Konuşup dururken bir an karşımızdakinin aslında orada olmadığını farketmek ne kadar acı! O anda uzayın karanlık ve soğuk boşluğunda döneduran yalnız bir gezegene dönüşüveriyoruz sanki! “İnsanın kıymetli anlarda dilsizleşen bir filozof olduğunu keşfetmesinden daha vahim bir şey olamaz. O vakit hiç durmadan gitmek, gitmek için şiddetli bir istek duyuyorum; halbuki biliyorum ki göçebelik hayatı da yalnızca bir yanılsama. Bütün bunlardan geriye kalan, yıpranmış hayallerin hışırtısı; bu hayaller, çok fazla
“Güzel, gerçeğin peşinde koşmayanlardan kendini gizler” diyor Andrey Tarkovski, ‘Mühürlenmiş Zaman’ kitabında. Biz şimdilerde hoşu daima fizikî özelliklerde ya da satın alabileceğimiz şeylerde arıyoruz. Zira hoşluğun zihnimizde kolay ve sathi bir manası var. Daha çok fizikî bir avantajmış üzere görüyoruz onu. Bu fizikî avantajlara sahip olmayanlar içinse yeniden fizikî usullerle ulaşılması gereken bir şey hoşluk. Var olanı boyayıp makyajlayarak, fit hale getirerek, kaslandırarak, estetik