Kerem Aktürkoğlu yalnız değil ama…
Milli futbolcumuz Kerem Aktürkoğlu toplumsal medya hesabından Gazze soykırımına dair paylaşımlar yaptığında ya da Cuma bildirileri yayınladığında son derece yakışıksız, edep dışı ve örgütlü ataklara maruz kalıyor.
Gazze’de devam eden soykırımın İslami boyutu kadar insani boyutu da var; kalbi, yüreği, vicdanı, insafı olan herkes bu hususta sesini yükseltiyor, bütün dünya bu insanlık dışı kıyıma karşı sokaklara çıkıyor. Fakat Türkiye’de, bu sorunda ses çıkarmak için vicdan ve insafın yanında maalesef cüret de gerekiyor. İslam, Müslüman ve insanlık düşmanı bir güruh pusuda bekliyor ve ağzını açanı linçlemek için fırsat kolluyor. Kerem Aktürkoğlu’nu bu hamasetinden ötürü bilhassa tebrik etmek boynumuzun borcu.
Sadece Kerem değil, spor, sanat ya da toplumsal medya topluluğundan insanî hassaslık sergileyen çok sayıda isim benzeri biçimde hücuma uğruyor. Son olaylarda gördük ki, konuşanlar kadar susanlar da linçten hisselerini alıyorlar.
Cumhurbaşkanı Erdoğan bu kitleyi vakit zaman “sesi çok çıkan azgın azınlık” olarak nitelendiriyor. Sesi çok çıkan azgın azınlık: Son derece isabetli bir tanımlama. Toplumsal tabanı, tesirli siyasi ya da ekonomik gücü, özgün niyeti, kökü olmayan klavye kahramanları. On yıllar boyunca vesayet sistemine asalak üzere tutunmuş, köşe başlarını tutmuş, fonlanan ve pohpohlanan kof kalabalık.
Edebi ve hiçbir insanî hassaslığı olmayan bu türlü azgın bir kalabalıkla tıpkı lisan, üslup ve formüllerle çaba etmek elbette mümkün değil. Lakin şu soruya da samimi karşılık vermemiz gerekiyor: Çamura bulaşmaktan mı çekiniyoruz, yoksa korkuyor muyuz?
Çamura bulaşma çekingenliği bir dereceye kadar anlaşılabilir lakin kaygının, tedirginliğin mazereti olamaz.
Azgın azınlığın faşizan linçine maruz kalan herkesin, yalnız olmadığını hissetmesi gerekiyor lakin bunu hissedemiyorlar.
Şöyle birkaç haftalık geriye dönüp, medyadaki, toplumsal medyadaki açıklamaları bir tarayın: Suya sabuna dokunmayan iletiler. Ülkede yer yerinden oynarken “istişarelerde bulunduk”, “katılım sağladık” cinsinden standart açıklamalar. “Boykot” ya da Özgür Özel’in “cunta” ithamı karşısında abartılı ve kopyala-yapıştır yansılar.
Risk almak yok. Cumhurbaşkanı’ndan yük almak yok. Cüret ve özgüven yok. Bir avuç dava adamı kendisini öne atıp palavraya, iftiraya, dezenformasyona, edepsizliğe karşı gayret ederken kıyısından köşesinden olsun dayanak vermek yok. Her kriz vaktindeki o sessizlik, o tepkisizlik, o “bekle-gör” taktiği, o inançlı alanda unutulma tekniği…
Sokağa çıkmaktan ya da karşı hareket yapmaktan bahsetmiyoruz; kastımız azgın azınlığa birebir azgınlıkla cevap vermek de değil fakat eldeki imkanları, bilhassa de irtibat imkanlarını dahi kullanmaktan kaçınan bir özgüvensizlik.
Cumhurbaşkanı Erdoğan siyasi tarihi boyunca kendi kitlesine özgüven aşılamanın çabası içinde oldu. Bunda da muvaffakiyet sağladı lakin hala bir gücünün ve imkanlarının farkında olmayan bir çekingenlik var.
Kuşkusuz Kerem Aktürkoğlu da, onun üzere cesaretli isimler de gösterdikleri insanî reaksiyonlar için alkış beklemiyorlar; beğenilmek için değil, insan oldukları için hakikati savunuyorlar. Onlara omuz vermek, takviye olmak, yalnız olmadıklarını hissettirmek boynumuzun borcu değil midir?
