Nihat Genç ustaya vefa
1989 yılıydı sanırım, ODTÜ’de öğrenciyiz, kanımız kaynıyor. Varsa başörtüsü eylemindeyiz, yoksa Ankara kurak-lığında susuzlu-ğumuzu bir nebze giderecek kitabevlerinde mecmua, kitap karıştırıyor, Ulus’un, Sıhhiye’nin, Kızılay’ın kaldırım-larını arşınlıyoruz. İbrahim bir mecmua gösteriyor: “Çete”. Mecmuayı Nihat Genç ve Hakan Albayrak çıkarıyor. Sevinçli, kıpır kıpır, özgüvenli yazılar. Alıştığımızın dışında rahat, sınırsız ve asi bir üslup. Ömrü kısa süren, Fetullahçıların eline geçen Vakit gazetesinden sonra satır satır, tekrar tekrar okunacak bir mecmua. Muharrirlerin peşine düşüyor, Kızılay’da, Sakarya Çay Ocağı’nda buluyor, tanışıyoruz. Hasır tabureler üzerinde saatlerce oturuyor, meskene yürüyerek gitmek kıymetine son paramızı çaya veriyor ya da hesabı bir ağabeye yüklüyor, uzun saatler boyunca geniş bir halka içinde doyumsuz sohbetlere şahit oluyoruz. Edebiyat, şimdiki siyaset, sıkılınca futbol, biraz magazin, çokça önemli sorun, çokça kahkaha beraberinde, bugün bile irtibatımızın devam ettiği çok hoş beşerlerle tanışıyor, kaynaşıyoruz.
Galip Abi’nin işlettiği Sakarya Çay Ocağı’na biz ortada bir uğrardık ancak Nihat Genç daima oradaydı. Bir elinde çay bardağı ve sigara olur, öbür eli bıyıklarıyla oynardı. Yalnızken olduğu üzere kimi vakit kalabalık halka içinde de susar, ufuklara bakar, başının içinde hiç durmadan çalışan daktilonun tıkırtıları bize kadar ulaşırdı. Birden patlar, memleketin dağlarından, çiçeklerinden, ırmaklarından, Trabzon’dan, kamyonculuk yapmış babasından, tarihten, bugünden, kitaplardan, mecmualardan bahseder, Davudi sesi, anlattığını yaşayan çehresi ve havada adeta kılıç sallayan kollarıyla uzun, keyifli tiratlar çekerdi. Tekrar birden susar, kalkar, yalnız ya da birinin koluna girerek Sakarya Caddesi’nde, İnkılap Sokak’ta, Bayındır’da bir çeşit atar, gelir otururdu.
Üzerimde çok emeği vardır Nihat Abi’nin. En başta, yazma tutkusunu ondan öğrendim. Birinci kitapları olan “Dün Korkusu”, “One Man Show”, “Çiçekleri Sarıgıza Yedirdim”i yayınlanmadan evvel bana okutmuş, zalimce eleştirmemi istemişti. Tekrar birinci kitaplarının art kapak portrelerini ben çekmiştim ve yayınlanınca havalara uçmuştum.
İslâmcı değildi Nihat Genç, milliyetçiliği de o günlerin milliyetçilik anlayışına göre daha fazla ayakları yere basan, daha yerli, çok daha dindardı. Sakarya Çay Ocağı’ndaki küçük cemiyetimiz homojen değildi fakat farklılıklarımız ortak noktalarımız ortasında ayrıntı kalıyordu. Birebir toprağın, birbirine benzeyen ailelerin çocuklarıydık ve kederlerimiz, feryadımız, lisanımız, üslubumuz birebir birebirdi. O cemiyette bir defa olsun fikir ayrılığı yaşandığını hatırlamam.
Sakarya Çay Ocağı taşındı; yeni yeri eskisinin tadını vermedi, Nihat Genç bir mühlet Gök-kuşağı’nda oturdu ancak uzun sürmedi. Halkamız dağıldı. Sonra ne oldu, nasıl oldu bilmem, Nihat Genç’in “Leman Dergisi’nde” yazmaya başladığını öğrendik. Şaşırdık elbette. O nasıl gitti, Leman onu nasıl kabul etti hiç anlamadık. Sorgulamadık da. Tahminen mahalleye küsmüştü, tahminen daha çok okunmak, daha geniş bir kitleye hitap etmek istemişti. Tahminen artık biraz olsun para kazanmak istemişti. Arkadaşları siyasette, bürokraside, akademide yeterli yerlere gelirken o isyanıyla, ele avuca sığmaz, kalıba gelmez asiliğiyle, yazmak, yalnızca yazmak dışında bir hayata itirazıyla daima geçim zahmeti çekiyordu. Şunu çok âlâ biliyorum: İstese, çok kıymetli yerlere gelebilir, çok para kazanabilirdi. Dirayetinden hiç taviz vermedi.
Nihat Abi’yle uzunca bir mühlet görüşemedik, bazen yolda karşılaşıyor, kucaklaşıyorduk. Bir gün konutundan aldım, yemek yedik, Seymenler Parkı’nda çimlerin üzerine oturup çay içtik, eskileri konuştuk, kurmakta oldukları ofise götürdü beni, oradaki arkadaşlarıyla tanıştık. Bir arkadaşı, sanırım Fazilet Atay’dı, latifeyle karışık “Bizde yazsana” dedi; “Nihat Abi ustamdır, ustamın yazdığı yerde yazmam” dedim, gülüştük.
Arada bir telefonlaşırdık. En son, bir ay kadar evvel, hasta olduğunu öğrenince aradım, sesi çok düzgündü, “Abi sen neleri aşmadın ki, bunu da aşacaksın inşallah” dedim.
Nihat Abi’yle ilgili şuna şahidim: Yüreği yangın yeriydi. Cümlelerinde daima memleket toprağının kokusu vardı. Sanmayın ki yalnızca ekranlarda böyleydi, gündelik hayatı da birebirdi. Solculuk, ulusalcılık, Kemalizm vs. kalıplarına sığmayacak kadar taşkındı. Fikirleri ne olursa olsun, tek başına, “fikir namusunu muhafaza” konusunda örnekti, abideydi. Memlekete, millete dair hissiyatımız, kederimiz, sıkıntımız daima birdi lakin tahlil yollarında ayrışıyorduk. Biliyorum ki yazdığım birçok cümleye itirazı vardı lakin “kardeşlik hukukunu” daima gözetti; kimi kelamlarına itirazlarım vardı lakin “usta-çırak” hukukunu hiç çiğnemedim.
Bu böyledir: İmana müteallik bir problem yoksa -ki asla yoktu- kimi pahalar, birtakım irtibatlar, bağlar, yaşanmışlıklar her şeyin üzerindedir. Vefa, gündelik tartışmaların, fikir ayrılıklarının, siyasi çekişmelerin çok çok ötesindedir.
Nihat Abi entübe edilmiş. Dualarımız onunla. Allah Şafi ismiyle şifa versin. O dik duruşu, o sarsılmaz hali, o odunsuz vatan ve millet sevgisi, fikirlerini beğenen ya da beğenmeyen herkese örnek olsun. Bu badireyi de atlatır inşallah.
