Hayır. Mübarek ayda erkek erkeğe öpüşmeyi beceri sayanların, Şehzadebaşı Camii şerifinde mezar taşı kıranların, cami duvarına işeyenlerin, cami bahçesinde iki bira çakanların, teravih namazı boyunca davul zurna çalanların, polise asit atanların, İsrail lehine boykot listesi açıklayanların olduğu “yer”den kelam etmeyeceğim. O yerin “karşıtı” olan bir öteki yerden de kelam edecek değilim. Zira anlatacağım “yer”, aslına bakılırsa rastgele bir öbür yerin tersi olma konumuna geçerse pahasını kaybeder.

Önce küçük bir öykü. MTTB’nin davetlisi olarak bir konferansa gittim Kocaeli’ye. Ramazan’ın başlamasına bir gün kala. Konferans bittikten çabucak sonra yanıma dört kız çocuğu gelip “İsmail Bey, bize Ramazan’la ilgili bir bildiri verir, bir de Ahmet Murat’ın Birinci Oruç şiirini okur musunuz? Akşam bunu toplumsal medyada yayınlayıp puan kazanmak istiyoruz da” dediler. Ben o “yer”in ne kadar değerli olduğunu tam olarak o esnada anladım. Anladığımı size de anlatmak istedim.

O yüzden size ben bugün, yaşları 12 ila 25 ortasında değişen bin 200 gencin, bir ay evvel başlayan hikayesini anlatacağım. Bu gençler, dörder kişilik gruplar halinde son 32 gündür, her gün bir kavram etrafında yapmakla sorumlu oldukları bir vazife yerine getirdiler.

Askıda pide kampanyası yapanı mı ararsınız, mescitleri pırıl pırıl temizleyen mi ararsanız, hasta ziyareti gerçekleştiren mi ararsanız, şehit mezarlarına gidip hüngür foşur gözyaşı döken mi ararsanız, kuş konutu yapan mı ararsınız… Bin 200 genç harıl harıl tek bir kavramın etrafında çalıştı, didindi. O kavramın ismi “iyilik” idi.

Puan dedim evet. Kocaeli Büyükşehir Belediyesi, “İyilik Kılavuzu” ismini verdiği bu işi tatlı bir yarışa dönüştürmüş tıpkı vakitte. Ekipler, bu misyonlar üzerinden puanlar almışlar.

Yarışıp ödül kazanmak bu işin mazereti doğal. Yoksa Uygunluk Kılavuzu’nu bitiren her gruba birer kent dışı seyahat ikram etti zati Tahir Büyükakın Lider. Dereceye girenler de ekstradan yurt dışı seyahatleri, bilgisayarlar falan kazandı.

Bu projenin ödül merasimine katıldığımda lise üçüncü sınıf talebesi bir kızımıza “Nasıl geçti senin açından bu proje?” diye sordum. Duraksamadan “İyilik için çalışmak çok hoş hissettiren bir şeymiş, onu anladım” dedi. Kadrolardan birinin yarışmacısı olan ortaokul öğrencisi Aişe Hüma’nın annesi, “Kızım en çok da bütün utangaçlığını üzerinden atıp hiç tanımadığı insanlara uygunluk etmenin zevkini tattı” yazmış mesela toplumsal medyasında. Salonda gerimde oturan bir üniversite kadrosu “Aslında Ramazan’dan sonra da bu işe istekli olarak devam etmeliyiz” problemini konuşuyorlardı mesela.

Şimdi geleyim kederime. Türkiye’nin bir değişen gündemi var malum, bir değişmeyen gündemi var. Bir de bu ikisinin dışında “asla değişmemesi gereken” gündemleri var.

Gündelik hayatın hayhuyu ortasında, gündelik siyasetin cerbezesi ortasında, gündelik telaşlar ortasında “değişmemesi gereken” gündemlerimiz var. Bin 200 gence “iyiliğin binasını” hissedecekleri bir alan açmak ülkemizin değişmeyen gündeminin ne olduğunu yanlışsız tespit etmemize fayda.

Polise asit atılmasına mahzur olmanın da, polisin gereksiz şiddet kullanmasını önlemenin de yolu-yordamı bu değişmemesi gereken gündemlerin peşine düşmek olacaktır. Bu satırların müellifi olarak başta ben olmak üzere başımızı oraya, ülkemizin “sosyal sürdürülebilirliği” problemine çevirmemiz lazım gelir. Her şeyi çözecek iksir tam orada zira.