Bunu yaparken de her türlü barış ihtimalini sabote etmeyi görev edinen Türkiye’nin gücünü terörle uğraşa sarf etmesi için uğraşan tüm karanlık mihrakları ve TUSAŞ mühendislerine yönelik terör saldırısını lanetliyorum…

Bu vesilesiyle Cumhurbaşkanı-mızın ve Sayın Bahçeli’nin Türkiye’yi kurda kuşa yem etmek isteyenlere geçit vermeyeceğini ilan den açıklamalarının kıymetinin altını çizmek istiyorum. Türkiye Orta Doğu’nun yenik devletleri ortasında yer almayacaktır.

***

Cumhurbaşkanımız R. Tayyip Erdoğan’ın son açıklamalarıyla vurgu yaptığı üç kıymetli noktayı, son devirdeki gelişmeleri anlamak açısından değerli buluyorum:

*“Açtığımız tarihi fırsat, hırsa kurban edilmemeli.”

*“Terörün ve şiddetin olmadığı bir Türkiye inşa etmek istiyoruz.”

*“İsrail’in hududumuza taşıdığı yangına karşı iç cephemizi güçlendiriyoruz.”

Bu üç cümle, MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’nin gündemi sarsan açıklamasının çerçevesini oluşturuyor. Bu açıklamalar bizim üzere ömrünü bu çatışmalar içinde geçiren jenerasyon için, gençlerden çok daha fazla ehemmiyet taşıyor.

1978’de PKK’nın kurulduğu yıl, lise ikinci sınıf öğrencisiydim. Bir yıl evvel, 1977’deki 1 Mayıs Taksim olaylarında 42 kişi öldürülmüştü. Olaylar bizim üzere kız liselerine bile sıçramıştı. Örgüt isimleri havada uçuşuyordu, kimin neden öldüğü muhakkak olmayan, ülkemiz için umutsuz olduğumuz, koalisyonlarla hükümetin yönetilemediği, suikastların sıradanlaştığı günlerdi. PKK bu kaos ortamında, 28 Kasım 1978’de Diyarbakır’ın Fis köyünde kuruldu. «Bağımsız Kürt Devleti» için çaba edeceklerini söyleyen örgüt, Marksist-Leninist bir çizgi benimsemişti.

Aradan 45 yıl geçti. Vakit ve vaktin ruhu değişti. İki kutuplu dünya yıkıldı, Soğuk Savaş bitti. Sosyalizm, tarihteki ivmesini kaybetti. O günlerin soğuk savaş atmosferinde geçerli olan ideolojik yaklaşımlar ise vakitle ehemmiyetini kaybetti. Bilhassa SSCB’nin 1991’de yıkılmasıyla bu ideolojik taban daha da kayboldu. PKK, Amerika tarafından eğitilen bir örgüt haline geldi.

Tarih, siyaset, devletler, her şey değişirken, insan da değişti. Biz “boomer kuşağı”nın gündemindeki hususlar “Z kuşağı”nın gündeminde değil. I-Gen nesli bunları anlamakta bile zorlanıyor. Haliyle Kürtler de değişti, Z jenerasyonu, I-Gen nesli Kürt gençleri de kişiselleşti. Toplumculuk, ideoloji, bağımsızlık ve özgürlük kavramları mana değiştirirken örgütler de tesirini kaybetti. Hayatlarını örgütler için feda eden, eskisi üzere kendini vefatına adayan beşerler kalmadı.

Marx diyor ki: “İnsanlar, tarihlerini kendileri yaparlar ancak onu serbestçe kendi seçtikleri modülleri bir ortaya getirerek değil, dolaysızca önlerinde buldukları, geçmişten devreden bilgili şartlarda yaparlar.”

Özetle geçmişten devreden datalı şartlar değişti. Bu değişim ile birlikte, artık ideolojik desteğini kaybeden, varlığını devam ettirebilmek için etnik bir silahlı terör örgütüne dönüşen bu yapının ülkeye verdiği ziyana ve toplumda yarattığı dehşetli kayıplara, acılara şahitlik ederek geçti hayatımız. Biz de bu şartlar ve acılar içinde devraldığımız sıkıntılarla bugüne geldik.

Şimdi girdiğimiz kavşak ise tam da bu noktada büyük ehemmiyet taşıyor. Türkiye için geçmişte, AK Parti iktidarı devrinde başlatılan fakat inkıtaa uğratılan toplumsal bütünleşme için tarihî ve hatta son fırsat. O periyot bizim bu projeye verdiğimiz isim “Milli Birlik ve Barış” projesiydi. Bu başlığın bugün için de en gereksinim duyulan olduğunu düşünüyorum.

Elbette bu kolay olmayacak. Lakin apayrı bir dünyanın içine yanlışsız ilerleyen Türkiye, neredeyse elli yıllık geçmişi olan bir sorunu çözerek ülkenin geleceğini ipotek altına almaktan kurtarıyor, bunu görmezden gelemeyiz, gelmemeliyiz.

Benim gözümde Kürt sorunu, annelerin gözyaşıdır.

İç Anadolu’nun metruk bir meskeninde duvarda asılı bir asker ya da Trakya’nın bir köyünde duvara asılı öğretmen fotoğrafıdır. Karadeniz’de çocuğunun mezarını ziyaret ederken boğazı düğümlenen annenin gözyaşı, Akdeniz’in ufkuna bakarak bir daha dönmeyecek oğlunu bekleyen babadır. Tam da bu nedenle barışın yanında durmayı, insanı yaşatan her aziz maksada sonuna kadar katılmayı insani ve imanî bir problem olarak görüyorum.

Tüm bunların yanı sıra, Orta Doğu’da ve Türkiye’nin etrafında, uzun müddettir “vekâlet savaşları” formunda devam eden çatışmalarda vekiller ortadan kalktı, artık devletlerin direkt sıcak çatışmalara girdiği yeni bir Orta Doğu konjonktürü var. Dünya bir üçüncü dünya savaşına adım adım ilerlerken, İsrail’in birebir anda Tahran, Bağdat, Şam, Beyrut ve Yemen’i vurması bölgedeki istikrarsızlığı derinleştiriyor. Bu çeşit çatışmaların gölgesinde, Türkiye’nin iç barışını güçlendirmek, sırf bir seçenek değil, bir zorunluluktur.

Tarafımı sonraki kuşaklara miras bırakılacak bir barıştan yana seçiyorum.