İnsanın ötesi ve berisi
Birine “sizi bir yerlerden hatırlıyor üzereyim fakat nereden!” dediğimizde, hafızamızın arşivleme sisteminde bir şeylerin üzücü halde aksadığını mahcup biçimde itiraf etmiş oluyoruz.
Belki üstünde çok durmuyoruz lakin takılan fermuarlar ve ikide bir kopan düğmeler bizi insanlığın tarihi gelişimi konusunda çok sık şiddetli ikilemlere düşürüyor.
Takıntılarımızın bizi ve hayatımızı ne kadar etkilediğini görmek istemiyoruz. Hatta çoğumuz takıntıları olduğunu kabul etmek de istemiyor. Bunu o kadar istemiyor ki, takıntı haline getirdiği takıntıları bulunduğunu inkâr etmeyi takıntı haline getiriyor!
Ayakkabı imalatçılarının hayal ettikleri kadar varlıklı olmayışlarının yegâne sebebi ayakkabılarını kırkayaklara değil, insanlara satmak zorunda olmaları!
“Nasıl ki bütün vücudumuzun sıhhatini değil, ancak yalnızca ayakkabının vurduğu küçük noktayı hissedersek, tıpkı bunun üzere mükemmelen yolunda giden bütün işlerimizi değil, ama yalnızca bizi üzüp rahatsız eden değersiz, anlamsız, küçük bir işi düşünürüz” diyor Arthur Schopenhauer, ‘Hayatın Anlamı’ isimli kitabında.
Okurken dikkatli olmalıyız! Bazen bir yazının birbirini izleyen iki paragrafı ortasında içine düşmeyi hiç istemeyeceğimiz uçurumlar oluyor!
Kalabalığın bütün ilgisini üstünde topladığına ikna olduktan sonra, bir kaşını yavaşça üst kaldırarak “Zaman diye bir şey yok!” diye gürledi filozof. “O halde neden seminerlerinizden saat fiyatı alıyorsunuz?” diye sordu salondakilerden biri.
Kurt Vonnegut’un ‘Mezbaha No. 5’inden olağanüstü temelli birkaç cümle: “Her şeyin birebir anda olduğu bir yerden geliyorum. Geçmiş, artık ve gelecek diye bir şey yok. Her şey bir ortada, sonsuz bir an. Beşerler bunu anlamıyor, zira beynimiz sırayla düşünmek için tasarlanmış. Fakat bazen, bir anı ya da bir hayal, size her şeyin nasıl bir olduğunu hatırlatır. İşte bu yüzden birtakım şeyler sizi ağlatır, kimi şeyler sizi güldürür. Hepsi tıpkı anda oluyor.”
Zaman madem bir andan ibaret, nasıl oluyor da ben gitmem gereken her yere geç kalmış oluyorum!
Herkesin güya mecburî olarak planlı hareket ettiği şu dünyada yaşadığımız şunca düzensizlik latife mı?
İnsanlık cipsi patates kızartmasına tercih ettiği gün savaşı kaybetti; ketçap da esasen bu yenilginin ne kadar kanlı olduğunun kanıtı!
Herkesin en romantik haliyle yıldızlara baktığı bir dünyada, yankesicilerin meslekte altın yıllarını yaşayacağını düşünmeden edemiyorum!
Bana, “Bu kadar düşünme, her şey olacağına varır!” diyenlere buradan soruyorum; bu da benim olacağıma varmış halim olamaz mı?
Heyecanla okuduğunuz bir romanın 478. sayfasında birbirine mecnun üzere aşık iki sevgilinin iki muzip tespih böceği olduğunu anlasanız tam olarak ne hissederdiniz!
Herkesin orta sıra konuşup dertleştiği hayali bir dostu vardır lakin hayaller de bir yere kadar, hiç kimse seyahate çıkarken hayali dostuna yanındaki koltuğu satın almaz.
“Bir fikrim var” dedi. “Söyle o zaman!” dedim. “Bildiğin her şeyi unut!” dedi. Sıkıntı oldu fakat unuttum. “Tamam unuttum, artık ne yapacağım?” diye sordum. “Bilmem, fikrim o kadardı” dedi.
“Muhtemel ki yaşlı insanlar” dedi beyaz saçlı adam, “çok şey bildikleri için değil, bildikleri pek çok şeyi unuttukları için gözümüze bilge görünüyor!”
