Deyip

Dervişe sormuşlar: “İnsanı nerede gördün?” Karşılık vermiş: Düşerken gördüm insanı. Tutunduğu tuğlayı Rabbi bilmekle meşguldü. Diğerinin putuna İbrahim’di, oburunun günahının masumuydu düşerken insan. O denli bir düşüşle düşüyordu ve bu düşüş ona o denli büyük bir zevk veriyordu ki mest oluyordu memnunluktan. “Benim kararım” diyordu, “benim sevabım” diyordu, benim günahım, benim Rabbim, benim dünyam, benim hayatım. Her “benim” dediğinde düşüyordu insan. Düşmenin her tipini ezberine aldığını zannederek