Metin Erksan’la ”Medine Müdafaası”

Dergi fikriyatıma ve hissiyatıma uygun idi. O yıllarda Erzurum Atatürk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nde okuyordum.

Ben İstanbul’a 1972 yılında geldim. Sinemacılarla o yıllarda tanıştım.

Büyük bütçeli bu filim için ordudan yardım almak gerekiyordu. O dönemde Genel Kurmay Başkanı olan Semih Sancar’a müracaat edildiyse de bir sonuç alınamadı.

Doğrusu o güne kadar senaryo nedir bilmiyordum. Bu çalışma sırasında çok şey öğrendim.

Aradan yıllar geçti.

Aşağıdaki metin Sami’ye verdiğim hatıra modülüdür:

Fındıklı’da, Hoş Sanatlar Akademisi’ni geçtikten sonra Mimar Sinan yapıtı Molla Çelebi Camii’ne kadar yürürdüm. Cami’nin kar¬şısında Taksim’e çıkan Meclis-i Mebusan Caddesi uzanır. Caddeye girip birinci sokaktan sola sapardım. Solda iki katlı ahşap bir bina vardı. Güya Halit Ziya Uşaklıgil bir müddet burada oturmuş.

Saptığım sokak dik. Sokak değil merdiven. Sağ yanında ahşap küçük meskenler var. Mesken önlerinde oturan çocuklar, ihtiyarlar. Bu dik yokuşu çıkmak güç ister. Metin Erksan ona “eşek anırtan” diyordu. Yokuşun başı Tavukuçmaz. Çabucak sol yanda Metin Bey’in oturduğu Vişne Apartmanı. Kar¬şısında, bakkalın üzerinde Halit Refiğ’in oturduğu ev. Vişne Apartmanı birinci kattaki konuta girdiğimde bir puro kokusu. Metin Bey’in dairesi Boğaz’a bakıyor. Kendisi purosunu tüttürürken dürbünle Boğaz’dan geçen gemileri izlerdi.

1973 yazında bu dairede “Medine Müdafaası” projesinin, senaryosunu çalıştık. Metin Bey Fahreddin Paşa’nın tutku ile direndiği o müdafaa savaşına hayrandı. Zati Kemal Tahir’den gelen bir Osmanlı sevgisi vardı.

Filimin birinci sahnesini daima tekrar ederdi. “Hicaz Demiryolu çölün sonsuz derinliğine yanlışsız uzayıp gözden kaybolur. Bir mühlet sonra bu sonsuzluktan bir drezina çıkar gelir. Üzerinde Osmanlı sancağı ve ya¬ralı askerler vardır. Drezina kameranın üzerinden geçerek yeniden çölün sonsuzluğunda kaybolur.”

Zaman içinde Metin Bey’in renkli kişiliğine şahit oldum. Muzip bir çocuk üzereydi. Birtakım sahneleri birlikte canlandırırdık. Ben İngiliz kumandan, o Prens Abdullah olurdu. Güya çadırıma girer, selam verir, Türkçeyi Arap şivesi ile konuşarak hem beni hem kendisini güldürürdü. Canlandırdığımız bireyler vakit zaman değişirdi.

Bir mühlet sonra “Mustafacığım çok çalıştık bir çay içelim” der kal¬kardı. Çay demlemede iddialıydı. Öğlen yemeğimiz beyaz peynir, domates üzere sade yiyeceklerdi.

Alışkanlıklarına bağlıydı. Kahverengi, kırk bir numara bağcıksız ayakkabı giyer, onu değiştirmezdi. Değerli ve şık elbise, pardesü alır, onları beş on sene kullanırdı. Egosu çok yüksekti. Varlıklı bir kütüpha¬nesi vardı. Bilhassa tarih kitapları. Bütün yaz puro kokuları ortasında çay içip senaryo çalıştık. Bir müddet sonra yorgunluk ve bıkkınlık geldi. Umulanlar bulunamamıştı. Bu filimin bir ulusal filim olmasını istiyordu. Ve kesinlikle devletten, askeriyeden yardım bekliyordu. Bu filimin neden yapılması gerektiğini ihtiva eden risaleyi Genel Kurmay Başkanlığı’na ve birkaç makama iletmiştik. Fakat hiçbir karşılık alamadık.

Yazılanları daktilo edip verdiğimde üzerinde düzeltmeler yapar, “Mustafacığım devam et” kaygısı.