Hemen herkesin fizikî harekete odaklandığı bir evrede yaşıyoruz. Hepimizin tercihen ya da mecburi olarak sürdürdüğümüz meşguliyetlerimiz var. Geçim kederiyle koşuşturanlar, daha fazlasını istediği için gecesini gündüzüne katanlar, fit kalmak, kas yapmak, hava atmak için, spor olsun diye yerinde duramayanlar var. Büyük kentlerde durmaya, durulmaya yer yok, daima bir hareket, daima bir itiş kakış, daima bir telaş… Tuhaf bir karıncalanma hissiyle yaşıyoruz güya hepimiz. Öte taraftan, farkında olalım ya da olmayalım zihinsel bir donma halinden de malulüz bir çoğumuz. Daima fizikî devinim zihinsel akışkanlığın önündeki büyük bir engel… İnsan durmadan, durulmadan, sükuna ermeden zihinsel üretkenliğin yolunu açamıyor. Bakmayın herkesin birbiriyle faziletli kelam, derin hikmet, arındırıcı nasihat paylaştığına… Hepsi bir al ver faaliyetinden ibaret, şuradan alıp buraya koyuyorsun sözleri, şuradan kopyalayıp buraya yapıştırıyorsun yalnızca. O denli olmasa, hayatımızda faziletler, hikmetler, mânâlı işler bu kadar sahipsiz kalır mıydı? İçimizdeki sonsuz kırattaki cevherden neredeyse habersiz yaşıyoruz pek çoğumuz. Anısı yaşandığı anın bir sonrasına kalacak kadar bile ömrü olmayan şeylerin peşinde koşuyoruz. Yine tekrar açabilecekken, solup gidecek olanla solup gitmeye razı oluyoruz.

“Küle döndüysen, yine güle dönmeyi bekle. Ve geçmişte kaç sefer küle dönüştüğünü değil, kaç kez tekrar küllerin ortasından doğrulup yeni bir gül olduğunu hatırla” buyuruyor Hazreti Mevlânâ.

Bak ki her çiçeğin yanında birkaç tane de tomurcuk var. Toprak bereketlidir, hoşluğa aşıktır, çiçek sevdası, hoşluk aşkı hiç bitmez. Çiçeğin biri geçer, biri açar bağrında. Sen de tıpkı topraktansın ey can, tıpkı rahmet sende de var. Kendini kapatma hoşluğa, her sabah tekrar tomurcuklan, tekrar aç! Etrafına her dem taptaze hoşluklar saç! Dünya ki en çok sendeki, bendeki, ondaki, candaki, canlardaki bu gizli hoşluğa aç!

“Bazen şu tekdüze hayatımın içimden geçip giden şeylerin yanında ne kadar küçük olduğunu düşünüyor ve kederleniyorum” diye keder yandı yanındakine. “Haline şükretmelisin” dedi yanındaki cevaben, “artık içinden hiçbir şey geçirmeyen o kadar çok insan var ki!”

Derler ki bizim yediveren sandığımız güller, sekizinci tomurcuğun yolunu gözlerken verirmiş canını.

Bir şeylere göz atarken Clarissa P. Estes’in ‘Kurtlarla Koşan Kadınlar’ ismindeki kitabından alıntılanan şu tazeleyici satırlara rastladım: “Elbiseler bize benzerler, fikirlerimiz ve kıymetlerimiz vaktin akışı içinde giderek yıpranır ve gevşer. Yenilenme, tekrar hayat bulma suda gerçekleşir; sahiden hakikat olduğuna inandığımız, hakikaten kutsal saydığımız şeylerin yine keşfedilmesinde.”

Kendi hakikatimizin sonsuza uzandığını unuttuk bir biçimde, sonsuzla iç irtibatımızı kaybettik. Sinema burada başlıyor ve burada bitiyor zannıyla yaşıyoruz. Meğer sonsuz sinema içindeki kısa sinema o! Perdede oynayan sinema sadece! Hakikate erenler, asıl sinema perdeler kalktığında başlıyor ve hiç bitmiyor diye boşuna mı söylüyor?

“Ne vakit hatırlasak hakikatin bıraktığımız yerde bizi hasretle beklemekte olduğunu görüyoruz” diye geçirdi içinden beyaz saçlı adam, “ve sonra ne oluyorsa yine lafa dalıyoruz!”