Sen hiç Dubai çikolatası yedin mi?
Tarih boyunca pek çok kültürün ortak pahası olan çikolata toplumsal medyanın muazzam tesiri ile birlikte global bir tecrübeye dönüşüyor. Bir anlık lezzeti yeni kuşak tüketicilerin farklı bir boyuta taşıma uğraşının ağır bir formda işlendiği devri yaşıyoruz. Konutunuzda çocuklar televizyonun karşısına dizilmiş oturuyorlar, karşınızda reklamlara çıkan çocukların elinde çikulatalar, püskevitler… O çocuk aklından geçiriyor “benim de bir çikulatam bir püskevitim olsa” diyor, anne bana niçin almıyorsunuz diyor… ikliminden Koşuyolu’na atılan, Cevizağacının altında bile sunulan çikolata furyasının pazarlama stratejilerine giden baş döndürücü trafiğine şahitlik ediyoruz.
Hamileyken çikolataya aşeren teşebbüsçü bir ruhun toplumun neredeyse büyük bir çoğunluğuna aşermişlik hissi verdirdiği stratejik bir eseri ye ye bitiremiyoruz.
İHTİŞAM MI, LEZZET Mİ?
Dubai Çikolatası üzere havalı bir isim ile sunulan içi kadayıflı dışı çikolatalı tadın İzmit pişmaniyesinden farklı olarak tüketiciye sunduğu his nedir? Yüksek fiyatları ve özel sunumları ile klasik çikolatadan pek de farklılaşmayan bu lezzetin Gümüşhane’nin kömesinden farklı olarak bıraktığı iz nedir? Dubai çikolatası üzere bir trendin arşa çıkması Hatay Künefesi’nin, Antakya Kömbesi’nin, Erzurum Kadayıf Dolmasının değersiz hale gelmesine mi yol açıyor? Türk mutfağının kendine has onca tadı baklavadan esinlenmiş yabancı esintilere mi yenik düşüyor? Güçlü gastronomik kıymetlerimizin gözden düşmesi kıymetli bir kültürel problem haline mi geliyor? Tıpkı Dubai Çikolatası kuyrukları üzere uzayan sorularımızın cevabını veren bulunur mu bilinmez ancak zeka paradoksuna tutulmuş bir kesim tüketici toplumsal medyada ihtişam ve yenilik vaat eden bu çikolata ile “özel” hissetme muhtaçlığını karşılıyor.
İhtişam mı lezzet mi bilinmez lakin Dubai Çikolatası bir çikolata markasının ötesinde toplumsal medyanın göz alıcı vitrinine kurulmuş, tüketicinin hazzına dokunan bir fenomen olarak duruyor. Aslında bir tat ve lezzetten öte kurmuş olduğu tatlı tuzak ile bir hayal satıyor.
Sunduğu “lüks yaşam” hissi ile hem çikolata tutkunlarının hem de toplumsal medyada görsel içerik arayışında olanların dikkatini çekmeyi başarıyor.
ELİN TAVUĞU KAZ GÖRÜNÜR
Zengin mirasımız içinde kendi kıymetlerimizi görmezden gelme eğilimimiz dışarıdan gelen bir eser ya da tadı daha egzotik ve özel kılabiliyor. Çağdaş tüketicinin görselliğe dayalı dünyasına ayak uyduramayan markalarımızı ya da eserlerimizi ön plana çıkarmakta zorlanıyoruz. Lokal eserlerimizin öyküsünü anlatamıyor, mahallî bedelleri global standartlara taşıyamıyor, toplumsal medya ve dijital platformlarda geri kalıyoruz. Hal bu türlü olunca komşunun tavuğu, komşuya kaz görünür sendromu ile gayret etmekten öteye gidemiyoruz.
NEDEN “ÖZEL” HİSSEDİYORUZ?
Çikolatanın ötesinde tüketiciler her geçen gün kendilerini daha “özel” hissettiren tatlara yöneliyor. Bu açıdan Dubai Çikolatası aslında yeni bir lezzetten öte farklı olma isteğinin yansıması olarak öne çıkıyor.
İçindeki o eşsiz lezzet arayışını görsel şölenle tatmin etmek isteyen tüketiciyi çikolatayı bir çeşit gösteri objesine dönüştürürken buluyoruz. Bir tat olmaktan çok mana tabir eden çikolatanın tüketicilerin kendilerini bir ödüllendirme aracına evrildiğini görüyoruz.
Kendilerine bir statü ve imaj arayışında olan tüketicilerin kahvelerini yudumlarken Dubai Çikolatası ile toplumsal etraflarında farklılaşma isteklerini tatmin ettiklerini canlı canlı izliyoruz. Sıradan bir çikolatanın “ bu çikolatayı yemeden evvel paylaşmazsan olmaz” fısıltısına esir olan tüketiciyi bir pazarlama hilesine aşık olmuşken buluyoruz.
Görüntülerini izlemekten psikolojimizin bozulma eşiğine geldiği çikolatanın büyülü dünyasında lüks bir yanılsama içerisinde olan tüketicinin yenilikçi pazarlama stratejilerinin ağına nasıl takıldıklarını, marketten Dubai Çikolatası çalma psikolojisini anlamlandırmaya çalışırken buluyoruz kendimizi. Günün sonunda her ısırıkta bize tattırılan şeyin biraz toplumsal medya tozu biraz da influencer siminden öbür bir şey olmadığını acı da olsa öğreniyoruz lakin beyhude.
TATLI BİR “ALDANIŞ” MI?
Dubai Çikolatası tüketim alışkanlıklarımız ve pazarlama stratejileri kapsamında değerli ders sunuyor. Bir yandan toplumsal medya tufanı ile şekillenen tüketim kültürümüzün geldiği noktayı, başka yandan pazarlama stratejileri ile tüketicinin “tatlı bir illüzyon” ile nasıl etkilendiğini modül parça ısıra ısıra öğreniyoruz. Lüks bir yanılsamanın ortaya çıkardığı ihtişamın karşımıza çıkardığı tüketim trendinin bizleri nasıl hipnoz ettiğinin farkına bile varmıyoruz, tahminen de görmek dahi istemiyoruz. Tatlı bir çöl serabı üzere tüketiciyi esir alan bu çılgınlık bir Trabzonlu’ya dahi nerdeyse “ Bize her yer Dubai” dedirtiyor. Olağanda sade sütlü çikolataya tav olan biz bu çikolatanın tadına varınca güya lüks bir tecrübe yaşamışçasına seviniyoruz.
Dubai Çikolatası yalnızca bir çikolata değil; tüketicinin kendi kültürüne, yerli tatlarına sırt çevirmesi değerine parlayan, “altın tozuyla” tatlandırılmış bir aldanış oluyor. Evvelden Kurtlar Vadisinin sonraki herkesi Polat üzere giyinir Çakır üzere yürür bulurduk. Artık de insanları sıradan bir pastaneye giderken değil de güya kraliyet sarayında tatlı yemeğe giderken buluyoruz.
Altın kaplamalı bir hayalde sunulan bu tat görkemli ancak süreksiz tatlı bir aldanışın ayak seslerinden diğerini temsil etmiyor.
Sezercik’in “çok mu tatlı, bir gün ben de yiyeceğim” repliğinin beden bulduğu Dubai Çikolatası furyasında, Sen hiç Dubai Çikolatası yedin mi sorusuna, “ben kaldım kardeş” karşılığını verecek kişi sayısı giderek azalıyor.
Bizde “güzel insan aramak ile, beşerdeki hoşluğu aramak ortasında derin bir fark var.”