12 Eylül darbe haberini ABD Başkanı Carter’a Damdaki Kemancı müzikalini izlediği esnada kulağına fısıldayarak “sizin çocuklar (ya da Ankara’daki çocuklar) o işi halletti” tabirleriyle vermişler.

Türkiye’deki “Amerika’nın Çocuklarını” yalnızca 12 Eylül darbesini yapan komuta kademesinden ibaret görmek aldatıcı olur. “Başkalarının çocukları olmak”, Türkiye’de maalesef kökü çok eskilere dayanan önemli bir sıkıntıdır.

Mekanizmanın o denli bir “al-ver” ilgisiyle, sarı zarflar içinde gelen paralarla ya da “evlat edinme” prosedürleriyle işlemediğinin altını çizelim. Bu çocuklar, kimi devletleri kendi devletlerinden daha güçlü, daha tesirli, daha uygar, daha cazip ve daha verimli görüyorlar ve sırtlarını oralara dayıyorlar. Buna global bir “cemaat” de diyebiliriz; kendi milletlerinin mensubu olmaktansa o global cemaatin mensubu olmayı istiyor, göze girmek, kabul görmek, gönüllerde yer almak için çırpınıyorlar. Onlar üzere giyiniyor, onlar üzere yiyip içiyor, onlar üzere yaşıyor, onlar üzere düşünüyorlar. Osmanlıcamızda ne hoş sözler var: Kendi devlet ve milletlerinden fazla bu global cemaate müzahir, müteveccih, mütemayil oluyorlar. Global cemaat de çocukların bu eğilimlerini elbette karşılıksız bırakmıyor; siyasetçiden bürokrata, gazeteciden STK’lara, sermayeden terör örgütlerine kadar kendilerine aşk ve hayranlık besleyen ya da kendilerinden medet uman çocukları bağırlarına basıyor, koruyor, kolluyor, destekliyor, sahip çıkıyorlar.

Dedik ya, alaka direkt kurulmuyor, büsbütün organik. Bir kere gözlerine girebildiler mi, faaliyet gösterdikleri her alanda kayrılıyorlar. Misal, sinemalarında, dizilerinde cinsel sapkınlığı överlerse bir el onları tutup kaldırıveriyor. Misal, hukukun dışına çıksalar bile yok “ifade özgürlüğü” yok “basın özgürlüğü” diyerek global dayanağı artlarında buluyorlar. Hiç olmadı, Türkiye’den kaçıyor, asıl sahiplerinin, babalarının şefkatli kollarında sıcacık bir sığınak buluyorlar.

Bunu en çok da terörde yaşadık…

Avrupa Polis Teşkilatı (Europol), geçen yıl Haziran ayında IŞİD’in propaganda yaptığı internet sitelerinin ABD, Almanya, Hollanda, İzlanda ve İspanya’daki sunucularına bir ortak operasyon düzenleyip hepsini kapatmış, “radikalize olmuş” 9 kişiyi de gözaltına almış. Haberin hiç yankısı olmamış. Kimse çıkıp da “ifade özgürlüğü” dememiş. Haklılar da, terörün, şiddetin, öldürmenin propagandasına geçit verilmesin.

Hamas’ı terör örgütü (!) olarak kodlayıp, İsrail’in acımasız, sınırsız, insanlık dışı soykırım vahşetini nasıl meşrulaştırdıklarını, bebeklerin, hekimlerin, gazetecilerin katledilmesini terörle uğraş (!) parantezine alıp nasıl desteklediklerini de hepimiz gördük.

Ama iş Türkiye’ye gelince, iş PKK’ya, onun insanlık dışı terör aksiyonlarına gelince, ne hikmetse, “insan hakları”, “ifade özgürlüğü”, “basın özgürlüğü”, “hukukun üstünlüğü” üzere sihirli kavramlarla nasıl terörü, teröristi, terör örgütlerini, onu övenleri, onun siyasi uzantılarını, medya uzantılarını desteklediklerini, teröristlere kendi topraklarında nasıl sahip çıktıklarını da gördük, görüyoruz.

Ancak kaideler artık değişti. İçerdeki “çocukların” görmedikleri bu.

Cumhurbaşkanı Erdoğan kendisine ve partisine yapılan tüm hücumları püskürttü. Türkiye iktisadı yaşadığı zorluklara karşın hala dünyanın 16’ncı büyük iktisadı. Savunma sanayii üretim ve ihracatında Türkiye pazara hâkim oluyor. Artık teröriste göz açtırılmıyor. Dahası Türkiye Suriye’de ihtilal yaptırarak küresel ligde diğer bir boyuta geçti. Bütün bu gelişmelerin üzerine, ABD bir mecnunun elinde oyuncak oldu. Rusya Ukrayna ile meşgul. Avrupa ise şu anda derin bir aldatılmışlık hissiyle içine kapanmış, kendi sıkıntısına yanıyor.

Yani Türkiye içindeki o “çocuklar” sahipsiz, kimsesiz, hamisiz kaldılar. Afganistan’da ABD uçaklarının tekerlerine yapışanlardan, Suriye’de Hmeymim Üssü’nde Moskova’ya gidecek birinci uçak için servet ödeyenlerden yalnızca bir tık gerideler.

Son haftalardaki gözaltı operasyonlarını, tutuklamaları, TÜSİAD’a tarihi dokunuşu bu yeni kaideler altında okumak gerekiyor. Türkiye eski Türkiye değil. Türkiye 150-200 yıla sari bir sorunda kırılma yaşıyor. Türkiye artık sırtınızı diğer devletlere dayayıp, diğer devletlerin “çocukları” olarak içerde rahatça operasyon çekilebileceğiniz bir ülke değil. O günler geçti. Bölgesel ve global bir güce dönüşen Türkiye’de iç cephe sağlama alınıyor. Fonlanan, desteklenen, sırtı sıvazlanan, kayrılan, sivriltilen, teşvik edilen siyasi partiler, siyasetçiler, bürokratlar, sermaye, sivil toplum örgütleri, gazeteciler ve daha kacı, “bize bir şey olmaz”, “arkamızda Batı var”, “bize sahip çıkarlar” zannıyla hadlerini aşmasınlar; yanılıp aştıklarında da ağlamasınlar. Artık ağladıklarında onlara mama verecek kimseleri yok.

Şartlar artık değişti sevgili “çocuklar”. Türkiye artık sizin oyun bahçeniz değil. Bu yeni kaidelere ahenk sağlasanız uygun olur.