Kendimizi

“Hak ve bâtılın ötesinde bir âlem var, gel seninle orada buluşalım” buyuruyor Hazreti Mevlânâ bir gazelinde. Bırakın hakkın bâtılın, bırakın vakti yerin manasını idraki, kendimizi kavramaktan uzağız biz bugün. Söylenen katı kelamların içinde mahsur kılıyoruz biz daima insanlığımızı. Üste çıkmak için söylediklerimiz alta, daha altlara düşürüyor daima bizi. Sanıyoruz ki şehvet, uçkuru sağlam tuttuğumuzda uzak olur, uzaklaşır bizden. Bir de lisanın şehveti yok mu? Sözlerin ihtirası yok mu? Kolay kolay

Herkesin yapacak o kadar çok şeyi var ki, artık pek birçoklarını neden yapmak istediğini bile hatırlamıyor. Çoğumuz yapmak zorunda olduğumuz şeylerin telaşıyla oraya buraya koşuştururken, yapmak istediklerimizi yapamıyor olmanın hayal kırıklıklarını da bir yük olarak sırtımızda taşıyoruz. “Bugün de bir evvelki günle tıpatıp tıpkı, güya hayatımda hiçbir şey değişmiyor!” dedi mutsuz olan. “Belki bugünkü senle dünkü sen birbirinin tıpatıp birebir olduğu içindir bu!” dedi buna karşılık başkasından daha umutlu