İnsanların bir ortada olduğu rastgele bir ortamda müsabakanız en beklenen görünüm ellerindeki telefona gömülmüş şahıslar olur muhtemelen. Beşerler birbirlerine randevu verip bir yerlerde buluşuyor ve sonra karşılıklı oturup telefonlarını kurcalıyorlar. Yüz yüze muhabbetten sonra sesli görüşmeler de tarihe karışmak üzere; daha çok ‘yazışılıyor’ artık. Olabildiğince kısa, kısaltmalar, semboller ve yabancı sözlerle dolu, bozuk Türkçeyle bir ortaya getirilmiş ifadeler… Pek bir sıkıntısı de yok kimsenin. Yani hayatın içinden bir problemi yok. Diziler, televizyon yarışları, maçlar, magazin

meseleleri, üçüncü sayfa konuları, agresif siyaset

vıdı vıdıları… Öbür?

Yok pek öbür bir şey!

Seyircisi olduğumuz şeylerden bir dünya kuruyoruz kendimize. Ekranlardan önümüze konulan şeylerden bir zihinsel menü oluşturuyoruz. Direkt ekranlara bakmadığımız vakitlerde da uzun uzun, hakikaten çok uzun vakitleri bunları boş boş konuşmaya ayırıyoruz. Herkesin esasen seyrettiği, gördüğü, izlediği şeyler hakkında anlamsızca laf çevirip duruyoruz ortamızda. Yorucu bir tarafı var bütün bu işlerin, nitekim bir şeyler yapıyormuş, bir şeylere taraf olunuyormuş, bir şeylere reaksiyon veriliyormuş, seçkin beğeniler ve ilgiler ortaya konuyormuş hissi veriyor beşere bütün bunlar. Yazık ki durum pek o denli değil! Hepsi aşikâr bir hesap kitapla, belirli bir kurguyla, birden fazla vakit ticari bir öngörüyle gündemimize getirilen (gelen değil yani) şeyler bunlar… Bizim hayatımız değiller! Bizim seyircisi, takipçisi, müşterisi olduğumuz şeyler bunlar yalnızca. Günün o kadar büyük bir kısmını bunlara ayırıyoruz ki, geriye pek vakit kalmıyor. Ne yaşıyoruz, nereden nereye gidiyoruz, bütün vaktimizi bu boş beleş işlere harcayıp neleri eksik bırakıyor, neleri yaşamaktan, hissetmekten, içimize çekmekten vazgeçiyoruz? Dönüp bakmadığımız sorular bunlar… Hatta daha yakıcı biçimde söyleyelim; kaçtığımız sorular bunlar! Kendi hayatını yaşamak yerine, zihinlerimizi daima meşgul edecek ve yormayacak, oyalayacak, eğlendirecek şeylere gerçek firar eden hayatsız beşerler olduk ve görünüşe nazaran buna bir itirazımız da yok! Eğlenelim, oyalanalım, gelip geçen şeylerden sarhoş olalım ancak kendimize dönüp bakmayalım, kâfi ki hayatımıza, öykümüze geri dönmeyelim, kendi gerçeklerimizle, iç meraklarımızla, insanca arayışlarımızla baş başa kalmayalım. Kâfi ki kendimiz olmayalım, tenhaya düşmeyelim ve kendimizle yalnız kalmayalım!

“Eğlence çağdaş beşere kıymetli bir kaçış aracı sağlar. İnsan televizyona, görüntüye vs. gömülmüşken gerilimi, tasayı, hayal kırıklığını, tatminsizlik hissini unutabilir. Birçok ilkel insan (buna tahminen çağdaşlık öncesi insan demek daha gerçek olur. gö), çalışmak zorunda olmadığında, hiçbir şey yapmadan saatlerce oturmaktan epeyce şad kalır; zira kendisi ve dünyası ile barışıktır. Lakin çağdaş insanların birçok daima olarak meşgul olmalı ya da eğlenmelidir, yoksa ‘sıkılır’, yani huzursuz ve asabi olur” diyor ‘Sanayi Toplumu ve Geleceği’ ismini verdiği kitabında John Kaczynski.

Sanal olanın, eğlemeye, oyalamaya, boş işlerle vakit öldürmeye ayarlı meşguliyetlerin neredeyse hayatın bütün yüzeyini, cildini, dokusunu kapladığı bir dünyanın girdaplarında; kendine, hayatının manasına, öyküsünün seyrine, insan olmanın derin detaylarına hiç uğramadan dönüp duran beşerler ve onların metruk, cansız, öksüz kalan hikayeleri… Vakitleri doldururken hayatın içini boşaltan, ömürleri tüketen boş, gelip süreksiz, incir çekirdeğini doldurmayacak meşguliyetler…

Biri her birimizin yaşadığı yerlere kameralar koysa ve çektiklerini yayınlasa da, kendi hayatımıza geri dönebilsek biraz ve kendi hayatımızın seyircisi olabilsek hiç değilse! Ve yüzleşebilsek az biraz hayatsızlığımızla!

“Gözünü meşgul eden şeyler” dedi meczup, “özünü sana bırakır mı sandın?”