İmamoğlu’nun ardından gerçekten kim ağlıyor?
Ekrem İmamoğlu’nun yolsuzluk ve rüşvet irtikabı suçlamasıyla tutuklanması ve İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığından alınmasıyla devam eden sürecin büyük bir gürültü koparmaması düşünülemezdi. Lakin gürültünün en azından daha büyük kısmının yargıya mevzu olan yolsuzlukların, rüşvetin, çeteleşmenin, organize işlerin ulaştığı boyut hakkında olması çok daha fazla beklenirdi.
İmamoğlu CHP teşkilatları içinde yetişmiş ve CHP’nin içinde doğal yollarla yükselmiş biri değil.
Tam da diplomasını temin ettiği yollarla, şekillerle evvel AK Parti’de siyasete giriş için bir yol denemiş, AK Parti tarafından kabul görmemiş ve gitmiş CHP içinde sözün tam manasıyla “
parayı bastırıp
” kendine çabucak bir yer bulmuş,
yerini bulduktan sonra da bu yeri agresif bir emperyal yolla genişletmeye başlamış
. Sonuçta geldiği bütün evrelerde
para konuşmuş
ve bir siyasi partinin bütün argümanlarını yıkarak, dökerek, tahrif ederek, dönüştürerek kendine mal etmede süratle yol katetmiş.
Tabii bu noktaya kadar CHP’nin bir siyasi parti olarak, hem de sözümona
Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucu partisi olarak İmamoğlu şahsında ne hale gelmiş olduğuna dair ibretlik bir öykü de okutuyor bu durum.
Gelinen durumda İmamoğlu Beylikdüzü Belediye Başkanlığından çabucak sonra İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığında elde ettiği makamları “
paraya hükmetme
” ve onun üzerinden partiye ve bütün ülkeye hükmetmenin bir
yolu olarak tasarladığı enteresan bir tarz-ı siyaset koyuyor.
Ortada bir siyasi ideoloji yok, bir unsur yok, bir vizyon, bir icraat, bir hizmet, proje, dengeli telaffuz yok.
Bir paylaşım var yalnızca. Siyaseti bir hizmetten fazla bir paylaşımdan ibaret bir “nimet” olarak gören bir yaklaşım.
Paylaşıma dayalı bir siyasetin insanları aslında mutlu etmesi mümkün değil.
Böyle bir sistemin patlamaması da mümkün değil. Hukuk karşısında patlaması biraz gecikse o paylaşıma razı olmayanların şikayetleri ve isyanlarıyla patlar bu sistem.
Hakikaten İmamoğlu tarz-ı siyaseti bu formda patlamıştır.
Herkesin artık yeterlice bildiği bir şey, İmamoğlu’na ve öbür ilçe belediye başkanlıklarına karşı başlatılan bütün yolsuzluk operasyonlarının hiçbiri emniyet yahut yargı organlarının zaten, tecessüsle, istihbarat toplayarak başlattıkları bir yolla olmamış. Hepsi de CHP içinden kendi yakınları, çalışanları, ortakları yahut yetkililerinin şikayetleri yahut itiraflarıyla başlatılmış durumda.
İşin bu kısmı gözden kaçmamalı. Bu, ya İmamoğlu’nun CHP’yi büsbütün bitirme ve kendine dönüştürme konusunda sergilediği agresif kolonyal tarza parti içinden bir direniş, bir isyanın varlığını gösteriyor yahut paylaşımın ürettiği hoşnutsuzluklara bir isyanı.
Her iki durumda olay aslında CHP’nin kendi içinde bir sorun olarak cereyan ediyor.
Yargının kendisine intikal eden bir konuya, muhalefet partisine dokunmanın siyasal yansımaları ismine kayıtsız kalması elbette öbür türlü bir baskı üretiyor.
Yargının yolsuzluk hadiselerinin üzerine gitmesi hasebiyle tenkit konusu olması nitekim tuhaf bir durum oluşturuyor, lakin işte bu durum Türkiye’de İmamoğlu örneğinde yaşanıyor.
Yaşadığımız hadise CHP içi bir tartışmaysa ve bu operasyon vesilesiyle aslında CHP kurtarılıyorsa, CHP’nin de bundan memnuniyet duyması gerekmez mi?
Pekala, nedir bu CHP’lilerin kopardığı gürültü? Günlerdir
Saraçhane
’de bu operasyondan ötürü hükümeti, Erdoğan’ı suçlamalarının, olayı neredeyse bir Erdoğan-İmamoğlu sorunu haline getirmelerinin manası ne? Yolsuzluktan tutuklanmış bir lider hakkında bütün radikal sol kümelerin kortej geçidi kurmaları ne manaya geliyor?
Tabii ki her şeyden evvel o kelamım ona radikal sol kümelerin ne solculuklarının ne de radikalliklerinin hiçbir karşılığının olmadığı manasına geliyor.
Gezi olayında da finans kapitalizmin kodamanları ellerinde “
çapulcuyuz, çapulcu!
” diye pankart tutmuş, tıpkı radikal sol kümelerinin önünde Türkiye’nin gelmiş geçmiş en toplumsal siyasetlerinin uygulayıcısı hükümeti protesto etmişti. O sol kümeleri ülkenin kanını faiz sistemiyle emerken orada ne aradıklarını, o sözümona sol kümelerin nasıl çalıştığını da ifşa etmişti.
Ortada hiç de metafora yer bırakmadan durum söz edilmişti zati: Çapulcuydular, hâlâ çapulcular.
Başlatılan yargı sürecini birinci harekete geçiren İmamoğlu’nun hegemonyasından rahatsız olan CHP’liler, ancak artık bu operasyonu güya Erdoğan’ın siyasi operasyonu diyerek protesto eden de muhtemelen birebir CHP’liler. Ne yapmaya çalışıyorlar?
Bir tarafıyla yolsuzluğun benimsendiği, içselleştirildiği ve mazur görülmesinin istendiği enteresan bir talep var bu protestoların arkasında. Meydana koşanların büyük çoğunluğunun “yaptıysa ne olmuş, herkes yapıyor, iktidar yapmıyor mu?” üzere bir mazereti bu kadar kolay dillendiriyor olması dikkatlerden kaçmıyor. Kimse “asla yapmamıştır, bunların hepsi iftira” demiyor, diyemiyor. Ortaya sürülen en güçlü argüman, İmamoğlu’nun yaptığını zati iktidarın da yapıyor olduğu. Allah sonumuzu hayretsin.
İkincisi, klasik radikal sol klişesi çalışıyor
: Bazen kendisinden kurtulmak istedikleri militanlarını şahsen katledip cenazesinde de faşist devleti protesto etmek, sıhhati başlarına bela olanın ölüsünden bir kahraman, bir sembol üreterek azamî yarar elde etmek.
Varlığı CHP’yi bitirme ve kendi emlak projeleri için imara açma noktasına gelmiş İmamoğlu tehlikesini bertaraf ederken, yokluğunu hükümete sövmenin, Erdoğan’a muhalefetin tesirli bir argümanına, sembolüne dönüştürmek.
Bu tarz-ı siyasette İmamoğlu bir kurban artık. CHP ismine daha kurnaz hiziplerin önünü açabilmek, onları CHP içinde yahut ülkedeki iktidara “yaklaştırmak” üzere feda edilen sakat, hatta ziyanlı bir kurbanlık.
Olayın özeti bu aslında ancak muhtemelen uzun müddet İmamoğlu’nun Erdoğan’ın en güçlü rakibi olarak bertaraf edildiği masalını duymaya devam edeceğiz.