Önünden geçen bir şeye bakan insanlar, tuhaf bir illüzyona kapılıyor bir mühlet sonra. Hayatı o önünden geçen şey zannetmeye başlıyorlar. Halbuki o yalnızca önümüzden geçen bir şey! Geçiyor ve gidiyor. Hayat asıl bizim ona baktığımız yerde! Oturduğumuz bankın üstünde, yanındaki ağacın, gerideki sokağın, daha gerideki meskenlerin, meskenlerin içindeki odaların, odaların dışındaki kentin, kentin üstündeki gökyüzünün, o gökyüzünde çınlayan seslerin, fısıldayan sözlerin, konuşkan sessizliklerin, içe gerçek bakan gözlerin, içeriden söylenen kelamların, cildimizi okşayan hislerin ve onları sarıp sarmalayan öykünün, o kıssayı bütünleyen küçük öykülerin içinde bizimle birlikte nefes alıp veriyor aslında hayat!

“Dış dünya, içsel olanın yerini alamaz. Bu nedenle, dışsal olaylar açısından ömrüm güçlü değil. Onlarla ilgili söyleyecek fazla bir kelamım de yok; anlatsam boş ve içeriksiz oldukları hissine kapılırım. Kendimi sırf içimde olup bitenlerle anlayabilirim. Hayatımı eşsiz kılanlar onlar…” diyor Carl Gustav Jung, ‘Anılar, Düşler, Düşünceler’ ismini verdiği kitabında.

Her şeyin dışarıda olduğunu ve hayatın oradan aktığını sanarak bakıyoruz dünyaya. Halbuki dış dünya tahminen de biz birtakım şeylerin yalnızca içimizde manasını bulabileceğini anlayabilmemiz için var.

“Ben seni sonuna kadar dinledim” diye fısıldadı içimdeki mahzun ses, “sen beni hiç dinlemediğine nazaran artık susuyorum!”

Her elektrik kesildiğinde, her şarj bittiğinde, her irtibat kesildiğinde, “Ben kim olacağım artık?” diye soralım kendimize, “Şu hayatlardan hangisi aslında benim hayatım?”

“Belki, içimden geçen şeylerin akabinde gitmeyi bıraktığımda koptu kendimle bağım!” diye yazdı elindeki küçük deftere. Küçüktü defter ve yeniden de birçok sayfası boştu.

Anlamlı şeylerin daima bir yerlerde biriktiğini ve vakti gelince -ki hiç gelmeyecek bu gidişle!- onları oradan alabilece-ğimizi varsayarak yaşıyoruz. Evet manalı şeyler birikiyor aslında bir yerde lakin o yer bizim hiç dönüp bakmadığımız bir yer: İçimiz!

Rahmetli Didem Madak’ın ‘Ah’lar Ağacı’ kitabından insanın içini yakan derin bir ‘ah!’: “Küçük bir tırtıl üzere büzüştüm yatağımda/ Daima bu türlü uyudum yıllarca/ Sanırdım,/ Bir gün doğuracak beni bu yatak/ Son ve o en büyük sancıyla.”

İki elini birbiriyle konuşturan bir çocuk gördüm bugün. Bir eli söylüyor, öbür eli dinliyordu. Büyükler bu türlü şeyler yapmaz malum, zira onlara nazaran bu basbayağı meczupluktur. İki elinden de konuşan çocuktu halbuki; iki elinin vekaletinde kendisiyle konuşan çocuk!

Her şeyin denetimden çıktığı ve kendimizden beklemediğimiz patlamalar yaşadığımız vakitlerde yapıp ettiklerimize, söyleyip haykırdıklarımıza şaşırıyoruz. Hatta bu denetimsiz dışavurum, bu kontrolsüz infilak utandırıyor biraz bizi. Daha çok da şaşırıyoruz aslında kendi halimize, sesimizin gemi azıya almışcasına söyleyebildiklerine. İçinden fışkıran lavlara şaşıran, soğuk, katılaşmış, taşlaşmış dağlar gibiyiz! Ve bu infilakları tetikleyen ateşin, bir yangın olarak içimizde biriktiği yerde kıvılcımlandığından ne kadar da habersiziz!

Hayatın seninle kulaklığındaki sesle konuştuğuna kendini inandırırsan, içinin sana söylediklerinden elbette hiç haberin olmaz, hayat böyle!

“Meyveyi kabuğun içine koyan Allah” dedi meczup, “senin içini boş mu bıraktı sanırsın!”