Neler gördü şu İstanbul… İki Saraçhane fotoğrafına bakalım. Birincisi 15 Temmuz 2016 gecesinden. Başkası 20 Mart 2025 tarihli.

Birinde hain darbecilere direnen, vefatı göze alan ve orada şehit olanlar var.

Diğerinde ise gel deyince koşup gelen ve söktüğü kaldırım taşıyla, baltayla, ateşe verdiği çöp konteynerleriyle, havai fişekle, yetmeyince asitle polislere saldıranlar…

Cami avlusundaki yapıları, mezar taşlarını tahrip edenler…

Yakıp yıkanlar, kırıp dökenler…

“Elden giden ülkeye sahip çıktıklarını” sanarak yapıyorlar bunları.

*

Sonra da onları oraya çağıranlar fark ediyor ki kalabalık denetimden çıkmış. Farklı kümeler birikmiş. O denli bir fırsat kollayan provokatörlerin bayramına dönüşmüş. İstenmeyen hadiseler yaşanmış. Nahoş laflar edilmiş.

Sorumluluğunun oldukça ağır olduğu ortada.

“Bu kadar kâfi, taşkınlığa gerek yok. Konutunuza gidin” dediklerinde tınmıyorlar.

Sokağa davet edince geliyorlar da gidin deyince gitmiyorlar.

Diş macunu tüpten çıkınca geri tıkılamaz ya, tıpkı onun üzere.

Atılan ok geri dönmez, ağızdan çıkan kelam iptal edilmez.

Uğraş dur artık. Oktan süratli koşmaya çalış. Kelamını yutmaya, macunu tüpe tıkmaya…

Muhalefetin ufku olmalı. Olmayınca, ağır sisteki gemi üzere ilerleyemiyorlar bir türlü.

Hatırlayalım ne tıp siyasetler geliştirdiklerini…

Esat ülkesini bırakıp gizlice kaçarken bunlar “Esat’la görüşelim” diyerek yol arıyor, randevu ayarlamaya çalışıyorlardı.

Fikir diye ortaya attıklarını unutmadık. Saçma sapan beyanlar bir kenarda duruyor.

“Ukrayna’dan yana olalım, takviye verelim.”

“Suriye’de ne işimiz var?”

“Libya’da ne işimiz var?”

“Afrika’da ne işimiz var?”

“Karadeniz’de ne arıyoruz?”

“Akdeniz’de ne işimiz var?”

“Mavi vatan dedikleri masal.”

“Sınır ötesinde terörle gayrete hayır.”

“Terör örgütü bize mi saldıracak?”

“Türkiye Karabağ’da maalesef Azerbaycan’ı destekliyor. Çok yanlış!”

“Togg’lar bizim değil, İtalya’dan geliyor.”

Savunma sanayiindeki gelişmeleri de gereksiz ve yanlış bulanlar yeniden birebir arkadaşlar.

İHA’lar SİHA’lar, gemiler, tanklar, uçaklar, helikopterler, gereksiz.

Füzelere karşılar.

“Savunma eserlerinde yerlilik oranı yüzde 80’i aşmışsa aşmış bana ne yararı var?” diyebiliyor aklı başında görünenleri bile.

Nükleer çalışmalara da karşı bunlar.

Barajlara, yollara, köprülere, boğaz geçişlerine, elektrik santrallerine de.

*

Karada denizde doğalgaz bulunur, inanmazlar. Petrol çıkarılır kabul etmez, yok sayarlar. İnkâr ederler, küçümserler. Alaya almaya yeltenirler.

Uzaya adam gönderdik; akıl alır üzere değil lakin “Ne işimiz var uzayda?” demeye başladılar.

Hâlbuki yıllar yılı “Eller aya, biz yaya” diye slogan peydahlamışlardı.

Söylerken zevkten dört köşe oluyorlardı. Zira bu ülkeyi küçümsemek, aşağılamak güzellerine geliyordu. Tahminen de gidiyordu.

Çünkü o başa nazaran bizim hiçbir yerde işimiz olmaması gerekir.

Oturduğumuz yerde pineklememiz, öbürleri ne derse onu yapmamız, ne verirlerse o kadarıyla yetinmemizdi olağan olan.

Sadık uşak üzere, sömürge üzere.

Bir komşu ülke ile savaşa girsek, Türkiye’yi değil karşı tarafı tutacağını beyan edenler tekrar bunların ortasından çıktı. Zerre kadar bile utanmadan.

*

Neden her şeye karşı bu elemanlar?

Yapılan işlerde Erdoğan’ın imzası var da ondan.

Türkiye’yi büyütüyor bu işler, güçlendiriyor. Kelamı dinlenir, hatırı sayılır bir ülke hâline getiriyor.

Yüz metrekarelik lokanta, yapılan devasa boyuttaki işlerin hepsinden kıymetli onların gözünde.

Bütün bunlar herkesin bildiğini zannettiğimiz hususlar. Sanki nitekim de o denli mi?