Hadiseler, nereden baktığınıza nazaran mana ve derinlik kazanır. Örneğin Gazze’yi Filistinlilerin yaşadığı acılar üzerinden okuduğunuzda göreceğiniz görünüm diğerdir; “İsrail bu süreçte ne elde edebildi?” sorusunu sorduğunuzda alacağınız karşılık oburdur. Aksâ Tufanı’nın başlangıcından beri, ben daima süreci iki tarafı bir arada görerek kıymetlendirmek gerektiğini savundum. Hatta özellikle genç kuşaklarımızın istikbale umutla bakabilmeleri için, spot ışıklarını daha çok İsrail üzerine ağırlaştırmak lazım geldiğinin altını çizdim. Dünya Gazze’de ateşkesi konuşurken, tekrar birebir noktaya vurgu yapacağım. Çünkü karşımızda, İsrail açısından tam manasıyla bir hezimet tablosu var.

İsrail’in Ekim 2023’ten bugüne neler kaybettiği şöylece sıralayabiliriz:

Neresinden bakarsanız bakın, dünya devlerini gerisine alan güçlü bir işgal ordusu, Gazze’de “zafer” kazanamadı. Yerle bir ettiği coğrafyaya ve katlettiği sivillere karşın, bu vahim yıkım İsrail açısından bir “başarı” manasına gelmiyor. Direniş, hâlâ işgalci askerlere kök söktürmeye devam ediyor. Dış dünyadan neredeyse hiç dayanak almamasına karşın üstelik.

Gazze’deki soykırımın münasebeti, “Hamas’ı yok etmek”ti. Fakat İsrail bu maksadını de gerçekleştiremedi. İsmail Heniyye ve Yahya Sinvâr’ın katliyle Hamas zayıflamadı, bilakis çaba ve direniş azmi bilendi. Kaldı ki Tahran’da vuku bulan Heniyye suikastına dair hâlâ çok sayıda soru işareti var. Sinvâr da adeta “tesadüfen” katledildi, İsrail askerleri peşine düşerek, yerini belirleyerek ve mağlup ederek öldürmediler.

İsrail, yakın vakte kadar “dünyanın en ahlâklı ordusu”na sahip olduğu savındaydı. Ayrıyeten Filistin topraklarında Siyonist projenin “meşruiyeti” sıkça tekrarlanırdı. Halbuki artık ahlâk ve meşruiyet vurgularının hiçbir inandırıcılığı kalmadı. Dünya, insanlıktan çıkmış bir barbar sürüsünün sefaletini izledi, izliyor. Hızlarına yapışan bu damga, hiç silinmeyecek.

İsrail, aksi istikametteki algıya karşın, toplumsal açıdan dünyanın en çatışmalı ve uyumsuz devletlerinden biridir. Gazze savaşı, kelam konusu ayrışmaları derinleştirdi ve düşmanlık boyutuna ulaştırdı. Mevcut İsrail hükümetini ateşkesten kaçınmaya sevk eden en değerli sebep, içeride karşılaşacağı felaket tablosuydu. Artık bundan kaçamayacaklar.

Aksâ Tufanı’ndan evvel yaklaşık 9 milyon olan İsrail nüfusu, ortadan geçen vakit içinde en az 1 milyon eksilmiş durumda. Nisbî olarak bakıldığında, bu muazzam bir kan kaybı manasına geliyor. İsrail’in “güvenli” olduğu algısı önemli biçimde sarsıldığı için, giden nüfusun tıpkı halde geri dönmeyeceği de kestirim edilebilir.

Sürecin en az temas edilen noktası, İsrail’in yaşadığı ekonomik iflas ve kayıplar. Turizmden endüstriye, ekonomik göstergeler, her alanda tam bir enkaz görünümüne işaret ediyor. Bu durumun sürdürülemeyeceği, dış yardımlarla yola devam etmenin imkânsızlığı ve devletin çöküşe sürüklendiği, aklı olan herkesin altını çizdiği konular.

İsrail işgaline yönelik nefretin yanı sıra, Siyonist baskı, tehdit, şantaj ve mobbinge karşı öfkede, dünya çapında gözle görülür bir artış ve patlama gözlemleniyor. Gazze’nin işgali, bütün dünyada yalnızca İsrail’e ve Siyonizm’e karşı değil, bizatihi Musevilere karşı nefreti de körüklüyor. Beşerler artık, muhatap oldukları kibirli ve dışlayıcı tutum karşısında daha uyanık ve cesaretli.

Tüm bunları hamaset için yahut “moral olsun diye” yazmıyorum. Coğrafyaya dikkatle bakın, üstte anlattıklarımı -hatta çok daha fazlasını- göreceksiniz. Hadiseler burada kalmayacak. Ömrü olan, Siyonist projenin çöküşüne şahitlik edecek.

Şunu da söylememek olmaz:

İslâm dünyası şayet bu süreçte üzerine düşeni tam olarak yapabilseydi, Gazze’de böylesine büyük bir insanî bedel ve kayıp yaşanmayacaktı. Kelam konusu ihmalin, bölgemizin yakın ve uzak geleceği açısından, şahsen Müslümanları yakından ilgilendiren birçok sonuçları olacaktır. Onları da yaşayarak göreceğiz.