Önünden geçen bir şeye bakan insanlar, tuhaf bir illüzyona kapılıyor bir müddet sonra. Hayatı o önünden geçen şey zannetmeye başlıyorlar. Halbuki o yalnızca önümüzden geçen bir şey! Geçiyor ve gidiyor. Hayat asıl bizim ona baktığımız yerde! Oturduğumuz bankın üstünde, yanındaki ağacın, gerideki sokağın, daha gerideki konutların, konutların içindeki odaların, odaların dışındaki kentin, kentin üstündeki gökyüzünün, o gökyüzünde çınlayan seslerin, fısıldayan sözlerin, konuşkan sessizliklerin, içe hakikat bakan

Kimsenin beni tanımayacağı bir yerde… Herkesin herkese kimse olduğu bir yerde demek istiyorum tahminen de… Dilim dışarıda “ya dafi, ya mani, ya Allah” diyerek gözyaşı döktüğüm bir dem için yaşayıp gideyim mi? Veyahut şu: “Elhamdülillah veşşükrülillah.” Veyahut şu: “Ya baki entelbaki.” Ardımdan “adamın biri varmış” desinler. Adamın ismini bilmesin kimse. O denli yok olayım ki hatta, “adamın biri varmış” dediklerinde kimse merak etmesin adımı. Yalnızca tahminen o mecliste bir kul “iyi adammış ama” diye geçiriversin

Suriye’de 8 Aralık ihtilalinin üzerinden bir ay geçti. Esed gitti, Ahmed Şara idaresinde yeni bir devlet kuruluyor. Bölgesel istikrarlar de 1 ay evvelki üzere değil. Suriye’de kazananları, kaybedenleri ve yeni idarenin önündeki zorlukları kaleme aldık.