Papa ölür, Papa seçilir, 2 milyar Müslüman ne yapar?
Bir milyarı aşkın nüfusa sahip Katolik Dünyasının ruhani lideri Papa Fransiskus’un geçtiğimiz pazartesi sabahı 88 yaşında hayatını kaybetmesi gözleri ister istemez “ruhani liderlik” yahut dünya ölçeğindeki bir “dini liderlik” makamının fonksiyonelliğine çevirdi. İtalya’nın başşehri Roma içinde küçük bir semt kadar yer tutan Vatikan bağımsız bir devlet kabul ediliyor ve Papalık sayesinde 1 milyarın üstünde bir dünya nüfusu üzerinde çok derin bir nüfuza sahip. Olağan İtalya’nın hissesine bu nüfuzdan neler düştüğünü de ayrıyeten düşünebilirsiniz. Papa’nın vefatıyla birlikte bu dünya için bir boş makam devri (sede vacante) ortaya çıkıyor ve bu durum Katolik âlemi için bir süreksiz periyottur.
Seçim yapılıp yeni bir Papa seçilinceye kadar olağandışı bir durum kelam mevzusudur, hayat bu âlem için adeta durmuş sayılır, dünyada olup bitenlere karşı reaksiyon verecek, onları algılayıp yönetim edecek bir vücut varsa da bu vücudun başı olmadığı için birçok şey askıya alınmıştır. Lakin askıya alınma tekrar de oradan tekrar indirilmek üzere süreksiz bir durumdur. Ancak askıya alma hali başa gelmiş bir durum olsa da bir kesinti, bir felç halidir. O yüzden seçim son derece önemli bir prosedürle tamamlanıncaya kadar nefesler tutulur, herkeste yeni önderin kim olacağından sonra bir başkanın seçilmesine dair bir beklenti daha güçlü bir hale gelir. Katolik dünyasının her tarafından seçimden sorumlu olmak üzere kardinaller Roma’da seçimi yapmak üzere çağrılır ve onların bu seçimleri Konklav denilen bir süreçle yapılır. Konklav anahtarla kilitlenmiş manasına gelen bir terim ki seçime girecek olanların Vatikan’daki Sistine Şapeli’ne seçici kardinallerin anahtarla kilitlenmesini tabir ediyor. Bu kilitlenme dışarıdan bir tesire kapalı olmak ve seçimi yapmadan da buradan ayrılmamayı gerektiren bir önlem. Seçim günlerce, haftalarca, hatta tarihte çok istisnai olmuşsa da aylarca sürebilir. Lakin temel olan seçimin yapılmadan anahtarın açılmamasıdır.
(Yeri gelmişken hatırlayalım, Hulefa-i Raşidin’in her biri farklı bir yolla seçilmiştir, ama 3. Halifenin seçimi için Hz. Ömer’in 7 kişilik bir kurulu emsal bir yolla seçmek üzere görevlendirdiği malumdur.)
Bize ne bundan demeyelim, sonuçta dünyadaki her 8 bireyden birinin bağlı olduğu bir din-mezheptir Katoliklik ve asırlardır kesintisiz bir baş tarafından temsil ediliyor olmaları hasebiyle bugünün dünyasının şekillenmesinde merkezi bir role sahip. Temsil ediliyor olmaları aslında işin doğal sonucu, bir başa sahip olmak bu dünyanın organize olması, bir siyasal vücut oluşturabiliyor olmasını söz ediyor. Bir aktifliğiniz olacaksa dünyada lakin bu tertip performansıyla olacaktır, diğer bir yolu yoktur. Giden Papa üzere gelecek olan Papa da Katolik dünyası açısından çok değerli siyasi gündemlere sahip olacaktır. Katolik ülkülerinin gerçekleşmesi için bu merkezden kendisine tabi olan bütün devletlere, kiliselere, cemaatlere, organlara siyaset üretmeye devam edecektir.
Bunun biz Müslümanlar için ne kadar kıymetli olduğunu yüz yıldır yaşadığımız her olayda büyük hayıflanmalarla, acılarla hatırlayarak öğreniyoruz. En son iki milyar Müslüman nüfusuna karşın Gazze’de Siyonist İsrail’in fütursuzca gerçekleştirdiği soykırım, bu iki milyarın tamamının varlığına bir hakaret değil de nedir? İsrail hücumları karşısında güya problemin özüne çok yabancıymış üzere “iki milyar Müslüman nerede?” diye bağırıp çağırmanın hiçbir manası yok. Bu hakareti algılayan bütün Müslümanlar dünyada büyük bir öfke, bir hınç büyütüyorlar içlerinde ancak bir siyasal vücuttan mahrum olmaları bu öfkeyi tesirli bir reaksiyona, bir gayrete dönüştürmelerini engelliyor. Sayıyla övünecek durumda değiliz, bu başsızlık durumunda Müslümanların sayısı 2 milyar değil de 10 milyar olsa durum farklı olmazdı.
Bugün yalnızca Katolik Dünyası değil, Protestan Dünyası da, Ortodoks Dünyası da Hindu ve Budist Dünya da Yahudi Dünyası da hatta Amerika’daki 13-14 milyonluk bir cemaate sahip Mormonlar bile bir siyasal vücuda sahip. Dünya ölçeğinde bu vücutlarını büyütecek, onu dünya dini haline getirecek, dünyadaki varlıklarını koruyup temsil edecek bir siyaset takip ediyorlar. Bu sahnede bir tek Müslümanların bir temsili yok. Yaşanan bu denli zulmün, bu kadar acının, Müslümanların bir temsili olmamasının bir sonucu olduğunu aslında bilmeyen yok.
Geçtiğimiz günlerde katil Netanyahu “Ne kuzeyde ne de güneyde İslami bir halifelik kurulmasına müsaade vermeyeceğiz” diye bir laf edivermiş. Bunu aslında biliyoruz. Müslümanların bir liderliğinin olmaması, liderlikten yoksun bırakılması Müslümanları özellikle Siyonist proje ismine zapturatp altında tutma siyasetinin en kıymetli kesimi. Müslümanları başsız-halifesiz bırakmak Müslümanları emperyalist sömürme ve tahakküm altında tutma siyasetinin bir sonucudur.
Müslümanların bir başı olsa bu yaptıklarını yapamayacağını, vatanlarını bu kadar fütursuzca işgal edemeyeceğini bugünlerde Netanyahu’dan daha âlâ bilecek kimse yok. Aslında bu kelamıyla son vakitlerde özellikle Suriye ve Türkiye siyasetinin Müslümanları temsil noktasında harekete geçiyor olduğunu kastediyor. Suriye’deki idarenin kendisine dost olmadığını, kendi iradesine sahip bir idare olduğunu çok âlâ görüyor ve ona karşı önlem almaktan bahsediyor. Gerçek manada İslam’ı temsil eden hiç kimse ve hiçbir ülkeyi düşmandan öbür bir şey olarak görmediği üzere İslam dünyasında rastgele bir olumlu gelişmeyi de kendisi için bir tehlike olarak algılaması kaçınılmaz oluyor.
2 milyar insan neresinden bakarsanız dünyada büyük bir güç potansiyelidir. Bu potansiyele bir biçimde yapışan herkese bir yarar, bir müdafaa, bir güç katabilecek bir potansiyel. Bu potansiyeli bir kerede tasfiye edip akabinde bunu da büyük bir ihtilal üzere kutlayan bir anlayışı hala kimse sorgulayabilmiş değildir. Bir insan kendi kendine verdiği bir ziyandan ötürü bayram eder mi? Kendi gücüne, başına, gözüne, kulağına, koluna ayağına kendi eliyle veda ettiği için sevinen olur mu?
Bu tam da o denli bir şey? Bizim başımızın kesilmesine bizden olanın sevinme ihtimali var mı?
Biz akıllıyız da koskoca Katolik, Protestan, Ortodoks, Budist, Hindu ve Yahudi dünyaları bizim kadar akıllı değiller mi? Onlar neden kendi manevi varlıklarını tasfiye etmeyi akıl etmediler? Hiç düşündük mü? Düşünmeye hazır mıyız?
