Sen ne söylersen söyle…
Vaktiyle İstanbul’un büyük ilçelerinden birinde “Ortadoğu ve İslâm Dünyası” bahisli bir konferans vermiştim. Hayli büyük bir salonda, kalabalık bir dinleyici kitlesine konuştum. Konferansı haberleştirmek üzere, lokal basının temsilcileri de salondaydı.
Sonraki gün bana yolladıkları linke baktım, kocaman bir başlık: “Taha Kılınç: Araplar bizi ardımızdan vurdu!” Bir daha okudum, evet bu türlü yazıyordu. Haliyle, beynimden vurulmuşa döndüm. Haber de hayli izlenmiş, tıklanmıştı.
Elbette bu türlü bir kelamı bu biçimde sarf etmiş olamazdım. Hakikaten konuşmamın içinde “Bazıları diyor ki: Araplar bizi gerimizden vurdu!” halinde bir cümle kurup, bu argümanın Araplarla aramızdaki kardeşlik bağlarını çözmek isteyenler tarafından uydurulduğunu izah ederek sözlerime devam etmiştim. Lakin gelin görün ki, haberin başlığı apayrı formda çıkmıştı. Dinleyip aktaranın ilgisinin ve bilgisinin azlığı… Ve tahminen de “linki daha fazla tıklatmak” iştahı…
9 Nisan Çarşamba günü bu köşede çıkan Gazze’yle alakalı yazımdan sonra, tekrar birebir şey oldu. Gazze’deki insanların tahliyesi tartışmalarıyla alakalı çeşitli yorum ve görüşleri aktarıp, yazıyı şu iletiyle bitirmiştim halbuki: “İşgale karşı, müzakere tahlil değildir. İşgal lakin caydırıcı güçle ve kuvvetle sona erdirilir. İslâm dünyasında herkesin o denli yahut bu türlü kelamını dinleyeceği, demir yumruk sahibi bir odak öne çıkmalı ve her şeyi göze alarak harekete geçmelidir. Diğer tahlil yoktur.”
Dahası, tekrar bu köşede 4 Şubat 2025 günü yayınlanan “Tehcir” başlıklı yazımda, Gazze’nin tahliyesi planlarının ABD ve İsrail’in temel amacı olduğunu belirtmiş, bunun neden mümkün olamayacağını münasebetleriyle birlikte sıralamıştım. Çeşitli yazılarımda da İsrail’in kelamını asla tutmadığını, Siyonistlerin taahhütlerine güvenilemeyeceğini, Filistinlilerin her yerde amaç yapıldığını, “iki devletli çözüm” vb. cinsinden lafların yalnızca oyalamaca olduğunu sık sık belirtmiştim.
Tüm bunlara karşın, yazıyı okumaya bile zahmet buyurmayıp, yalnızca içindeki -alıntı biçiminde aktardığım- birkaç parçayı öne çıkaran toplumsal medya paylaşımları yapıldı. Mevzuyu direkt iç siyasete bağlayanlar ve eleştirirken aslında kendi konumunu tahkim edenler kâhir ekseriyeti oluşturuyordu. Bu vesileyle siyasî karın ağrılarını dindirmeye çalışanlar fazlaydı. Hatta suratını alamayıp, bana bu yazıyı “yukarıdan birilerinin yazdırdığını” söyleyenler bile çıktı. En çok da buna güldüm doğrusu.
Linç çılgınlığı o denli boyutlara ulaştı ki, bir gece evvel Tekirdağ’da konuşma yaptığım KYK yurduna kadar şikâyet ulaştırıp, “Gazzelileri Endonezya’ya sürgün etmeyi savunan birini mi konuşturuyorsunuz?” dediler.
Yaşadığım bu garip deneyim, bana şu kadim ibarenin doğruluğunu tekrar gösterdi: “Sen ne söylersen söyle, söylediğin, karşıdakinin anladığı kadardır.”
Fıtraten cedel ve tartışma sevmeyen biriyim. Toplumsal medyayı da bu yüzden kullanmıyorum. Önümde yapmam gereken birçok iş, yazmam gereken çok sayıda kitap var; bilgisayarım yeni ve el değmemiş projelerle dolu. Ayrıyeten, haftada iki kere bana kamuoyuna hitap etme imkânı sunan bu köşeyi “emanet” olarak görüyor, içini de bu şuurla doldurmaya çalışıyorum. İnsanların fikirlerine tesir edebilmek, hem bu dünyada hem de âhirette -müspet yahut menfi- sonuçları olan bir fırsat. Bu hakikati hiç unutmamaya uğraş ediyorum.
Bütün dikkatime karşın, kendi kanaatime nazaran “yeterince açık” olduğunu düşündüğüm bir konuda bile böylesine tartışmaların doğabilmesi, beni çok daha dikkatli davranmaya sevk edecek elbet. Fakat anlamamaya yeminli ve önyargıya programlı zihinler için de yapılacak bir şey yok maalesef. Tek sorunumuz, böylesi tiplerin sayısının çok fazla olması. Eh, bu da yazma aksiyonunun imtihanlarından artık.
(Açıkçası bu türlü bir “izah” yazısını yazmayı hiç istek etmiyordum, muhatap olmak durumunda kaldığım kitleye karşı kendimi savunmayı bile zül addederim. Lakin birtakım değerli dostları kıramadım.
Bu hengâmede, hem bu gereksiz polemiklerle uğraşmak ve vakit kaybetmek hem de siz kıymetli okurlarımın huzurlarını işgal etmek istemezdim. Bu seferlik affola.)
