Babam, dedemin en büyük oğlu. Ben de babamın en büyük oğluyum. Dedem baba olduğunda da babam baba olduğunda da birebir yaştalarmış. İkisi de yirmi yaşındaymış. Yani dedem dede olduğunda yaşı kırkmış.

Ben baba olduğumda yaşım otuz ikiydi. Artık kırk sekiz yaşımı bitiriyorum. Allah ömür ve müsaade verirse dede olabilme yaşıma en erken altmış ve sonrasında gelebilirim diye iddia ediyorum. Nasip… Nasip natürel lakin “cahildim, çağdaş dünyanın palavralarına kandım” da diyorum.

Bir haber yüzünden bu türlü başladım yazıya. Ünlü rapçi Eminem, 52 yaşındaymış ve dede olmuş. Bunun üzerine de toplumsal medya “yaşlandık” bildirileriyle dolmuş. Bizim GZT falan da haberleştirmiş bu toplumsal medya yansılarını.

Bu yansılardan biri tamı tamına şöyleydi ve bana çok dokundu: “Eminem bile dede olmuş, benim hâlâ yalnızca kedilerim var. Teşekkürler.”

Bu, burada bir dursun.

İstanbul Aile Vakfı’nın geniş çaplı bir araştırması ulaştı elime. Araştırma kapsamında bekârlara “evlenmeyi düşünüyor musunuz?” diye sorulmuş. Soruya hayır yanıtı veren gençlerin oranı yüzde 54 olmuş. Evli olanlara da “çocuk istiyor musunuz?” sorusu yöneltilmiş. Burada oran biraz daha artmış. Çocuk istemeyenlerin oranı yüzde 65’i bulmuş. Fırsat bulursa öteki bir kentte yaşamak isteyenlerin oranı yüzde 45. Öbür bir ülkede yaşamak isteyenlerin oranı ise yüzde 55.

Tam bu bilgilerin ortasında bir soru daha sorulmuş: “Dijital medyanın toplumun kıymetlerini aşındırdığını düşünüyor musunuz?” Soruya “evet” karşılığı verenlerin oranı yüzde 80.

Geldik problemin ek yerine. Sıkıntının ek yeri şurasıdır. Dijital medyanın ana akım haline getirerek kutsallaştırdığı ve büyük oranda “liberal demokrasi tecrübesinin sefaleti” olarak isimlendirebileceğimiz kimi inanışların, birtakım yönelimlerin, birtakım tercihlerin aslında “toplumsal pahaları aşındırdığı”nın herkes farkında lakin bu herkes tıpkı vakitte evlenmeyi, çocuk sahibi olmayı, komşuluk etmeyi, yaşadığı yerden gitmek yerine yaşadığı yeri yaşanabilir hale getirmeyi falan asla düşünmüyor.

Yani aşağı üst şöyle. Herkes yaşadığı hayatın büyük bir açmazlar silsilesi ile sarmalandığının farkında lakin kimse istifini bozmuyor. Hayata bakışını değiştirmiyor. Globalleşmenin, bireyselleşmenin, bencilleşmenin, dijitalleşmenin tesirine açık beşerler olarak herkes hem “tehlikenin farkındayım” hem de “böyle iyi” diyor.

Bu zihinsel sefaletin oluşturduğu ve oluşturacağı fecî dünyada bir yeri olacak mı insanın, bundan emin değilim.

Çocuk değil kedi-köpek sahibi olmak, gerçek değil sanal bağlantılar kurmak, iki cinsiyet yerine akışkan cinsiyet teorisine iman etmek ve çok daha ötesiyle Hariri ve benzerilerini haklı çıkarmaya çalışıyor dünya: “Yakında tüm savaşlar bitecek, zira insanların uğruna savaşacak rastgele bir kıymet ya da inanç sistemi kalmayacak.”

Bu da burada bir dursun.

Ramazan’da zati hatimli teravih kılınan Şehzadebaşı Camii’nin önünde “bu o…u çocuğu imam, biz protestolara orta verelim diye teravihi uzatıyor” diyen bir delikanlının görüntüsünü izlediğimde, teravih sürerken caminin çabucak önünde davul zurna eşliğinde halay çekenleri fark ettiğimde, caminin bahçesinde alkol alanları gördüğümde ve bence son derece sembolik formda caminin çabucak önünde “erkek erkeğe öpüşen” birileri dünya medyasına servis edilirken düşündüğüm tek bir şey vardı: “Bu, açık bir savaş.”

Dijitalleşmenin, liberal demokrasi zırvasının, transhümanizm tartışmalarıyla gelen üst insan ideolojisi saçmalığının “tüm diğerleri”ne açtığı bir savaş bu. Üstelik çocukları yerine koydukları evcil hayvanlarıyla, sabah uyandıklarında karar verdikleri cinsiyetleriyle, hiçbir kutsal kıymete ya da inanca hürmet duymamalarıyla falan bu savaşı asla kazanamayacaklarını da biliyorlar fakat işte “ne kadar ziyan verirsek o kadar iyi” diye geçiriyorlar akıllarından.

Zararları önünde sonunda kendilerine olacak, buna kuşkum yok lakin bu esnada insanlığın ne üzere hasarlar alabileceğini varsayım bile edemiyorum. Çocuksuz, ailesiz, komşusuz, bağlantısız, neşesiz bir dünya tasavvuruna sıkıştırmak istiyorlar insanlığı. Bunun hasarını yönetmeyi öğrenmemiz lazım ancak bu tembellikle çok güç.

Bitirmeden şunu da söyleyeyim: Özgür Özel ile aramızdaki fark şudur. O, “bakın, İmamoğlu ardımda olmadan da CHP’ye genel lider olabiliyorum” diyebilmek için karıştırdı sokakları, bense o sokaklardaki her bir insan ve onların tesirinde kalabilecek herkes için tasalar biriktiriyorum. Zira bu arbede birebir vakitte dünyanın sürdürülebilirliği ile ilgili bir hengame. Özgür Özel’in bunu anlamaya ne zihni melekeleri kâfi ne de zihinsel algı seviyesi. O, kendini bir çeşit Che Guevera sanıyor. Halbuki ondan bu saatten sonra olsa olsa sokaklarda Kanadalıların açıktan sövdüğü Trudeau olur. Saraçhane’de toplanan “dijitalleşmiş kalabalıklar” nasıl bir kazık yediklerini fark etmeye yanaşırlarsa olağan.