Ölümcül siyaset: Özgür Özel’in sonu!
İtiraf edeyim; bir vakitler, Bülent Ecevit ölse meselelerin da çözüleceğini düşünüyordum.
Neden mi?
Ecevit Başbakan, ben de imam hatipte öğrenciydim. Memleketin bir kısım gençlerinin önüne, ismine “
kat sayı uygulaması
” denilen, saçmalıklar ötesi bir pürüz konulmuştu. Her ne kadar
Mesut Yılmaz
başlatsa da Ecevit zulmü devam ettiriyordu. Hatta
başörtülü milletvekilini
“Bu hanıma haddini bildirin” diyerek
Meclis’ten kovduran
kendisiydi. Aslında başörtülü kızları da okullara sokmuyorlardı. Erkekler için de üniversite kazanmak çok zordu, açıkçası hayaldi. Üstüne üstlük
polis de ensemizdeydi.
Yoklama fişlerimize kadar denetim ediyorlar, okula gelmeyince, aksiyonlara mi gittik diye peşimize düşüyorlardı.
Ben de tüm bunların sorumlusu olarak periyodun Başbakanı Ecevit’i görüyordum. Liseli bir genç olarak haklıydım, zira ülkeyi de gündemi de o yönetiyordu. Koltuğundan giderse politik dayatmaların da yok olacağını düşünmem olağandı. Lakin bir an bile “ölse de kurtulsak” demedim. Dilim, kalbim hiç varmadı. Aslında benimkisi bir çıkmazdı. “Ancak ölürse…” tükenmişliğiydi. Acayip ince, hassas bir çizgiydi. “Ölürse”
sorunlarımız çözülecekti
fakat ölmesini isteyemezdim. Dinimiz bunu yasaklıyordu ve imam hatipte okuyordum. Ne etrafım ne de hocalarımdan
devlete karşı tek olumsuz bir yönlendirme görmedim
. Kaldığım lise yurdunu yarı otomatik silahlı polisler bassa da, Beyazıt’ta, Sultanahmet’teki hak arayışı yürüyüşlerinde dizlerime dizlerime coplar inse de
devletle olan bağımı hiç sorgulamadım
. Milim esnetmedim. Zira bu türlü yetiştiriliyorduk. Ailelerimiz, büyüklerimiz ve öğretmenlerimiz,
bırakın devlete kızmayı küsülmeyeceğini dahi
öğretmişti.
Zaten liseyi bitirdikten bir yıl sonra, beni üniversite kapısından uzaklaştıran anlayışın, yani bana
eğitim hakkı tanımayan devlet sistematiğinin
emri altına girdim.
Hakkım gasp edilmese kısa devir gideceğim
askere uzun devir gittim, 460 gün şafak saydım. Erzincan’da Fırtına Obüslerinin ihtisas eğitimini aldım. İzmir Menemen’de çavuşluk yaptım. Ne askere gitme kararı alırken ne de o kamuflajı giyerken hislerimi bir an dahi sorgulamadım. Ne Ecevit periyodunun baskıları ne de üniversite okuyamamanın eksikliği… Hepsini geride bırakıp devlete teslim olmuş, bana koyulan mahzuru aşıp vatana bürünmüştüm. Annem yemin törenime gelmek istese biliyordum ki kışladan içeri sokulmazdı. Lakin
yaşatılan o çok hassas mahrumiyeti
de askerlikten sayabilmiştim. Benden, bizden, okullarımızdan, annelerimizin, kardeşlerimizin başındaki örtüden nefret edenlere karşın; devlete gönül koymaya, gönül el vermiyordu.
Askerden döndüğümde Başbakan artık Erdoğan’dı. Bu bir ihtilaldi. Akla hayale gelmeyendi. İşte beklediğim olmuş ve Ecevit,
siyaseten ölmüştü
. Ancak hayatlarımız bir anda değişmemişti. İmam hatipliler, başörtülüler hâlâ ikinci sınıf vatandaştı. Başbakan Erdoğan’dı, bizdendi lakin
bizlere ömür hakkı tanımayan zihniyet
hâlâ iktidardı. İktidar olma ile muktedir olabilmenin ortasındaki o farkı da anlamam gerekiyordu. Bu belirsizlik de yıllarca sürdü.
Geçenlerde bir toplumsal medya iletisinin ekran manzarası paylaşıldı WhatsApp kümemizde. Genç bir kullanıcı, Cumhurbaşkanı Erdoğan ile MHP lideri Bahçeli’nin ölmesi için dualar ediyordu. Nefret doluydu ve yazdıklarından çok emindi. Kendince samimiydi. Ne yaşadı,
hayatının baharında önüne nasıl maniler konuldu
, misal dilediği okula mı gidemedi, dilediği kıyafetleri mi giyemedi bilmiyorum. Lakin
ölümün tek kurtuluş olduğuna inanmıştı
, dahası Bahçeli’nin katiyen öldüğünden ve bunun gizlendiğinden emindi.
Önceki gün ne düşündü, Devlet Bahçeli’yi canıyla kanıyla ayakta görünce nasıl bir yıkım yaşadı sanki? Lakin bu bir kişinin beklentisi ya da merakı değil. Günlerdir, toplumsal medyada Devlet Bahçeli’nin vefat ettiği ve açıklanmadığını birileri yazdı, birileri de lisandan lisana yaydı. Bayram ziyaretlerinde “öldü mü” sorularına kaç sefer muhatap oldum saymadım. Geçerken uğradığım bir ortamda şöyle konuşuluyordu: “Gizliyorlar. Öldü. Kesin öldü. Erdoğan açıklatmıyor. Yerine isim bakıyor, bayramdan sonra duyarsınız” dedi. O esnada bir tanışımız, “Ersin Bey gazeteci, onun haberi vardır herhalde” deyince haliyle gözler bana çevrildi. Hiç bekletmeden, teklemeden “bilmiyorum” demekle yetindim. Bir anda bakışların tonu değişti. Hayatta olduğunu biliyordum ancak. Bunu da az evvel öldüğünü ilan eden kişinin gözlerine bakarak söyledim. Bu defa, “Sizden de saklıyorlar demek ki” dedi. Neyse ki orada az kaldım ve giderken Bahçeli’nin öldüğünü ilan edenin kim olduğunu sorunca, muhalif partilerden birinde siyaset yaptığını öğrendim.
Sosyal medyada, kahvehanelerde, köşe başlarında bu türlü binlerce insan var. Üzülerek söylemek gerekiyor ki
kaynakları FETÖ
. Zira bu habis uru taşıyanlar yıllardan beri “Erdoğan hasta, yakında ölecek” palavrasıyla yaşıyorlar. Yalnızca ve yalnızca lanet okuyup mevti bekliyorlar.
Dehşetli bir çaresizlik
içindeler. Toplumsal medyadan bu
zehir akıyor
.
En çok da gençleri etkiliyorlar. Değişiktir muhalefet de FETÖ’nün ölümcül siyaset lisanına teslim oldu. Zira
siyaset üretmekten acizler
artık. Rüşvet ve yolsuzluk çarklarını ört bas etmek için maskelerin arkasına sığındırdıkları gençleri sokağa döktüler, yetmedi artık “boykot” sabotajı ile memleketin gençlerini
devletlerine, milletlerine düşman hale getiriyorlar
. Daha evvel bir suça karışmamış, polisle hiçbir sorunu olmamış gençler bir anda daha dün yürüdüğü kaldırım taşlarını parçalayan, oturduğu otobüs durağının camlarını indiren, birçoklarının ‘abi’ diye hitap ettiği polislere balta fırlatan bir topluluğun içinde buldular kendilerini… Sokağa itilerek
geleceğiyle oynanan
, adalet hisleri sömürülerek
öfkeleri anarşizme yönlendirilen
bu gençler misal hükümet değişse devletle barışabilecek mi? Asla! Bu yüklenen nefret yalnızca iktidar partisiyle mi kalacak, topluma saçılan nefret ve ayrışma etki-tepkiselliğini kim tamir edecek?
Bakın saçtıkları nefret tohumlarının nasıl yeşerdiğini kendileri de gördü. Muharrem İnce, Merak Akşener, Kemal Kılıçdaroğlu ve artık sırada Özgür Özel var. Kendi sonlarını lisanlarıyla hazırladılar. Gençlerin, daha dün seçilmesi için tüm güçlerini ortaya koydukları önderlerini bir gecede, toplumsal medya üzerinden nasıl alaşağı ettiklerini
Özgür Özel de deneyim edecek
. Üzülerek söylemek istedim…
