“Güzel, gerçeğin peşinde koşmayanlardan kendini gizler” diyor Andrey Tarkovski, ‘Mühürlenmiş Zaman’ kitabında. Biz şimdilerde hoşu daima fizikî özelliklerde ya da satın alabileceğimiz şeylerde arıyoruz. Zira hoşluğun zihnimizde kolay ve sathi bir manası var. Daha çok fizikî bir avantajmış üzere görüyoruz onu. Bu fizikî avantajlara sahip olmayanlar içinse yeniden fizikî tekniklerle ulaşılması gereken bir şey hoşluk. Var olanı boyayıp makyajlayarak, fit hale getirerek, kaslandırarak, estetik operasyonlara başvurarak, giyindirip kuşandırarak o amaca ulaşmaya çalışan milyonlarca insan var bugün dünyada. Bunun üzerine olağanüstü kârlı sanayiler kuruluyor. Halbuki ‘güzel’, Tarkovski’nin kendine mahsus bilgeliğiyle keşfettiği üzere gerçekle, yani hakikatle birlikte ulaşılabilecek bir şey. Tabiatı gereği gelip süreksiz ya da düzmece fizikî avantajlara sahip olmanın insanı seraplara kapılmak dışında götürebileceği bir yer yok.

Geçici tatminler ve uydurma hazlar dışında!

“Güzelliğin on par’etmez, şu bendeki aşk olmasa!” diyen Aşık Veysel üstüne devasa yatırımlar yapılan hoşluk sanayisini tek atakta nasıl da boşa çıkartıyor, rahmet olsun!

Gerçek hoşluk, insanın sadece içinden erişebileceği bir şey… İçinin patikalarında yürüyerek çıktığı bir seyahatin varabileceği bir menzil… Hakikati ve sonsuzla irtibatı olmayan hiçbir şeyin tam manasıyla hoş olabilmesi mümkün değil. İnsan lakin hakikatle yakınlığı derecesinde hisse alabiliyor hoşluktan. Yani Allah’ın güzelleştiren boyasıyla boyanarak… Hakikatin sahibi kimse, hoşluk de yalnızca ondan geliyor, gelebilir. İman edenler için, ki o en büyük hoşluktur, hoşluğa erişmenin diğer bir tanımı, metodu, yolu olamaz. Kalple irtibatsız her hoşluk sözdedir, uçucu ve geçicidir, tıpkı dünya üzere ne sahibine ne diğerine yar olur. Yeryüzünde Allah’ın ilahi dokunuşunun yapıtı olmayan hiçbir hoşluk yoktur; buna elbette kendi yapıtımız üzere gördüklerimiz, kendi buluşumuz, kendi üretimimiz, kendi malımız, kendi sanatımız sandıklarımız da dahil!

“Bugün kendimize bir hoşluk

yapalım mı?” dedi sevinçle yanındakine. “O murad edip de sana söylettiyse biz nasıl yapmayalım?” dedi yanındaki gülümseyerek.

Gökyüzündeki bulutların, geceleri süsleyen yıldızların, kıyıya vuran dalgaların, kırları donatan papatyaların, gelinciklerin, uçuşan kelebeklerin, bir çınar yaprağının, bir tırtılın, bir kurbağanın, serçelerin, kırlangıçların, alemde var olan her bir şeyin kendine mahsus bir hoşluğu var ve hiçbiri hoş olmak için bir şey yapmıyor. Hoşluk tabiatlarında, yaratılışlarında var onların. Aslında birebir şey insan için de geçerli; her insanın kesinlikle kendine mahsus bir hoşluğu var, bu güzellikle doğuyor. Hoş olmak için makyaj setlerine, fitness salonlarına, bitkisel kürlere, moda trendlerine muhtaçlığımız yok. Fıtrat üzere olmak ve orada durmak kâfi aslında. Fizikî farklılıklar, yaratılıştaki ilahi istikrarın hikmetleridir. Avantajlardan ve dezavantajlardan başka ayrı imtihan edilir beşerler. İlahi terazide dezavantajların avantaja, avantajların dezavantaja dönüşebildiğine birçok işaret var Allah kelamında. Bunu esasen şu dünya gözüyle biz bile rahatlıkla görebiliyor değil miyiz?

En güzeller kadar güzel olmayıp da duruma istek gösterenler size çok sağlam bir tüyo vereyim; mahşerde size güzellik bahsinden sual yok!

“Üç günlük dünyada şu fanilerin bende ne gördüğü mü mühim” diye geçirdi içinden beyaz saçlı adam, “yoksa bana sonsuzluk bahşedecek olan Allah’ın bende ne gördüğü mü?”