Ruh dolu bir Münih seyahati (1)
İki hafta evvel Münih’ten girip Zürih’ten geçerek Lozan’dan ve Montrö’den çıktığımız ruh dolu 6 günlük bir seyahat gerçekleştirdik. Seyahatimizi MTO Avrupa idare takımımızdan Ayşe Akdağ kardeşimiz kaleme aldı. Seyahat boyunca bize eşlik eden Ayşe Akdağ Kardeşimizin samimi, dopdolu ve verimli seyahat yazısını sizlerle birkaç gün paylaşacağım. Zihin açıcı okumalar diliyorum.
***
Bismillahirrahmanirrahim.
Ramazan ayının son günlerinde, hocamızın 3. Almanya seferi için heyecan ve hazırlıklar başlamış durumdaydı. Bu yalnızca bir seyahat olmayacak; gönüllere dokunacak, gönülleri dokuyacak bir seferin habercisiydi.
Cuma günü, Münih Havalimanı’nda, Münih DİTİB’den genç kardeşlerimiz ve Kaufbeuren kentinden gelen Yeşim Bayer ablayla birlikte Yusuf hocamızı, Muharrem hocamızı ve Selim kardeşimizi karşılıyoruz. Uzun müddet toplumsal medya ve telefonla irtibatta olduğum Yeşim ablayı görünce, dönüp dönüp yüzüne bakıyor ve gülümsüyorum. “Kızım üzere seviyorum,” deyişini hatırlıyorum. Ayakta oluşturduğumuz halka ile seyahatimizin birinci durağını belirliyoruz. Cuma namazı için Miraç Camii’nde buluşmak üzere araçlara dağılıyoruz.
Münih bize yaklaşık 5 saat aralıkta fakat kendimi yalnızca 2 saat seyahat yapmış üzere hissediyorum. Nürnberg’den geçerken telefonla MTO Nürnberg temsilcimiz Gülsüm Kendir ablayla konuşuyor, heyecanımı paylaşarak duasını alıyorum. Cuma namazı sonrası Münih kentini yakından görmeden evvel Yusuf hocamız cami cemaatiyle hasbihal ediyor.
Bir kardeşimiz hocamıza, “Hocam, ben sizi çok özledim, neredeydiniz, yeterli ki geldiniz,” deyince Yusuf hocamız, “Ben sizi tanımıyorum ki, bu nasıl olur?” sorusunu soruyor. Cemaatten olan kardeş, “Ben sizi düzgün tanıyorum, biz sizi uzun müddettir bekliyoruz hocam,” diyerek hakikatin hasretini hissettiriyor. Yusuf hocamız, hafızları yetiştiren genç ve ihtiyar iki Osman ile tanışıyor; gençlerini ihmal etmeyen bu hoş Müslümanları tebrik ediyor.
Adamları yetiştiren adamları görmek,
onlarla hasbihal etmek,
derdinin eriyle fazilet duymak,
tarifsiz bir halde tarihe istikamet vermek.
Bu hissin tanımı olsa gerek..
Almanya’nın en büyük üçüncü kenti olan Münih’te gönüller birleşiyor ve kenti daha yakından tanımak için yola koyuluyoruz.
Bavyera eyaletinin başşehri olan bu devasa kent, eyaletin değerli ekonomik ve kültürel merkezlerinden biri. Kentin nüfusunun 1,6 milyon bireye ulaşmasının sebebi, Almanya’nın en yüksek ömür memnuniyetine sahip yerlerden biri olmasıyla alakalı. Bu artış, kentin yüksek ömür kalitesi, ekonomik gücü ve eğitim imkanları sayesinde devam etmekte. Münih caddelerinde yürüdüğünüzde bu memnuniyeti hissedebiliyorsunuz.
Kültürel zenginliğine dikkat çeken ve milyonlarca turist ağırlayan bu büyük kentin sokaklarında sessizlik ve huzur hâkim. Bu huzuru, birinci durağımız olan, 1972 Yaz Olimpiyatları için inşa edilmiş ikonik bir komplekste soluyoruz. 1968 ile 1972 yılları ortasında, 2. Dünya Savaşı’ndan sonra oluşan bir moloz zirvenin üzerine inşa edilen Olympiapark, çadır gibisi dalgalı çatısıyla tanınıyor. 291 metre yüksekliğindeki Olympiaturm ve Olympiasee isimli yapay gölü, yeşil zirvelerle çevrili geniş alanıyla park, hem doğal hem de çağdaş bir estetik sunuyor.
Münih’ten Yusuf Yaman kardeş ve arkadaşları, Yusuf Hoca ile birlikte parkın merkezinde yer alan Olympiasee (yapay göle) gerçek ilerlerken, biz de kıymetli eşi Dilay kardeşle, Münih programını düzenleyen Büşra Kılınç, Fatıma Karadaş kardeş ve Yeşim Bayer ablayla birlikte göle yanlışsız yürüyoruz. Caminin gençlerinin bir ortaya gelip bu türlü hoş bir buluşmayı organize etmeleri, insanın geleceğe olan ümitlerini yeşertiyor.
Gölün etrafındaki çimenliklerde yürürken, Allah-u Teala’nın hoş insanları nasıl bir ortaya getirdiğini tefekkür ile baş başa kalıyoruz. Bu türlü bir buluşmaya konut sahipliği yaptıkları için kardeşlerimizi tebrik etmeden duramıyorum.
Parkın ilerisinde bulunan Japon kiraz ağaçlarının olduğu yerde bir hatıra fotoğrafı çektirerek, Olympia Park’ın çabucak yanında yer alan BMW dünyasına gerçek ilerliyoruz. Münih, BMW, Allianz ve Siemens Energy üzere büyük şirketlere mesken sahipliği yapıyor. BMW Welt’te son model araçları yakından görüyor ve hatta araçlara binme imkânı buluyoruz. Bindiğim SUV modeli olan BMW iX, bana bu aracın tam bir uzun seyahat aracı olduğu hissini veriyor.
Buradan araçlarla Fatma Karataş kardeşin meskenine geçiyoruz. Annesi Medine abla bizi akşam yemeğinde ağırlıyor. Yemek esnasında tatlı bir muhabbet havası oluşuyor. Medine abla o kadar ihtimamla hazırlık yapmış ki, bize uzun yıllardır tanışıyormuşuz hissiyatını veriyor ve ısrarla her çeşit yemekten tatmamızı istiyor. Bir masa düşünün; “Nerelisin?” diye sorduğunuzda kimi “Kayseriliyim,” kimi “Rizeliyim” yahut farklı bir yerdenim diyor. Rabbimiz gönlü bir olan insanları bu türlü bir ortaya topluyor. Bu hissin tanımı yok. Bu his, MTO çatısı altında olan tüm kardeşler tarafından yeterli bilinir.
Kardeşlik hissinin pekiştiği bu hoş daveti gerçekleştiren Karataş ailesinin konutundan, Mehmet Akif Camii’ne gerçek yola koyuluyoruz.
