Evvela kısa bir girizgâh…

15-16 Şubat tarihlerinde HÜDA PAR Genel Merkezi Diyarbakır’da “Kürt Sıkıntısına İnsani Çözüm” başlığıyla bir çalıştay düzenledi.

Çalıştayın birinci günkü oturumunun birinci konuşmacısı bendim. “Geçmişten Günümüze Kürt Probleminde Tahlil Arayışları ve Neticeleri” bahisli konuşmamı yazılı metinden okudum ki o birileri, hatta AK Partili görünen lakin gerçekte İttihatçı-Kemalist bir zihne sahip olanlar söylediklerimi çarpıtma yoluna gitmesinler.

Ne yazık ki pusuda bekleyen o birileri üstelik de bizim suretimizden görünen birileri arsızca ve hadsizce lisan uzatma yoluna gitmekten kaçınmadılar.

Çalıştayın sonuç bildirisindeki lisanı, kimi tabir ve talepleri problemli gördüğüm halde, bölücü olmadığına inandığım her talebin özgürce konuşulmasının “Terörsüz Türkiye” idealimizle örtüşen bir şey olduğunu söylemek isterim.

Farklı sesleri susturmaya kalkışmak ve farklı talepleri bastırmaya çalışmak, bu cümleden olarak “Söyletmen, vurun!” faşizmine yönelmek, eski Türkiye’nin sorun üreten zihninin hortlatılmasıdır.

Hem silah bırakılırsa her şey konuşulabilir-tartışılabilir ve siyaset marifetiyle her talep her tabanda gündeme gelebilir demek, hem de Türkiye’ye aidiyet ve sadakat temelinde ortaya konulan farklı görüş ve talepleri baskılamaya kalkışmak tam bir çelişkidir. En kötüsü, AK Parti’mizin kurucu ruhuna ve misyonuna ihanettir.

“Silahı bırakırsanız size konuşmayı bile yasaklarlar!” diyen o güç odaklarının değirmenine su taşıyanların bu İttihatçı-Kemalist zihinleriyle AK Parti’yi Kürtsüzleştirmek yahut Kürtleri AK Parti’mizin karşısına dikmek üzere ziyanlı bir emele hizmet ettikleri artık görülmelidir.

MHP’nin bilge önderinin “Silah ve terör sorunu ortadan kalktığında kendi ortamızda konuşamayacağımız ve çözemeyeceğimiz hiçbir meselemiz yoktur” kelamının gerisine düşüp “Bizim üzere düşünmeyen herkes hain ve bölücüdür. Ya bizim üzere düşünürsünüz ya dediklerimizin aynını dersiniz ya da lisanınızı keser ve başınızı ezeriz!” biçimindeki bir eski Türkiye faşizmine savrulmak, “Terörsüz Türkiye” ülkümüze ihanetin öbür ismidir.

Reis’imize gönülden oy veren HÜDA PAR topluluğunu topyekûn “ihanetçi-bölücü” olarak suçlayan ve onları bile bize düşmanlaştıran bir lisan, bizim lisanımız ve siyasetimiz olamaz.

Varsa yanlış tabirler yahut talepler kendi ortamızda oturur konuşur hallederiz.

Dilimizi birbirimizi düşmanlaştırmadan ortaklaştırmasını biliriz şüphesiz.

Çünkü bizler birebir akideye iman eden ve tıpkı kıbleye yönelen kardeşler topluluğuyuz.

Her mevzuda birebir düşünmek zorunda değiliz. Fakat bizi birbirimize düşman edecek her söylemi de kimden gelirse gelsin kendimizden bilmez reddederiz.

Kimsenin o zehirli lisanıyla ortamıza fitne sokmasına da müsaade vermeyiz, biline!

***

Şimdi meraklıları için o konuşma metnimi noktasına virgülüne dokunmadan kıymetine binaen aktarıyorum.

Bismillahirrahmanirrahim.

Aziz konuklar,

Hepinizi selamların en hoşu olan Allah’ın selamıyla selamlıyorum.

Rabbim iki gün boyunca ülkemizin en değerli problemlerinden biri hakkında yapacağımız konuşmaları ve müzakereleri hayra tebdil eylesin diyorum.

Ev sahipliğinden ötürü HÜDA PAR’ı yürekten tebrik ediyorum.

Değerli konuklar,

Evvela bir itirazla başlamak isterim. Malum bizim akidemiz itirazla başlar. “Lâilâhe-Yoktur İlah” diye başlar, ardından kalbi tasdikle devam eder. “İllallah-Allah’tan başka” diye tamamlanır bu itiraz.

İtirazım “Kürt meselesi” tabirinedir.

“Kürt meselesi” tabiri yanlıştır. O yüzden bugüne kadar bu bahiste tahlil olarak sunulanların birçoğu da yanlıştır.

Peki nedir problem?

Şudur: Kuruluş sürecinde Cumhuriyet Halk Partili iktidar seçkinleri Kürt varlığını ve aidiyetini çağdaş ulus-devlet paradigması için bir tehdit olarak gördükleri için inkara yöneldiler. Devlet marifetiyle Türk ismi üzerinden homojen bir ulus yaratmak istedikleri için Kürtlerin başka bir kavim olarak varlığını inkâr ederek lisanını ve kültürünü yasaklama yoluna gittiler. Bunu da sistematik ve acımasız asimilasyon siyasetleriyle yaptılar.

Millî uğraşın kurucu ve güçlü aktörlerinden biri olan Kürtler, Cumhuriyet’in ilanından kısa bir mühlet sonra durduk yere farklı kavmî aidiyetleri hasebiyle problem olarak görülüp ötekileştirildiler.

Kürtlerin bizatihi kendileri sıkıntı çıkarmadı. Lakin ne yazık ki Kürtler sorun olarak görüldü.

“Kürt meselesi”, Kürtleri problem olarak gören CHP’nin inkârcı zihninin bir eseridir.

O yüzden güya Kürtlerin kendisi sorunun bizatihi aktörüymüş üzere anlaşılmaya çokça müsait bir tarif üzerinden yol yürümeyi yanlış bulduğumu önemlilikle vurgulamak isterim.

Çünkü Kürtlere yönelik inkâr, asimilasyon ve baskı siyasetlerinin oluşturduğu trajik bir problem, asla “Kürt meselesi” olarak tanımlamaz.

Bunu söylemek Kürtlerin hiçbir sorununun olmadığı manasına gelmiyor elbette.

Türkiye’de inkâr ve asimilasyondan kaynaklı bir “Kürt meselesi” yok, ancak Kürtlerin sıkıntısı var. Kürtlerin demokratik ve kültürel talepleri var. Kürtlerin o eski Türkiye’deki terörle yanlış gayret metotlarından kaynaklı bir dizi mağduriyetleri ve toplumsal sıkıntıları var.

Sayın Cumhurbaşkanımızın inkâr ve asimilasyonu sonlandıran devrimci adımına eşlik eden güçlü demokratik ve kültürel adımları hiç kuşkusuz tarihi değerdedir. Lakin hâlâ giderilmesi gereken sorunlar ve atılması gereken adımlar var. Bunu cüretle yapabileceğine inandığım Erdoğan liderliğine Sayın Devlet Bahçeli’nin sunduğu takviye, artık bu sorunların kökten tahlili için gerekli zihnî ve ruhsal yerin oluştuğunu göstermektedir. Bize düşen, bu elverişli tahlil tabanına yeni ve uzlaşıcı müspet katkı sağlamak olmalıdır.

O eski sekter anlayışlarımızdan daima birlikte vazgeçmeliyiz. “Ya daima ya hiç radikalizmi”nin hepimize kazandıracak barış iklimini zehirlediğini gayrı görmeliyiz.

Değerli konuklar,

Büyük resme baktığımız vakit kelamını ettiğim inkarın sırf Kürtlere yönelik olmadığını görürüz.

O çağdaş ulus-devlet projesinin mağdurları ortasında Türkler de, Türk kardeşlerimiz de vardır.

Bunu bilmek, tahlil için gerekli olan anlayışta ortaklaşmak ismine çok gereklidir.

Doğrudur: Türklerin kavmî olarak kimlikleri inkâr edilmemiş, lisanı yasaklanmamıştır lakin Türk’ü tarih sahnesinde Türk kılan İslami ve klâsik tüm özellikleri laikçilik ve çağdaşlık ismine yok sayılmış, devlet, memleket ve toplum hayatından sökülüp atılmak istenmiştir adeta.

Batıperest CHP yönetici seçkini, bilgili Türk’ü asla beğenmemiş, hatta onu çağdaşlaşmanın ve sekülerleşmenin önünde bir iç tehdit, hatta iç düşman olarak görmüş, o yüzden devlet marifetiyle “makbul Türk” inşa etme yoluna gitmiştir.

Müslüman-dindar-muhafazakâr Türk’ün kendisi ismi Türk olan bir devlette CHP yönetici seçkininin zirveden inmeci Batıcı zorla modernleştirmeci siyasetlerinin mağduru ve mazlumu olmuştur.

Bütün bunlar ne üzücüdür ki tıpkı vakitte Türklere Türklük ismine yapılmıştır.

Yani tıpkı Müslüman Kürtler üzere Müslüman Türkler de Batıcı CHP’li devletçi seçkinin gözünde bir sıkıntı olarak görülmüştür. Bu süreçte Kürtler Türk kardeşlerinden farklı olarak Müslüman hayat şekillerinin dışında bir de kavmî aidiyetlerinden ötürü iki kat zulme uğramışlardır.

Türk de Kürt de aslında seküleştirilmek istenmiştir.

Gövdesi yalnızca Türk yahut Kürt olan lakin beyni, aklı ve hayat üslubu bütünüyle Batılı olan yeni bir vatandaş yaratılmak istenmiştir.

Modern ulus-devletin tek tipleştirici, farklılıklara zinhar müsaade vermeyen homojenleştirici ideolojisi, bir yandan çağdaşlık üzerinden İslami-geleneksel inanç ve hayat stillerini biçen, bir yandan da Fransız tipi ulusçuluk anlayışı üzerinden Kürtlerin ve öbür toplulukların farklılıklarını hayalî bir tek ulus kimliği potasında eritmeye dönük adeta bir giyotin fonksiyonu görmüştür.

Osmanlı’nın din kaynaklı millet anlayışından Fransa’nın seküler temelli ulus anlayışına geçiş süreci aslında tam bir zihniyet naklidir. Ve bu nakil devlet eliyle zorla gerçekleştirilmiştir. Bundan Türk de Kürt de ve öbür Müslüman topluluklar da ziyadesiyle hissesini düşeni almıştır.

Asıl problem budur.

Bugün zihnen ve hayat biçimiyle seküler-laikçi ve Batıcı olan bir Kürt’ün tıpkı kendisi üzere olan bir Türk’ü, İslamî akideye ve hayat üslubuna mensup bir Kürde tercih edebiliyor olması aslında bu bahiste konuşulması gereken kıymetli bir sorundur. Bir Türk de kendisi üzere seküler-laikçi olan bir Kürdü pekâlâ İslamcı bir Türk’e tercih edebiliyor. Sorun o yüzden ne yalnızca “Kürt meselesi”dir ne de “Türk meselesi”dir. Bütün sorun, zihniyet problemidir. Ve bence asıl iktidar hengamesi da bu zihniyet arbedesidir. Bu iktidar arbedesinde Kürt kimliğinin bir mobilizasyon yahut istismar aracı olarak kullanılması da üzerinde durulması gereken kıymetli bir sorundur.

Kıymetli Hazirûn,

Modern ulus-devlet paradigmasının doğurduğu bir problemin tahlilini ulus-devlet paradigması içinde aramak ise yalnızca bir çelişki değil tıpkı vakitte başlı başına bir büyük sorundur.

Ne yazık ki bir de bu problemimiz var bizim.

Çözüme giden yolu tıkayan da bu sorun üreten zihnin kendisinin tahlil olarak benimsenmesidir.

Eski ezberlerin tümü işte bu zihnin eseridir.

Ulus-devletin oluşturduğu bir sıkıntıyı ulus-devlet anlayışı içinde kalarak çözemeyeceğimizi artık kabul etmeliyiz.

Yeni bir paradigmaya gereksinimimiz var.

Akidemiz ve tarihi deneyimimiz değişen şartlar çerçevesinde pekâlâ tahlili mümkün kılacak imkanları sunuyor bize.

Yeter ki kendimize bakmasını bilelim.

Aramızda sorun oluşturan Batı’nın o marazî etnik sosyolojinin kavramlarını elimizin zıddıyla ittiğimizde, tahlil için tüm imkanların önümüzde durduğunu göreceğiz.

Bunun için zihni bir arınmaya ve yeni bir lisana muhtaçlığımız var.

Değerli konuklar,

Konu başlığına dönüp konulacak olursak, üzülerek hatırlatmak isterim ki burada “Kürt meselesi” olarak tanımlanan sorun, 1984’ten itibaren silahlı bir ayaklanma ve terör hasebiyle gündemimize geldi.

Ve yeniden üzülerek belirtmek isterim ki daima çözümlenmek istenen şey de sırf bu terör belası oldu.

Terör konuşulurken Kürdün ismi dahi zikredilmek istenmedi. Kürtlerin sorunu görmezlikten gelindi. Hasebiyle kayda kıymet tahlil teklifleri gündeme getirilmedi. Getirmek isteyenler de baskılandı. “Kürtçü-bölücü” diye suçlandı.

“Kürt” dememek için birileri “terör sorunu”, birileri, “Güneydoğu sorunu” dedi. Bazıları “Ekonomik sorun” dedi. Dediler de dediler. Bir tek Kürt diyen olmadı.

Çünkü Kürt’ün ismini anmak yasaktı. Kürt kavminin varlığını tez etmek hataydı. Kürtçe sokakta dahi konuşulması yasak olan bir lisandı.

Birileri de bu süreçte “Kürt meselesi” dedi. Tarif yanlış bile olsa Kürde dikkat çekmek için bu türlü dedi.

Şimdi sıkıntı anlaşıldığına nazaran artık yanlış tarifte ısrarın gereği yok.

-Devamı Cuma’ya-