Sürgün

Kazakistan’da Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği (SSCB) devrinde çeşitli mazeretlerle yaşadıkları bölgelerden vagonlara doldurularak uçsuz bucaksız bozkırda bahtlarına terk edilen halkların torunları, cetlerinin yaşadıklarını unutamıyor. Sürgün edilenlerin birçok açlık ve soğuk nedeniyle yolda hayatını kaybetti, Kazakistan’a ulaşanlar ise mahallî halkın yardımıyla hayatta kalmayı başardı. Çeçen-İnguş kökenli Hanifa Masiyeva “23 Şubat 1944’te ‘devlete ihanet’ üzere temelsiz bir suçlamayla Çeçen ve İnguş halkının tamamı sürgün edildi. Sürgün edilenlerin birden fazla çocuklar, bayanlar ve yaşlılardı” dedi.

“Amerika Sen Busun” şiirimi yazalı yirmi yıla yakın oluyor. O şiiri yazdığım devirde iki temel kanayan yarası vardı dünya Müslümanlarının. Biri Afganistan, oburu de Irak. Ortadan geçen yirmi yılda Afganistan ve Irak büyük oranda “bağımsız ve regüle” iki devlet haline geldi. Tekrar ortadan geçen yirmi yılda Suriye’de çok büyük bir iç savaş oldu ve bitti. Libya bir iç savaş atlattı, Yemen’de iç savaş durumu sürüyor, Doğu Türkistan’daki zulüm konusunda değişen hiçbir şey olmadı ve Gazze, iki büyük soykırım

77 yıl boyunca öldürdüler. Suikastlar, kitlesel katliamlar denediler. Bir milletin vatanına metre metre, adım adım el koydular. Milyonları sürgün ettiler. Olmadı. Son bir yıl boyunca “ soykırım ” yaptılar, insanlık tarihinin en barbarca örneklerini sergilediler. Bilhassa bebekleri, çocukları, bayanları öldürdüler. Olmadı. Artık “ Etnik Paklık ” devri başlatıyorlar. Toplu sürgün periyodu başlatıyorlar. YAĞMA VE ETNİK PAKLIK: ASLA BAŞARAMAYACAKLAR! Bir milletin vatanına el koyma, yağmalama devri