Vay be!

Herhalde vakit sonra öğretmen akıllı tahtaya yazacak, yazı ânında öğrencinin tabletine aksedecek. Defter-kalem, gitti masraf.

Oysa biz, birinci mektepte hokka (içinde mürekkep olan, sallansa da dökülmeyen bir kutu) ve kalemle (ucu çelik, sapı uzun bir kalem) ne günler geçirmiştik.

“Harita Metod Defteri” denilen A4 kâğıdı ebatlarında kareli yahut yazı için özel çizgili defterlerimiz vardı.

İlk mektep üçüncü sınıftan itibaren bu defterlere evvel alfabenin tamamı, hem büyük harf hem küçük harf yazılırdı. Daha sonra öğretmenin verdiği bir cümle aralıklı harflerle (ki daha sonraları bunları birleştirip, el yazısı dediğimiz asıl yazıya geçiliyordu) tekraren yazılarak tekrar edilirdi. Sayfalarda en küçük mürekkep lekesi olmasın denirdi.

El yazısına geçtikten sonra bu defterlere ünlü şairlerimizin ünlü şiirleri kaydedilir, bu şiirler ezberlenirdi.

(Resme istidadım olduğu için çok hoş yazı yazardım. Artık elimde Parkinson var, yazım bozuk, ne yazık.)

Ben öğretmenliğimde (Bundan elli sene evvel altı yıl lise edebiyat hocalığı yaptım) bu “şiir defteri” geleneğini devam ettirmiştim. Evvel beğendiğim kimi şiirleri tavsiye ediyor, sonra öğrenciyi kendi zevkine bırakıyor, şiirle alâkasını ölçüyordum. Şiirle alâkası olmayan edebiyat dersinin çek kuyruğunu.

Yazı, icadından bu yana insan hayatında çok kıymetli bir yer tuttuğu için, onun taşa, mermere, tuğlaya, kil tabletlere ve nihayet “kâğıda” geçirilmesi de bir o kadar önemli olmuş, bu sebeple yazılan metin kadar onu yazmak da sanat düzeyine ulaşmıştır.

Güzel yazı, sınır sanatı, kaligrafi uzun bir mevzudur.

Mecit Bey esasen şair, fakat çıkardığı “365” isimli günlük gazete (bu ismi yanlış yazmış olabilirim lakin her halükârda sayı idi) ile gündem oluşturuyor, edebiyatın ve basının problemleri üzerinde duruyor.

Yazılarımı deftere yahut kâğıda yazıyorum. Bilgisayara elimi sürmedim, cep telefonum yok, toplumsal medyadan haberim yok. Bunları beceri imiş üzere yazmıyorum. Teknoloji ve onun yapıtı olan dünyanın berisindeyim.

Bu düzgün mi sanki?

Geçelim. Kelamı şuraya getireceğim: Bana söylenenlere nazaran şair ve müellifler eserlerini artık toplumsal medyada yayımlıyorlarmış, tesiri ânında meydana çıkıyormuş.

Bu uygulama içinde bulunduğumuz “haz ve hız” çağına çok uygun. “Özgürlük, çabucak şimdi”.