La bize her yer Ankara!
Cumhuriyetimizin 101. Yıl dönüm kutlamaları Gölbaşı’nın güllerinin açtığı, İmrahor’un deresinin aktığı Ankara’da enfes bir tertiple 69 milyon liraya gerçekleştirilmiş. Lokal idareleri yalnızca belediye hizmetlerinden ibaret saymayıp vatandaşın hayat kalitesini artırmak, toplumsal barışın tesisi için hayati bir vazifesi yerine getirerek bir taban ücretlinin ortalama 338 yılda kazanacağı 69 milyon liralık tertibi düzenleyen muhalefetin lokal idare stratejisi göz dolduruyor. Yalnızca Ankara değil İstanbul’da da konser hadisesi eksik olmayan tertiplere ödenen astronomik sayılar bir yanda Kartal, Ataşehir, Kadıköy üzere ilçelerde çöp toplama hizmetinin aksaması görüntüleri 14 Mayıs akşamı nasıl bir cendereden kurtulmuşuz bu türlü diye sorduruyor beşere.
Ankara’da gerçekleştirilen yüz bir yılın konserine harcanan 69 milyon liraya mı yanalım, yalnızca ekonomik manada değil ahlaki ve vicdani olarak yaşadığımız rahatsızlığımıza mı yoksa bu 69 milyon liradan bihaber olan, sorgulamadan planlama yapan mahallî idare anlayışının ülke yönetmeye talip olmasına mı. Yoksa Behzat Ç. Dizisinde geçesinde “her şeyin farkında olup hiçbir şey bilmiyormuş üzere davranmak hayatımın %99’luk dilimini kapsıyor” repliğinin beden bulmasına mı.
Ama onların kent lokantaları, kazan kazan çorbaları var diyenlerimiz çıkacaktır ortamızdan. Belediyeler, hizmet verdikleri halkın gereksinimlerini hakikat tahlil ediyor mu? Muhalif kanadın daima gündeme getirdiği vergilerim de vergilerim belediyelerce toplum faydasına kullanılabiliyor mu? İstanbul’da Ataşehir, Maltepe, Kadıköy üzere ilçelerde personellerin hak arama uğraşı çerçevesinde iş bırakma hareketleri yapması ve sokaklarda biriken çöplerin toplanamaması, temel hizmetlerde önemli bir aksaklık yaşandığını göstermiyor mu? İstanbul’da çöp yığınları, Ankara’da artan trafik problemleri, İzmir Körfezi’nin can çekişmesi belediyelerin önceliklerini ve kaynak kullanım marifetlerini sorgulatmıyor mu?
Ulus, Cebeci, Çankaya diye mırıldanacağımız nostaljik bir Ankara müziğinin yerine milyonluk tertipler dolup taşan “Sen Allah’ın bir lütfusun” cinsinden bir parlamaya, coşkuya, 69 milyona dönüşüyor. Lakin ışıklar sönüp sahne bittiğinde geriye “Ben yaşarım yaşanmış hislerimle, ortasından bölünmüş uykularımla” diye mırıldanan milyonlar ve çözülememiş meseleler kalıyor.
Elbette vatandaşın toplumsal yaşantısına katkıda bulunma misyonuyla kültürel aktifliklerin gerçekleştirilmesi desteklenmesi gereken bir durum olarak nitelendirilebilir. Lakin
enflasyonun hayatın bir parçayı olmayı sürdürdüğü, minimum fiyat tartışmalarının yaşandığı bir ekopolitik gündemde üç tarafı Mansur, Ekrem ve Özgürlerle çevrili ana muhalefetin izahı yapılamayan milyonlarca liralık bütçelerle organize edilen konserleri belediyecilik anlayışının vatandaşın gündeminden uzak yalnızca gösteri odaklı bir bakış açısına sahip olduğunu gösteriyor.
Çöp dağlarının olduğu, alt yapının giderek iflas ettiği, etraf düzenlemelerinin ellere yüzlere bulaştığı bir ortamda temel meseleleri çözmekten uzak lokal idare anlayışı giderek “sos” veriyor. Bir yanda kentlerin dört bir yanında biriken problemler, sokakları esir alan pis kokular, öteki yanda ise sahneye çıkan periyodun ünlüleri ile coşan kalabalıklar. Hal bu türlü olunca insanın aklına “Bu belediyelerin öncelikleri halkın muhtaçlıkları değil de toplumsal medya paylaşımlarındaki coşkulu anlar mı sanki?” diye bir soru gelmiyor değil. Geldiğimiz noktada seçmen iktidardan şikayet ettiği ne varsa özleyecek noktaya koşar adımlarla ilerliyor.
ŞEFFAFLIK TİYATRO SAHNESİNE ÇIKINCA
Liyakat ve şeffaflık tabirlerinin üzerinde tepinmekten geri durmayan bir anlayışın 69 milyon liralık enfes bir tertipte gölgede kalma uğraşlarına daima birlikte şahitlik ediyoruz. Halktan yanayız telaffuzunun çöpe atıldığı milyonluk sahne şovları ile parti içi iktidar bir yana ülkeyi yönetme sevdası muhalefetin mahallî idare anlayışını ışıklar altında bir şova taşıyor. Vatandaşın günlük hayatında yaşadığı mahallî idareye bağlı temel sıkıntılara ışık tutmak yerine muhalefetin liderleri kendi sahne ışıklarını parlatıyor. Sokakları pak tutmak, etraf düzenlemesi yapmak, toplumsal ve ekonomik projeler geliştirmek… karşısında “canım siz de çok sıradan düşünüyorsunuz, biz valsten bahsediyoruz siz hala nerdesiniz” diyen sesleri de duymuyor değiliz. Çağdaşlaşmayı, uygar ve çağdaş olmayı diğerinin bağında arayan kitleleri ne 69 milyon ne de 169 milyon uykusundan uyandıramaz, bunu da görmezden gelmeyelim.
Sıkça iktidarı eleştiren muhalefet anlayışının gücü eline geçirdiği birinci fırsatta halkın karşı karşıya kaldığı meselelere tahlil üretmek yerine devasa bütçelerle aktiflik düzenleme isteği muhalefetin mahallî idarelerde nasıl bir bakış açısına sahip olduğunu gösteriyor. Bir düşünün, 69 milyon TL ile neler yapılmaz… İnanılmaz bir sayı, ve tüm bunlar “bir gecelik coşku” için harcanıyor. Tahminen de burada yapılmak istenen halkın moralini yükseltmek; ama o sahnenin ışıkları sönüp herkes konutuna gittiğinde, mukadderatları ile baş başa kalan mahalle sakinlerinin hayali enfes kokular altında buhar olup uçuyor.
Ankara’nın, İstanbul’un, Türkiye’nin dört bir yanında halk, sahnede parıldayan yıldızlar değil, yaşadığı yerde çözülen problemler görmek istiyor. Türkiye’de belediyecilik, sahne ışıkları altında parlamak değil, halkın yaşadığı gerçekleri sahiplenmek demektir.
Paris üzere ihtişamlı gösterilen, sahne ışıklarıyla dolu kent görünümlerini hayal edebilirsiniz, fakat vatandaş için her yol, kendi mahallesine çıkıyor. Lafın özü kelam sahibinin de dediği üzere; Bize her yol Paris değil, La bize her yer Ankara!
Bizde az laf, çok iş eşittir; 69 milyon Türk Lirası.
ligobet setrabet bahiscom bankobet betewin betkolik betcio betzula betgit tempobet sahabet betmoon starzbet tipobet Hostes