Ölüm beşerler için hayatın en sert gerçeği… Hele bu dünyanın ötesine dair bir inancınız, bir manevi dünyanız yoksa… Her tarafıyla maddileşen bir dünyada maneviyatın eskisi kadar hayatın içinde olmadığı, tahminen de zihin çabukluğuyla daima gündemin dışında tutulduğu bir gerçek… Bugünün insanları ‘bütün zevkleri bıçak üzere kesen’ mevti pek hatırda tutmak istemiyor. Zira bugünün hayatı zevkler üzerine kurulu, hazların peşinde koşuluyor daima.

‘Gassal’ dizisi, öncesindeki tanıtım kampanyasından başlayarak ‘ölüm’ü hayatın tam orta yerine çağırıverince bu vefat unutkanlığı sisteminde büyük bir gedik açılmış oldu. Tahminen de bir TV dizisinde bu kadarı beklenmediğinden beşerler gafil avlandı ve milyonlarca insan hayatı ölüleri yıkamakla geçmiş, yalnız, hayatla bağ kuramayan, içinde yaşama heyecanı kalmamış, içine kapalı, neredeyse depresif bir gassalin hayatının içinde buluverdi kendini. Nefeslerini tüketmiş, teneşirde yıkanmayı bekleyen vücutlarla birlikte…

Dizi tuttuğu seyirciyi geri bırakmadı, hasebiyle hiç kimse içine girdiği bu dünyadan çıkamadı ve sonuna kadar bu öyküyü izledi, bir manada maruz kaldı. Direktöründen, senaristine, Ahmet Kural’dan kısım sonlarında etkileyici müzikler söyleyen Şahin Kendirci’ye kadar herkesin hisse sahibi olduğu bir televizyonculuk başarısı bu hiç kuşkusuz. Yiğit bir proje… Türkiye’deki dizi bölümünün kemikleşmiş zihniyetine de okkalı bir tokat…

Zaten epey konuşuldu, dizi üstüne bir kıymetlendirme yapacak değilim burada. Benim asıl ilgimi çeken, farlara yakalanmış tavşan üzere vefat bahsine yakalanmış şimdiki vakit insanları… Onlardan biri de benim, kimileri da sizlersiniz. Bu dönemde yaşayıp da mevtle iç içe olmayı seven, vefata zihninde yer ayıran pek kimse yok. Biz hayattan konuşmayı seviyoruz, ağzımızın tadını kaçıracak bu türlü ağır ve dramatik bahislere mümkünse girmiyoruz. Cenazelerde, taziyelerde bile bu böyle… Manevi derinliğinden uzaklaştırılmış hayatlarımızın bir gereği olarak mevti yok sayarak yaşamak istiyoruz. Zira hayatla ilgili çok planımız var, yapmayı istediğimiz çok şey, yakalamayı istediğimiz çok maksat, yaşamayı istediğimiz çok haz, kazanmayı istediğimiz çok para, şöhret, paye vesaire… İhtiraslar ve onları paraya tahvil eden dallar üzerine inşa edilmiş bir hayat döngüsünün gönüllüleriyiz çabucak hepimiz. Mevt planı bozan bir şey bizim için; soğuk, yüzlerimizi ekşiten, canımızı sıkan, sevincimizi kaçıran bir şey!

İnançlarıyla yaşamayı seçen beşerler için bile durum ya büsbütün ya da kısmen böyle… Mevti bir söze, ezbere söylenen birkaç mecaza indirgeyip günlük hayatımızda uygun yerlere iliştiriyoruz tahminen ancak bunun üzerine bir tefekkür, bir tasavvur, bir ahlak ve bir şuur ekleyemiyoruz çoğumuz.

Gassal oyunu yalnızca dünyadan yana kullananlar için en az vefat sözü kadar soğuk bir kelime… Soğutulmuş bir kelime… Yeniden de üstünde düşünülmeyi ziyadesiyle hak ediyor.

Ölü vücutları yıkayıp dünyanın kirinden arındırarak kabrine hazırlayan kişi gassal… Demek tertemiz gidilmesi gereken bir yere gidiyor hayatı sona erenlerin vücutları. Bunu uykudan uyandığımızda yüzümüzü yıkayışımıza benzetiyorum ben. Topraktan gelen tekrar geldiği üzere pirüpak toprağa teslim ediliyor. Ruhsa büsbütün başka bir mesele…

Efendimiz (sav), “İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar” buyuruyor. Madem vefat uykudan uyanıştır, neden bu kadar huzursuz ediyor bizi, neden kaçırıyor ağzımızın tadını? Nedir giren vefatla ortamıza? Dünya mı? Tahminen herkes için kaçınılmaz bir son hazırlayan bu fani, bu bize kalmayacak dünya hayatının illüzyonlarından kurtarmalıyız biraz yakamızı!

Kendimizi bir gassalin ellerine teslim etmeden önce!