Erdoğan terörü nasıl bitirdi?

Son birkaç asır milletimiz için felaketlerle dolu geçti. Hazar Denizi’nden Cebel-i Tarık’a, Viyana’dan Yemen’e kadar geniş topraklara hükmeden devletimiz Anadolu’ya kadar geriletildi. Yenilgiler, ric’atler, kayıplar ile milletimizin özgüveni tarumar oldu.

Biz, özgüveni kırılabilecek bir millet miyiz? 9 ve 16’ncı yüzyıllarda, Çin Denizi’nden Atlantik’e kadar Türk devletleri vardı. Karahanlılar, Peçenekler, Tolunoğulları, Gazneliler, Selçuklular, Harzemşahlar, Delhi Sultanlığı, Çağatay Hanlığı, Altın Ordu, Bengal Sultanlığı, Timur İmparatorluğu, Karakoyunlular, Akkoyunlular, Safeviler, Avşarlar, Fatımiler, Memlukler, Osmanlı İmparatorluğu ve daha kacı. Seyyah İbni Battuta, 14’üncü yüzyılda Tunus’tan Hind’e kadar Türkçe konuşarak seyahat etmenin mümkün olduğunu yazmıştı. Türkler, Müslüman olduktan sonra, başta Kürtler ve Araplar olmak üzere bölge halklarıyla ittifak yaparak, kaynaşarak, kardeş olarak tarihe istikamet çizmişlerdi; tarihten silinmeleri o kadar kolay olabilir miydi? Zaferler kadar felaket ve badireleri de yaşamış, her türlü sıkıntı imtihandan muvaffakiyetle çıkmış bir millete boyun eğdirmek mümkün olabilir miydi?

Ne var ki, Bizans’a, Haçlılara, Asya’nın kudretli ordularına diz çöktüren, Malazgirt’te, Mohaç’ta, Kosova’da, Çaldıran’da, Ridaniye’de, İstanbul önlerinde destanlar yazan, Moğol ve Timur istilasına dayanabilen, her türlü isyanı, iç karışıklığı bastırabilen, aşan ve yoluna devam eden bir millet, Yunanistan üzere küçük bir ülkenin ordusunu yenmekle avunur hale geldi.

Daha da berbatı oldu maalesef: PKK üzere bir terör örgütü, adeta bir dev’e hamle eden sineğin minik ısırıkları, o özgüveni yıkılmış, yıpranmış milleti huzursuz eder, “acaba bölünür müyüz?” telaşını zihinlere taşır hale geldi.

Her terör saldırısı ülkeyi tedhiş etti, panikletti. Hükümetler devrildi. Büyük ekonomik maliyet oluştu. Dehşetle birlikte öfke büyüdükçe büyüdü. O küçük sorun, siyasi, askeri, iktisadi, içtimai ve ruhsal olarak güzel yönetilemediği için “bir sinek bir kartalı yere vurdu” sanıldı.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bu ülkeye ve millete hizmetleri saymakla bitmez; lakin, “en kıymetlisi nedir?” deseniz, Erdoğan, bu ülkeye ve bu millete o yıpranmış, o kırılmış, sinmiş, saklanmış özgüvenini tekrar kazandırdı.

Erdoğan için Türkiye tarihi 1923’te başlamıyordu. Erdoğan, bu milletin uzun, upuzun bir seyahat yaptığının farkındaydı. O uzun ince yolda, büyük zaferler kadar büyük fetret periyotlarının de olduğunu biliyor; milletin ruhuna işlemiş tarihi deneyimin her pürüzü aşmaya kudretli olduğu hissiyle hareket ediyordu. Önüne konulan her bariyeri de işte o hissiyatla aştı Erdoğan. “Olmaz, imkansız, yapamayız” diyenlerle, karamsar, karamsarlarla değil, eziklerle, daha yola çıkarken kaybetmişlerle değil, inanmışlarla, adanmışlarla, kader-i İlahi’ye teslim olarak yol yürüdü Erdoğan.

Önce terörün millet üzerindeki moral bozucu tesirini kırdı. Şehit cenazelerinin istismarının önüne geçti, terörün siyasete müdahalesini engelledi. Büyük bir milletin küçük akınlarla sarsılamayacağını gösterdi.

Sonra, silah üretim monopollerini kırdı Erdoğan, terör örgütünü kollamak ismine silah satmayanlar karşısında eğilmek yerine yerli endüstriye yük verdi. Türkiye’yi kendi silahını üreten, bir de ihraç edip savaşların seyrini değiştiren ülke pozisyonuna yükseltti.

Ordu, emniyet, istihbarat ve devletin başka alanlarında, terörle işbirliği içindeki hainleri hamasetle ve kararlılıkla temizledi. Kendisinden evvel kimsenin yapamadığını yaptı, FETÖ belasından ülkeyi kurtardı.

Yetmedi, diplomasiyle, hatta bölgeyi kurgulayarak terörün kaynaklarına tek tek darbe vurdu.

Millet, Erdoğan’la yalnızca rahat bir nefes almakla kalmadı, tarihte yaşanmış olanın tekrar yaşanabileceğini hatırladı; özgüvenini tekrar kazandı.

İşte bugün, terörle gayrette gelinen kademe, Erdoğan’ın millete aşıladığı o özgüvenin sonucu.

Şu, “Öcalan mahpustan çıkacak, terör örgütüne taviz verilecek, ülke bölünecek, Türkiye teslim oluyor” yaygarası koparanlar var ya… Erdoğan hem kendisindeki, hem millete verdiği çok özgüvenle bütün bu ruhsuz, iradesiz, korkak ve o halleriyle terörün esir aldığı çatlak sesleri susturdu, marjinalleştirdi, tarihin çöplüğüne gönderdi.

Terörün bitmesi, yeni bir Malazgirt olmasa da, Malazgirt ruhunun tekrar inşasıdır. Türk, Kürt ve Arap, ortalarındaki mahzurları kaldırıyor, birlikte, el ele tarihin sahnesine yine çıkıyorlar. Erdoğan ise, kadim mazinin mirasıyla, imanı ve özgüveniyle, aydınlık bir geleceğin inşasına liderlik ediyor.