Gazze’de soykırım boyutuna ulaşan akınlarını devam ettiren İsrail, Lübnan ve Suriye’ye sataşmayı da sürdürüyor. Yaşanan süreç, neredeyse yüz yıldır coğrafyamızda daima tekrarlanan bir döngünün tekrarından ve teyidinden öteki bir şey değil: İşgal devleti, kaostan ve istikrarsızlıktan besleniyor. Etrafında azıcık toparlanan hangi devlet yahut odak varsa oraya saldıran İsrail, bu sayede kendi bekasını muhafazayı hedefliyor. Ortadoğu’daki karmaşa, düzensizlik ve anarşi, her hâlükârda İsrail’e yarıyor. İslâm coğrafyasındaki iç rekabet ve düşmanlıkların tek kazananı da hep İsrail.

Bu hakikati yedeğinizde tutarak bir asırlık tarihi geriye hakikat okuyun, kendi halkına zulmeden diktatör idarelerin de tıpkı formda İsrail’e hizmet ettiğini göreceksiniz. Canlarına doyan ve kaybedecek bir şeyi kalmayan kitlelerin ayaklandığı her kaotik atmosfer, Tel Aviv’de ellerin ovuşturulmasına neden olmuştur. Devletlerle halkların el ele verdiği ve toplumsal barışın sağlandığı süreçler ise, İsrail’in en nefret ettiği vakit dilimleridir. Zira borusunu öttüremez, coğrafyada dilediği biçimde at koşturamaz. Bu parantezi, özellikle Arap Baharı’nı gerçek bir bağlama oturtabilmemiz ismine açıyorum. Sebep-sonuç zinciri içinde ele aldığımızda, halk ayaklanmalarını doğuran arızalar, zulümler ve sonucundaki patlamadan kârlı çıkan tekrar İsrail olmuştur. Örneğin artık Suriye’de taşların yerine oturması ve istikrarlı bir idarenin tesis edilmesi, Siyonistlerin en büyük kâbusudur.

İsrail Başbakanı Benyamin Netanyahu, birebir kaos merakından ötürü, ABD Başkanı Donald Trump’ın İran’a akın buyruğu vermesini sabırsızlıkla bekliyor. Evvel İran’ın mezhepçi siyasetlerle bölgeyi hallaç pamuğu üzere atmasından beslendiler; artık İran’a taarruzun Ortadoğu’da tetikleyeceği yeni krizlerden medet umuyorlar.

İslâm dünyasındaki devletler, hükümetler ve memleketler arası kuruluşlar (İslâm İşbirliği Teşkilâtı, Arap Birliği vb.) her ne değerine olursa olsun, İsrail’in saldırganlığını dizginlemek zorundadır. Kelam konusu saldırganlık yalnızca Gazze, Filistin, Lübnan, Suriye üzere “mücâvir” beldelerle hudutlu kalmayacak, coğrafyamızın tamamına yayılacaktır. Siyonist işgalin çıkardığı yangın söndürülmediği takdirde, alevler en uzak köşelere kadar erişecektir.

Hiçbir hükümet, hiçbir devlet ve hiçbir ülke kendisini inançta hissetmemelidir. Bugün İsrail’le kol kola yürüyenler de dâhil olmak üzere, günün birinde herkes bir halde Siyonist saldırganlıktan hissesini alacaktır. Gazzeli çocukların ve bayanların parçalanmış vücutlarından kopan uzuvlar, İslâm dünyasının dört yanına adeta birer “bela mıknatısı” üzere dağılmaktadır.

Türkiye, İslâm coğrafyasında İsrail işgaline karşı cepheyi büyütmek ve sağlamlaştırmak için her yolu denemelidir. Gelecek kuşaklara ve istikbale karşı yüzümüzün ak olabilmesi, lakin tarih huzurunda görevimizi tam olarak yapmakla mümkündür. Akan kanı durdurma ismine savsakladığımız, boş verdiğimiz ve önemsemediğimiz her bir misyon, gelecekte alnımıza kara leke olarak yapışıp kalacaktır.

Filistin sorunu, ta başından beri iki illetle ve düğümle maluldür, İslâm dünyası bu iki handikapı bir an evvel aşmak zorundadır:

• “Filistin tam olarak nedir ve bizim neyimiz olur?” sorusu, net biçimde cevaplanmalıdır. Her ülkenin, her ideolojinin ve her siyasî çizginin kendisine nazaran, bambaşka ve birbiriyle çelişik tanımlar yaptığı bir atmosferde, Filistin sıkıntısının tahliline ulaşmak mümkün değildir.

• “Filistin’i içeride ve dışarıda kim temsil edecek?” sorusuna da, mantıklı, makul ve saha gerçeklerine uygun bir yanıt bulmak mecburiyeti vardır. Küçük ve ucuz hesaplarla harcanan on yıllar, kaybedilen vakitler ve kaçırılan fırsatlar, coğrafyamızın talan edilmesine yol açmıştır. Bu noktada, İslâm dünyasının özellikle güçlü devletleri kendi ortalarında muahededen -ve tahminen kimi siyasî ödünlere yanaşmadan- ufukta rastgele bir hal dermanı görünmemektedir.

Devletlerin ve kurumların tarihî görevlerinin yanında, fertlerin yapabileceği şeyler de az değil. Bu köşede sıklıkla hatırlattığım üzere, “Kendi koşullarım çerçevesinde bana düşen nedir?” sorusunun yanıtı, hepimizi somut ve uygulanabilir sonuçlara ulaştıracaktır. Daima devletleri, hükümetleri ve kurumları eleştirerek öfke boşaltmak, şahsî görevlerimize odaklanmaktan kaçınmak için sığındığımız ruhsal bir mağara olabiliyor bazen. Bu nazik ve önemli ayrıntısı da ebediyen akılda tutmamız gerekiyor.