Konuşup dururken bir an karşımızdakinin aslında orada olmadığını farketmek ne kadar acı! O anda uzayın karanlık ve soğuk boşluğunda döneduran yalnız bir gezegene dönüşüveriyoruz sanki!

“İnsanın kıymetli anlarda dilsizleşen bir filozof olduğunu keşfetmesinden daha vahim bir şey olamaz. O vakit hiç durmadan gitmek, gitmek için şiddetli bir dilek duyuyorum; meğer biliyorum ki göçebelik hayatı da yalnızca bir yanılsama. Bütün bunlardan geriye kalan, yıpranmış hayallerin hışırtısı; bu hayaller, çok fazla kullanılmış ikram paketi kâğıdı üzere hışırdıyor başın içinde” diyor ‘Mutsuzluk Vakitlerinde Mutluluk’ kitabında Wilhelm Genazino.

İç güzelliğimizi kaybettikçe dışımızı abartılı bir gayretle güzelleştirmeye çalışıyoruz. Odaları, meskenleri, yapıları, sokakları, parkları ve hayatın öbür büyüklü küçüklü yerlerini güzelleştirmek için büyük paralar harcıyoruz. Kendi kendine olmuyor zira. İnsanın içinde dışına yetecek, etrafını, yaşadığı yerleri, modülü olduğu kentleri tezyin edecek kadar hoşluk yok. Bunun için sanayiler kurduk, hayatı estetize edecek dizaynlar geliştiriyoruz durmadan. Tasarım dediğimiz şeyler içimizden gelen, zaten ortaya çıkan şeyler değil tabiatıyla. Teorik bir gayretle, tekrar eden, çoğaltılmış bir estetik üretebiliriz fakat dizaynlarla. Bu da makyaj, yani yapaylık demek büyük oranda.

Kozmetik ve estetik cerrahi dalları de yetmedi, fotoşop, maske, filtre ve rötuş dönemindeyiz. Hoşluk daha çok bir efekt artık!

Herkesin olmadığı üzere görünmeyi içine sindirdiği bir dünyada, birbirini kendi haliyle hiç göremeden ölüp gidecek tahminen de yakın gelecekte insanlar!

Kendisi olmayan insan memnun olamaz. Dışarıdan gördüğü iltifatlarla bir müddet yönetim edebilir tahminen fakat o maskelerin arkasındaki kişinin kendisi olmadığını canını acıtarak hatırlatıp duracaktır içindeki ses.

İnsanları olduğu üzere, yaratıldığı üzere sevebilmeliyiz. Kendimizi de elbette. Bir palavrası yaşamamak için, o palavranın altında içten içe ezilip gitmemek için bunu yapmalıyız. Maskeleri kendimizin yerine koymaya istek göstermemeliyiz. Hayatın fıtratı bunu sürdürmeye müsait değil; neden olduğunu bilmediğimiz bir şeyler bizi daima mutsuz ediyor. Gerçek, ayaklarımızı basabileceğimiz sağlam bir taban. Palavraya inanarak, bütün yaşama yatırımımızı palavraya yaparak ayaklarımızı basabileceğimiz o tabanı kaybediyoruz. Gerçek olan bizimdir, olmayansa ebediyen elimizden kayıp gitmeye mahkûm!

Fernando Pessoa’nın ‘Huzursuzluğun Kitabı’ isimli kitabından çarpıcı birkaç satır: “Ve görmeden baktığım sokağa hâkim penceremden dışarı sarktığımda, kendimi birden, kurusun diye pencerelere asılan, sonra orada unutulup yavaş yavaş buruşan, sonunda da asıldığı yeri kirleten yaş bir toz bezi üzere hissettim.”

Güzellik için kurulan bütün bu tezgahların, insanları doğal haliyle hoş olmadıklarına inandırarak işe koyuluyor. Hoşluk tanımları yapıyor ve dayatıyorlar bu standartları insanlara. Bu standartlara uygun hale gelmeyen hiç kimsenin kendini hoş hissetmesine, hasebiyle kendinden keyifli olmasına müsaade vermiyorlar. Ellerindeki medyatik imkanlarla bunu toplumsal hayatın sorgulanamaz bir kriteri haline getiriyorlar. Kitleler halinde o imkanların peşine düşüyoruz ve gece gündüz çalışarak kazanabildiğimiz sonlu gelirlerin çok kıymetli bir modülünü bu yapay hoşluklar için harcıyoruz. Durma noktası olmayan bir sürükleniş hali bu, tüketici bir döngü!

“Gönlünde hoşluk bulamayan” dedi meczup, “kendini kandıracak bir ayna arar!”