Uzun ve derin hendekler kazıldı. İçine odun, çalı çırpı, çıra, yanacak ne varsa atıldı. Büyük bir ateş yığını hazırlandı. Bir tarafta içindeki vahşeti dışarı taşan, insaniyetten çıkmış, hayvanî hisleri kabarmış kâfirler. Öteki tarafta üzgün lakin kararlı, vakur, onurlu, imanlı yiğit bayanlar, erkekler.

Allah’ın has kulları. Canlarını Allah’a adayanlar.

Dağ misali yükselen, ejderha misali kükreyen ateş dalgaları, hendek sahiplerini bile ürkütürken, mümin yüreklerde en küçük bir dehşet yoktu, hepsine meydan okuyorlardı.

Sadece Allah’a inanmanın özgürlüğünü yaşıyorlardı.

Tevhid ehli olmanın onurunu varlıklarıyla haykırıyorlardı.

Hükümdar Zûnüvâs, bir zorba olarak, farklı hiçbir inanç ve kanaate hayat hakkı tanımadığı üzere, inanan insanları da sağ bırakma niyetinde değildi. Tevhitten dönmeleri, haramı helal saymaları için yapılan tehdit ve azaplar fayda sağlamayınca her zalim üzere “yok etme” acziyetine sarıldı. İmanını ilan eden ne kadar mümin varsa hepsini topladı, zorla getirdi. Yandaşları, alkışçıları zavallılar ve paralı askerleri de birer birer yakalayıp son kere soruyorlardı:

“Eğer bizim kanunlarımızı kabul edersen seni ateşe atmayız!

“Eğer bizim putlarımıza taparsan kurtulursun!”

“Eğer tevhidden vazgeçersen kurtulursun!”

Müminlerin karşılığı daima birebirdir:

“Lâ ilâhe illallah! Allah’tan öteki inanılacak şanlı varlık, ibadet edilecek aziz varlık yoktur!”

Sadece mümine bir bayan tereddüt yaşadı.

Üç çocuğu vardı onun. Dininden dönmediği için iki çocuğunu ateşe attılar. Kucağındaki çocuğu da ateşe atmayla tehdit edince durakladı, lisanıyla inkâr edip etmemeyi zihninde düşündü. Lakin bu esnada beklenmeyen bir konu gerçekleşti. Kucağındaki bebek lisana geldi:

“Anneciğim! Sakın dininden dönme. Benim ateşe atılmamın sana bir ziyanı yok!”

Bu mucizevî konuşma üzerine bayan, lisanıyla de olsa inkâra yönelmemiştir.

…

“Kahrolsun müminleri yakmak için o hendekleri kazanlar.

Alev alev tutuşturulmuş ateşle dolu hendekleri kazanlar!

Onlar o ateşin başına oturmuş, müminlere yaptıkları işkenceyi keyifle seyrediyorlardı.

O müminlerden, öteki bir sebeple değil, yalnızca karşı konulmaz kudret sahibi ve her türlü övgüye lâyık olan Allah’a iman etmelerinden dolayı nefret edip, intikam alıyorlardı. Göklerin ve yerin mutlak mülkiyet ve hâkimiyeti kendisine ilişkin olan Allah’a. Lakin Allah olup biten her şeye şâhittir. Mümin erkeklere ve mümin bayanlara her türlü işkenceyi yapan, sonra da pişman olup bundan vazgeçmeyenlere cehennem azabı, bir de yangın azabı vardır.

Buna karşılık, iman edip sâlih ameller yapanlara ise içinden ırmaklar akan cennetler vardır. En büyük muvaffakiyet ve kurtuluş işte budur. Rabbinin yakalaması hakikaten pek şiddetlidir. O’dur her şeyi yoktan yaratan, yarattığını tekrar edip, son olarak ahirette yine yaratacak olan. Yalnız O’dur günahları çokça bağışlayan, kullarını çok seven ve sevilen. Arşın gerçek sahibi, şanı pek ulu olan O’dur, dilediği her şeyi dilediği üzere yapan da O’dur.” (Burûc, 85/4-16)

…

Kahrolsun, müminleri ateşlere atanlar.

Kahrolsun, o ateşi yakıp tutuşturanlar.

Kahrolsun, müminlere baskı ve zorbalık yapanlar.

Kahrolsun, zalimler ve onların işbirlikçileri…

Yaşasın, Allah’a tevhid üzere iman eden müminler.

Yaşasın, iman üzere hayatlarını sürdürenler.

Yaşasın, ömürlerini İslam yolunda çaba üzere geçirenler.

Yaşasın, kıyamete kadar müminlere örnek olan yiğitlere.

Yaşasın, ateşe, mevte, aşkla meydan okuyanlar…

Yaşasın, kıyamete kadar hak, hakikat, istikamet ve hidayet üzere olan muhabbet ehli müminler…***