İslami

Türkiye, iki yüzyıldır evvel asimilasyon (kendine olan inancını yitirerek erime)) sonra da eliminasyon (yok olma, intihara sürüklenme) süreci yaşıyor… Bu ülkeyi vareden, yaşatan, tarih yapmasını mümkün kılan pahalarını, kültürünü, varlık sebebini -tek kelimeyle- ruhunu yitirme tehlikesinin eşiğine sürükleniyor hızla… ABD’DEKİ MUHAFAZAKÂR AYDINLARIN ÖZGÜN ÇIKIŞI Şerif Mardin’in Amerikalı parlak muhafazakâr toplumsal teorisyen Edward Shills’ten ödünç alıp kendine nazaran yorumlayarak (aslında “çarpıtarak”

Son haftalarda, Suriye’de yaşanan süreç hakkında yaptığım bütün konuşmalarda şu soru kesinlikle soruluyor: “Nasıl bir idare modeli oluşturulacak? İslâmî bir idare mi, yoksa demokrasi mi?” Muhataplarımı biraz yoklayınca, demokrasiyi “Batı kaynaklı” olduğundan ötürü büsbütün reddettiklerini, “İslâmî yönetim” derken de tam olarak neyi kastettiklerini net halde bilmediklerini, kimi dilek ve temennilerden ibaret cümleler kurduklarını fark ediyorum. Örneğin şu sorulara verilen karşılıkların daima muğlak

İslami toplulukta tiyatro yapan benim bildiğim üç küme var. Aslında dört bireyler. Osman Doğan ile eşi Ayşe Şahinboy Doğan, Nurdan Albamya İnce ve Seyfullah Şenel. Bu arkadaşları yıllardan beri takip ediyorum ve gördüğüm şudur; tiyatro yapabilmek için didiniyorlar. Varları da yokları da oyun sergilemek. Hem yazıyor hem oynuyorlar. Bunun yanında provalar, takım kurma, sahneleme, salon bulma, kostüm, dekor, bilet satışı ve tanıtımlarla da uğraşıyorlar. Emeklerinin karşılığını almaları bir yana şimdi dişe