Sultan Abdülhamid, 1908 yılında çok kritik bir kusur yaparak, İstanbul’da nezaret atında tutulan Şerif Hüseyin’i Mekke Buyruğu olarak atadı.

Şerif Hüseyin ve sülalesi kendilerini Hz. Peygamber (sav)’in ailesi olan Beni Haşim’e nispet ediyor, “Haşimoğulları” unvanını kullanıyor, Osmanlı Devleti’nin Mekke Buyrukluğu görevini de bu mensubiyete binaen ellerinde tutuyorlardı.

Şerif Hüseyin İstanbul’dan Mekke’ye varınca Hicaz’da Osmanlı’ya ihanetin altyapısını hazırladı. İngiltere, gerek hilafetin Müslümanlar üzerindeki tesirini kırmak, gerekse Osmanlı’nın güney topraklarını karıştırarak öteki cephelerde elini rahatlatmak gayesiyle Şerif Hüseyin’e yatırım yaptı. Hüseyin, güç şehvetiyle kendisini İngiltere’ye pazarlamaya zati hazırdı. İngiliz casusları Lawrence ve Gertrude Bell’in liderliğinde hazırlıklarını yaptı ve 1916’da, Mekke’de, başta Ecyad Kalesi ve Hükümet Konağı olmak üzere Osmanlı kışlalarına atak düzenleyerek isyanı başlatmış oldu.

Şerif Hüseyin’in hayali, Mersin ve Adana’dan başlayarak Aden’e kadar olan toprakların hükümdarı olmaktı. İngilizlerden bunun kelamını de almıştı. Oğullarıyla birlikte İngiliz saflarında Osmanlı’ya karşı savaştı fakat savaş bitince İngilizler kelamlarını tutmadılar. Sonuç Şerif Hüseyin için hezimet, hayal kırıklığı, lakin en çok da izzetsizlikti. İngilizler, bugünkü Suudi Arabistan’ı Şerif Hüseyin ve oğlu Ali’den alarak Suud ailesine teslim etti. Öbür oğlu Faysal Suriye Hükümdarı olmuştu lakin Fransızlar onu kovdular, Irak’a gitti, oranın “İngiliz Valisi” oldu. 1958’de Irak’ta yapılan darbede torunu Faysal ve tüm ailesi, saray bahçesinde kurşuna dizildiler.

Şerif Hüseyin evvel Kıbrıs’ta sürgünde yaşadı, sonra Ürdün’e geldi, orada öldü. Ölmeden evvel günah çıkarırcasına itiraf ettiği, Osmanlı’yı yıkmak, Osmanlı’yı geriden hançerlemek, Ortadoğu’yu İngiltere sömürgesine açmak, hilafeti sona erdirmek ve en berbatı İsrail’i kurmak üzere ağır lekeler artık bile cesedini takip ediyor.

Şerif Hüseyin’in oğulları içinde en akıllısı ve en talihlisi Abdullah idi. Ona da Ürdün Krallığı verilmişti. Kendisi de, oğulları da, bir kral üzere değil, İngiliz sömürü valisi üzere tahtta oturdular. İsrail’in sarsılmaz muhafızı oldular. İsrail’in art bahçesini hala onlar koruyorlar.

Birkaç gün evvel, Beyaz Saray’da, Trump’ın önünde boynu bükük biçimde Gazze talimatlarını dinleyen Kral Abdullah, Osmanlı’ya ihanet eden Şerif Hüseyin’in torununun torunu.

Abdullah, nasıl bir kıssanın eseri olduğunun elbette idrakinde. Koltuğunun pamuk ipliğiyle bağlı olduğunu da biliyor. Lüks ve Batılı hayatının, bilhassa İngiliz aksanıyla zar sıkıntı konuşabildiği Arapçanın Ürdün halkında içten içe oluşturduğu yansıyı de seziyor. İngiltere, ABD ya da İsrail’in tek bir parmak hareketiyle devrileceğinin de farkında. İzzetli bir duruştan işte bu nedenle çok uzak; boyun eğmekten öteki devası yok. Trump ne emrederse, onu mecburen yapacak.

Sadece Abdullah değil, bölgedeki birçok ülkenin diktatörleri de birebir endişeyi, tedirginliği yaşıyor.

Hamas, varlığıyla, direnişiyle, heyecanıyla, umuduyla ve yiğitliğiyle, İsrail’den çok işte bu kukla diktatörleri tehdit ve huzursuz ediyor. Hamas’ın yenilmesini İsrail’den çok işte bu kuklalar istek ediyorlar.

Ancak Trump sıkıntıyı çok farklı bir noktaya taşıdı: Evvel Gazze’yi, sonra tüm Filistin’i tehcir etmek, bölgedeki hiçbir ülkenin görmezden gelebileceği bir durum değil. Afganistan, Bangladeş, Sudan, Suriye İhtilali ve Hamas’ın 470 günlük onurlu direnişi kuklaları esasen uykusuz bırakmıştı; artık Trump öbür bir cephe, daha şiddetli bir cephe açıyor.

Bu sıkışmışlık, Ortadoğu’da, ABD ve İsrail’in hesaplayamadığı bir uyanışa, dirilişe yol açabilir. Mısır’ın ABD’ye karşı yansılı tavrı, Türkiye’nin kararlılığı, bölgenin çehresini kökten değiştirebilir. Trump musibeti, Müslümanlara nasihat olabilir, gözlerini açabilir, hepsini derin uykulardan uyandırabilir, şer, hayra tahvil olabilir, kuklalar tek devrilir, halklar iktidara gelebilir.

Filistinliler ve bilhassa de Gazze, on yıllardır Müslümanların izzet, onur ve gururunu ayakta tutuyorlar. Kim bilir, tahminen de bundan sonra bu ağır yük paylaşılır, Filistin’in üzerinden yük alınır.

Allah kadiri mutlaktır, “ol” der ve olur. Müslüman’a düşen de bu iman ve umudu taşımaktır.

Yeri gelmişken son bir not: Bizde Kemalistlerin ezberi olan “Araplar bizi sırtımızdan vurdu” türküsü, aslında yalnızca ve yalnızca Şerif Hüseyin’in ihanetine dairdir. Şerif Hüseyin ve oğulları ise Kemalistleri kıskandıracak kadar Batılı, çağdaş, İngiliz hayranıdır. Yani bir kısım hain Arap ile Kemalizm üzülerek söz etmeliyim ki birebir örtüşmektedir.