür” teziyle global adaletsizlik ve ahlaksızlığa dikkat çekti.

Türkiye öncülüğünde İslam, bu insanlık krizinin tahlili olabilir mi: İslam fikrinde toplumsal adalet yalnızca ekonomik değil; ahlaki, türel ve siyasal bir nizamdır. Zekât kurumu, yetim hakkı, komşuluk, vakıf kültürü üzere düzenekler, günümüzün eşitsizliklerine alternatif modeller sunabilir. Ayrıyeten Türkiye’nin geçmiş medeniyet tecrübesi ve uygulamaları, bu dinamiklerle harmanlanabilir.

Yeni bir adalet paradigması inşa etme, bir meydan okuma evresine geçerken; global emperyalizmin kültürel hegemonyasıyla inşa ettiği kendi kavramlarımızdan utanma periyodunu kapatmış olacağız. Henry Kissinger’ın “Yeni Dünya Düzeni” kitabında, İslam’la ilgili iki soruna karşı hayretini gizleyemediği dikkat çeker:

İnsanlık için birkaç cümle edebilen sol paradigmanın da çöktüğü bu çağda, insanlık krizinin tek alternatifi; Türkiye’nin öncülüğünde, İslam’ın toplumsal adaletinin mazlum milletler ve tüm insanlık için bir umut hâline gelmesidir.