Sırrı Süreyya’nın ardından…
Sırrı Süreyya Önder’e dair yazdığım yazı o birilerini pek bir şaşırtmıştı.
İlk günden itibaren yattığı hastaneye yaptığım ziyaretler de.
Sırrı Süreyya benim hemşehrimdi.
Yaşça küçüğümdü.
Uzun yıllara dayalı tanışıklığımız vardı.
Birbirimize karşı sevgimiz ve hürmetimiz.
Sonra ortamıza siyaset girdi.
Dünya görüşlerimiz farklıydı lakin bu farklılık ortamıza siyaset girmeyinceye kadar sevgiyle ve hürmetle devam etti.
Hiç unutmam.
2011’de ben AK Parti’nin Adıyaman milletvekili adayıydım. Sırrı Süreyya da PKK’nın partisi BDP’nin İstanbul milletvekili adayıydı.
Sevgili kardeşim Salih Tuna o vakitler TGRT Haber’de tartışma programı sunuyordu.
“Sırrı Süreyya ile tıpkı programda seni ağırlamak isterim, katılır mısın?” dedi.
“Memnuniyetle” dedim. “Sırrı sevdiğim ve kıymet verdiğim bir hemşehrimdir.”
Adıyaman’dan seçim çalışmalarından kalkıp geldim. Stüdyoda programın başlamasına az vakit kala Sırrı geldi. Beni görünce merhabalaşıp hâl hatır sorduktan sonra Salih Tuna’ya dönüp motamot şunu dedi: “Mehmet abi paha verdiğim biridir. Kendisi ile tartışmayı uygun görmem. O yüzden beni bağışla.”
Salih şaşkınlıkla ve hüzünle “Mehmet abinin davetli olduğunu biliyordun. Tamam demiştin. Artık katılamayacağını söylemen üzdü beni” mealinde kelamlar etti.
Sevgili Sırrı nahifti.
O vakte kadar ortamızda var olan güçlü sevgi ve hürmet bağlantısına tahminen olumsuz bir tartışma ziyan vermesin istemişti.
Sonra seçildikten sonra ortamıza gereksiz ve tatsız bir soğukluk girdi.
Siyaset ne yazık ki bazen kıyıcı ve kırıcı olabiliyor.
Keşke hiç yaşanmasaydı.
İkimize de hiç yakışmayan bir durumdu.
Ama ben hiçbir vakit kendisine hasımlık beslemedim.
Bir hemşehrim olarak kendisiyle daima gurur duydum.
O günden sonra hiçbir vakit ortaya gelip konuşamamış olsak bile.
Barış sürecinde yüklendiği misyon ağırdı.
Bir o kadar da onurluydu.
Başarıyla yürüttüğünü görmek beni daha bir gururlandırdı.
Çünkü Sırrı Süreyya memleketim Adıyaman’dan çıkıp kendini Türkiye’nin pahasına dönüştürmüş bir bilge siyasetçiydi artık.
xxxxx
Bir insanın bedelini takdir etmek, onunla birebir kanıda yahut siyasette olmayı gerektirmez.
Sırrı Süreyya bu ülkenin kıymetli bir evladıydı.
Hiç kuşkusuz dünya görüşümüz ve siyasetimiz farklıydı.
Ama bu, her mevzuda birbirimizden farklı düşündüğümüz manasına da gelmiyordu.
Ne başkaydık ne gayrı.
Hem başkaydık hem gayrı.
Barış süreci bizi bir defa daha manalı bir yerde ortaklaştırmıştı fakat.
Hastalığını duyduğumda tv100’de yayındaydım.
Yüreğim kanamaya başlamıştı.
O gece takip etmiştim sıhhat durumunu.
Ertesi sabah da soluğu hastanede almıştım.
Orada olmam gerekiyordu.
Kardeşi Ali ve öteki yakın akrabalarıyla tekraren birlikte olduk.
Pervin Buldan ve başka DEM yöneticileriyle de.
Sırrı bizim Sırrı’mızdı.
Acı bizim acımızdı.
Orada olmam gerekiyordu.
Oldum.
xxxxx
Vefat haberini aldığımda bir toplantıdaydım.
Yüreğim lâl oldu.
O esnada televizyonlardan aradılar.
Ekol Tv’den, Tv Net’ten, Flash Haber’den, tv100’den…
Konuşurken ağladığımı fark ettim.
Kelimelerin boğazımda düğümlendiğini…
Bir yanda da tez elden hastaneye gidip sevgili Ali Lider ve kederli ailenin yanında olmam gerektiğini söylüyordu iç sesim.
Toplantı mahallinde telefonla bağlandığım televizyon kanallarından kurtulup süratlice hastane yolunu tuttum.
Doğrusu hastane girişinde o nahoş davranışa maruz kalabileceğim hiç aklımın ucuna bile gelmemişti.
Ben oraya acıyı paylaşmaya gidiyordum.
Orada bulunan bedelli ailenin yanında olduğumu göstermeye ve acılarını yürekten paylaşmaya gidiyordum.
Yüreğim kanıyordu.
Ve son derece hüzünlüydüm.
Hastane girişinde toplanan kalabalığın içinden birkaç kendini bilmezin o berbat seslerini duyduğumda Sırrı Süreyya’nın yüklendiği misyon ismine üzüldüm.
O provokatör kümenin içinde hayasız bir bayanın ettiği küfürleri barış sürecinin hatırına duymazdan geldim.
O misyonun ayırdında olmayanların Sırrı’yı sahiplenme maskesi altında kin ve nefret kusan bir telaffuzun taşıyıcıları olmaları ne yaman bir çelişkiydi!
Sırrı’nın ve DEM’in maskesi altında barış misyonunu öldürmeye kalkışanların varlığı provokasyonun yalnızca öteki ismiydi.
Onlara hiç kızmadım.
Çığırdıkları “Faşistler dışarı” sloganı hiç umurumda olmadı benim.
Çünkü faşist olan ben değildim, kendileriydi.
İnsani bir davranışa dahi tahammülleri olmayanlara faşist sözü bile az gelir ya, neyse!
O provokatörlerin Sırrı ve DEM maskeli olmaları üzdü beni.
Ama asıl beni üzen, hastane içinde iken dışarda süren o berbat provokasyonun dehşetiyle yanıma gelmekten kaçınan birtakım insanların tavrı oldu.
Kendilerine gelebilecek reaksiyonlardan korkup nahoş bir provokasyonun önüne geçmekten korkanlarla barış elbette inşa edilemezdi.
Sabahat Tuncel’e bu ortada tebriklerimi iletiyorum.
O anda fark etmedim, zira ben hastanenin içine girmiştim. O esnada Sabahat Tuncel’in dışarı çıkıp bu yapılanın yanlış olduğunu yüksek sesle duyuran konuşmasını sonradan bana iletilen görüntülerden öğrendim.
Yüreğini kuşanarak çıkıp barış sürecinin ruhuna uygun müdahalede bulunmuştu.
Ne yazık ki DEM ismine kınayıcı hiçbir açıklamanın gelmemiş olması üzücü.
Üzücü bulmamın sebebi, asla şahsımla alakalı değildir.
Bu cins provokasyonların önünü alabilmek içindir.
Dahası provokatörlerin hangi maskenin ardına sığınırlarsa sığınsınlar mahkûm edildiğinin görülmesi içindir.
Daha da üzücü olan dost diye bildiklerimizin sessizliğiydi.
Not ettik elbette.
Hallacı Mansur’un dediği üzere, dostun gülü sahiden daha bir yaralıyormuş.
Olsun.
Bilsinler ki ben onlar üzere olmam.
Onlara yönelik bir şey olsa gereken yansıyı koymaktan geri durmam.
Herkes kendine yakışanı yapar.
En değerlisi, korkaklar ve kıskançlar asla tarih yazamazlar.
Sadece tarih olurlar.
xxxxx
Herkes bilsin ki ben hastaneye sevgili hemşehrim Sırrı Süreyya’nın ailesinin yanına onlarla birlikte olduğumu göstermek ve onların yasını paylaşmak için gittim.
DEM’in bir toplantısına değil.
Ailenin bulunduğu 9. kata çıktım.
Orada DEM yöneticileri de vardı.
Değerli Cumhurbaşkanı Yardımcımız Cevdet Yılmaz ile İstanbul Valimiz Davut Gül de vardı.
Orada aileye başsağlığı dileklerimi iletip ayrıldım.
xxxxx
Kürt’ün de Türk’ün de geleneğinde ölüye hürmet vardır.
Dahası ve en kıymetlisi, acını paylaşmaya gelene hürmet vardır.
Velev ki düşman bile olsa.
O kalabalığın içinde eminim ki gerçekte DEM’li olmayan fakat DEM maskesi takmış o provokatörler Sırrı’nın ve DEM’in yüklendiği barış misyonunun yanı sıra Kürt’ün ve Türk’ün geleneğine de kara bir leke sürdüler.
DEM yahut DEM’li siyasetçiler keşke açıklama yapsaydı derken kastettiğim buydu.
Suskunluk yahut tepkisizlik bir çeşit kabullenme manasına gelir.
Veya o denli anlaşılır.
Ve/ya da o denli anlamak isteyenlerin ekmeğine yağ sürer.
“Bakmayın DEM’in barış dediğine onlar asla barış istemezler ve kendinden olmayanları da düşman görürler” diyen süreç tersi ögelerin propagandasına haklılık kazandırırlar.
Kaygımız bu algının oluşmaması adınadır.
Yoksa ne gam!
Ne kimsenin kınamasına muhtaçlık duyarız ne de kınamadıkları için ilkesel duruşumuzdan taviz veririz.
xxxxx
Kimse Sırrı Süreyya üzerinden şahsî hesabını ve husumetini görmeye kalkışmasın.
İkimizin ortasında Meclis’te yaşanan o nahoş hadisenin dışında en ufak bir sorun yaşanmamıştır.
O hadiseyi ikimiz de bir kusur olarak görüp birbirimizi affedecek olgunluğa sahip insanlardık.
Dolayısıyla hiç kimse merhum Sırrı’nın omuzu üzerinden atış yapma korkaklığında ve dahi edepsizliğinde bulunmasın.
DEM parti üzerinden de kimse bunu yapmaya zinhar kalkışmasın.
Tut ki düşmanız.
Barış düşmanlar ortasında yapılır.
Ki düşman değiliz.
Birbirimiz üzere düşünmüyor ve siyaseten de zıddı yerlerde duruyoruz.
Silahların bırakılmasıyla ortaya çıkacak barış sürecinin inşasına daima birlikte odaklanmış durumdayız.
Başka bir deyişle, silahla birlikte hasımlığı toprağa gömmek için çabalıyoruz.
Bu ortak hedef için çabalamamız manalı ve kıymetlidir. Lakin bu, her mevzuda birebir düşündüğümüz ve yeri geldiğinde birbirimizi siyaseten eleştirmeyeceğimiz manasına gelmez. Eleştiriyi düşmanlık noktasına taşımamak manalı ve kıymetlidir.
Kendi adıma peşinen belirteyim ki barış süreci öngörülen halde gerçekleşmez, yani PKK silahlarını bırakmaz ve DEM de terörün siyasetini yapmaya devam ederse geçmişte yaptığımız tenkitlerin tümünü yapmaktan elbette geri durmayız.
Ben barıştan yana umutluyum.
Bu sefer birlikte başaracağımıza yürekten inanıyorum.
Zaman vakit türbülanslar yaşansa bile ortak iradeyle bunu aşabileceğimize inanıyorum.
Dolayısıyla aksiliklere takılmamak gerektiğine inanıyorum.
Olumsuzluklara karşı birlikte ses yükseltmek gerektiğine inanıyorum.
Sırrı Süreyya hastalığıyla ve vefatıyla yan yana tahminen hiç gelmeyecek kısımları bir ortak dava, bir büyük barış projesi ekseninde kelam ve davranışlarıyla bir ortaya getirmeyi başardı.
O bayrak yere düşmemeli.
Provokasyonlara karşın inançla ve kararlılıkla o bayrağı göndere çekmeliyiz.
Allah’tan rahmet, kederli ailesine başsağlığı diliyorum.
Dün sabah merhum Sırrı Süreyya’nın kardeşi kıymetli hemşehrim kardeşim Ali Lider aradı.
Hastane girişinde şahsıma yapılan o berbat olayı sonradan duyduğunu, cenaze süreçleriyle ve gelip gidenle uğraştığı için geç haberdar olduğunu belirtip motamot şunu söyledi:
“Sana yapılanı ailemize yapılmış kabul ediyorum.”
Sağ olasın var olasın aziz olasın sevgili Ali.
Sırrı’nın misyonu artık senin omuzlarında.
Adamlık da insanlık da bu işte!
Adı üzere yaman olan bir kentin kültürünü ve geleneğini üzerinde taşıdığını görmek beni gururlandırdı Ali kardeşim, bilesin!
Biz biriz beraberiz ve her daim birlikteyiz inşaallah!
