Almanya ve Hollanda’ya yaptığımız seyahatimize dâir Ayşe Akdağ kardeşimizin akıcı, güzel kalemiyle yazdığı izlenimlerimizin son kısmını paylaşıyorum bugünkü yazıda.

Talebe kardeşlerle, süratle bir şeyler atıştırıp, üç araçla 21.30’daki Herborn Hacı Abdülkuddüs Camii’ndeki konferansa yetişmeye çalışıyoruz. Yolda dayanılmaz bir sis var, göz gözü görmüyor. Araçlarla takipleşerek gidemiyoruz. Hocamız, “Bu siste konferansa gitmek büyük bir ihtilal, farkında mısınız?” diye soruyor. İlerledikçe, yavaşlamak zorunda kalıyoruz. Mescitten üst üste telefonlar geliyor: “Cemaat bir yere ayrılmadı, sizi bekliyor!” Sisli havanın yoğunluğundan biraz gecikiyoruz. Seyahat boyunca yaşadığım his yoğunluğunu anlatamam. Rabbimiz, o denli hoş ayarlamış ki, bu saati ve ortamı.

Cami, gençlerle dolmuş. Her biri, “Bir şey öğrenebilir miyim Yusuf Hocadan?” diye can kulağıyla konferansı dinliyor. Hanım kardeşlerin kalabalık olmaları dikkatimizi çekiyor. Yusuf hocamız, gençlere hitap ediyor ve “Önce kendimize çeki tertip vermeliyiz,” diyor. Onlara büyük cihattan bahsediyor. “Büyük cihat nedir, bilir misiniz?” diye soruyor. “Kişinin kendi nefsiyle savaşmasıdır,” diyor.

“Enfüste” ve “âfakta” seyahat yapacaksınız âyetini hatırlatıyor. Yani, enfüste: içe hakikat ve sonra dışa hakikat: âfakta yapılan seyahate değiniyor. “İçe olan seyahatte, evvel kendinize çeki nizam vereceksiniz. Kendinizle hesaplaşacaksınız,” diyor.

Ve “İçinde bir dünya inşa edemeyen, dışında bir dünya kuramaz” cümlesini kuruyor.

Sonra, Hz. Mevlana’nın pergel metaforundan bahsediyor. “Pergelin sabit ayağını İslâm’a basacaksınız; pergelin hareketli ayağıyla bütün dünyalara, kültürlere ve medeniyetlere açılacaksınız,” diyor. Bu pergel metaforunun kaynağının, Fussilet Müddeti’nin 53. ayeti olduğunu hatırlatıyor.

Saatler geçiyor, ancak gençler vakti unutuyor. Hakikat müziğinin bestelendiği bu cümlelerde, kardeşlerimiz kendilerini buluyor. Yalnızca gençler değil, ruhları genç olan amcalar dahi bu bestenin içinde yer almak istiyorlar. Ve bunları anlatırken, “Ahlâk her şeyin başı ve sonudur,” diyor Yusuf Hoca. Ahlâk eğitiminde yegâne örneğin, Hz. Peygamber’in (sav) yaşantısı, sözleri ve üslubu olduğunu söyleyerek tamamlıyor cümlelerini.

Buradan ayrılırken, gençlerin ağır ilgisi dikkat çekiyor. Bir genç kardeşim yanıma gelip, “Bu program ve Yusuf Hoca’nın konuşması çok hoştu abla,” diyor ve MTO’ya nasıl kayıt olabileceğini soruyor. O an, çekilen onca yolun ve sıkıntının nasıl rahmet’e dönüştüğünü görüyorum. Kim bilir, daha hangi köyde, hangi kentte, hangi ülkede yol gösterilmesini bekleyen kardeşlerimiz var, diye düşünmeden edemiyorum.

Pazar günü, kitap fuarı başlamadan evvel Frankfurt kentinin izlerini sürmek için yola koyuluyoruz. Frankfurt kentini izlemek için 200 m yüksekliğindeki Main Tower binasının en üst katına çıkmamızla inmemiz bir oluyor. Ağır sisten bir şey göremiyoruz. Akabinde rotamızı, Prof. Dr. Fuat Sezgin Hoca’nın nefes alıp verdiği yere yanlışsız çeviriyoruz. Pazar günü olduğu için Arap İslam Bilim Tarihi Enstitüsü kapalı.

Bir dahi olan Fuat Sezgin Hocanın, 27 dilden 1300 cilt kitabı hazırladığı bu yerin, fikir ve oluş sıkıntısını çektiği bu havanın nefesini soluyoruz. Yusuf Hocamızla anın görüntüsünü çekiyoruz. Yusuf Hocamız, “Bakın cadde evvel Beethovenstraße ile başlıyor, sonra dönüyorsunuz, Westendstraße geliyor. Dönmeye devam ettiğinizde burada, Fuat Sezgin Hoca’nın nefes aldığı yere geliyorsunuz,” diyor. “Bu, bizim Almanya kampı için düşündüğümüz kamp isminin sembolü,” diyor. “Batıdan doğuya hakikat bir dönüş. Alman dehası ve İslam’ın ruhu. Bu kadar olur,” diyor ve biz rotamızı tekrar kitap fuarına çeviriyoruz.

Talebelerden ileti üstüne bildiri geliyor. Uzaktan gelen Gülsüm Abla, akşam konferansa katılan Hatice Abla, Ömer Faruk Kardeş, Serpil Abla, Enes Kardeş ve hocamızı uzaktan ve yakından görmeye gelen ağır bir kalabalık karşılıyor.

Biraz sonra konferans başlıyor ve Yusuf Hocamız, hoş Müslüman’ın tanımını veriyor.

“Müslüman, girdiği yere biçimini ve ruhunu veren kişidir. Biz teslim bayrağı çekmedik.” Bunun için, bölgenin yazgısını değiştirebilecek jenerasyonların ve insanların yetiştirilmesi gerektiğini söylüyor. Her şeyin hayal kurmakla başladığını anlatan Yusuf Hoca, “Hayalleriniz yoksa oburlarının hayallerinin kölesi olmaktan kurtulamazsınız,” diyor. Ve tevazua işaret ediyor: “Kendinizi küçümsemeyin fakat dev aynasında da görmeyin,” diyerek istikrarın kıymetine dikkat çekiyor.

Bu anları telefona kaydederken, Yusuf Hocamızın dikkatle dinlendiğini görünce, İslam’ın kuşatıcı ve kucaklayıcı bir din olduğunu hissediyorum. Saatlerin kavuşmalara hamile olduğu kadar, vedalara da hamile olduğu geçiyor aklımdan. Konferans sonrası hocamız, son kitaplarını imzalıyor. Ağır bir kalabalık, hem muhabbet etmek hem de kitap imzalatmak için sıra bekliyor. Fuara davet ettiğim arkadaşlarımı görünce keyifli oluyorum.

Edingen konferansına çıkmadan evvel, Yusuf Hocamız babama kitabını imzalıyor. Muharrem Hocamız, o anın görüntüsünü çekiyor. Bunu çok sonradan öğreniyorum. Babam ve hocam bir ortada. Bu his tanım edilebilir mi, bilmiyorum. Bir tarafta sizi büyük emeklerle büyüten babanız, başka tarafta size büyük emeklerle yol gösteren hocanız. Gülümsemeye çalışıyorum ama o an içimdeki gözyaşlarımı tutamıyorum.

Hocam kitaba roman yazıyor diye düşünüyorum. O yazının aslında roman olmadığını, bir duanın, bir emeğin ve bir zahmetin yapıtı olduğunu âlâ biliyorum.

Artık rotamızı Edingen kentine çeviriyoruz. Bahar Hanım kardeşin organize ettiği konferansa hakikat yol alıyoruz. Kapıda, bizi İsa Bey kardeşle birlikte büyük bir kalabalık karşılıyor. İtinayla hazırlanmış bir program. Beşerler yerlerini almış, nezaket gösterip ön masanın birini bizim için boş bıraktıklarını görüyorum ve mahcup oluyorum.

Yusuf Hocamız müminin tanımını yapıyor: “İman, güvenmek; mümin, inanç veren kişi demektir,” diyor. Mümin’in yalnızca Allah’a güvenen kişi olmadığını, birebir vakitte Allah’ın kendisine güvendiğini bilen kişini olduğunu söylüyor.

Bu mükemmel hadis o denli dikkatle dinleniyor ki, Yusuf hocamız kardeşlere isimleriyle hitap edip, “Ne hoş dinliyorsunuz,” diyerek iltifat ediyor.

Yusuf hoca, “Biz yok olursak, İslâm tarihten çekilir,” diye haykırıyor ve “Bunun vebalini ödeyemeyiz,” diyor. Her insanın eşref-i mahlûkat olarak yaratıldığını ve bu yüzden Müslümanların, zulmün nereden ve kimden geldiğine bakmaksızın, her vakit mazlumun yanında olan kişi olduğunu söylüyor. Herkesin dininin kendisine olduğunu ve bizi ilgilendiren şeyin, kişinin, kendine çeki tertip vermesi gerektiğini tabir ederek konferansını en kıymetli cümleyle tamamlıyor hocamız:

“Şikayet etme, bir kıssa inşa et.”

Buradan, talebe kardeşlerimizle Mannheim kentinde daima birlikte yemek yiyerek, kardeşlerimize veda ediyoruz. Konferans alanına gelmeden evvel, bir şey yemediğimiz aklıma geliyor ve hocamızın yemekten, içmekten vazgeçerek nasıl program yaptığına şahit oluyorum. Ailesinden, sevdiklerinden uzakta, yemeden ve içmeden, gece ve gündüz demeden, hiçbir karşılık beklemeden koşturan pahalı hocamızla ve değerli yol arkadaşlarıyla, bir iki saatlik dinlenme sonrası havalimanında vedalaşıyoruz.

Bitmesin, vakit bereketlensin diye dua ettiğimiz saatler doluyor. Bu dünyanın vedaların ve ayrılıkların yeri olduğunu düşünüyorum. Asıl kavuşma yurdunun ise ahiret olduğunu düşünerek, tahminen bir öbür seyahatte Rabbim bizi tekrar bir ortaya getirir diye içimden dua ederek, uğurluyorum yolcularımızı.

Kardeşlik ve muhabbet dolu bu hoş seyahate dahil olmama müsaade veren kıymetli Yusuf Kaplan hocama; ailelerinden uzakta, hocamızla onca arayı kat eden ve en hoş yol arkadaşlığını yapan Muharrem Kartancı hocama, Büşra Uçur kardeşime ve Hamburg’a kadar bize eşlik eden eşi Ömer Uçur ağabeye, Ersin Gülşen ağabeye ve Hamburg’dan İsmail Özer ağabeye yürekten teşekkür ediyorum. Rabbim yolunuzu ve bahtınızı açık eylesin, sizlerden ebediyen razı olsun. Vesselam.