Aralık ayında Karadeniz’den sonra Ege bölgemizi karış karış dolaştığımız bir MTO seferine çıktık. Muğla temsilcimiz, büyük kaygı ve dava sahibi Cemal Demirtaş kardeşimizin öncülüğünde, Samsun’dan beni yalnız bırakmayan Muharrem Kartancı hocamızla birlikte. Seferimizi İzmir idare takımımızdan Mehmet Adıgüzel Kertmenci hocamız yazdı. Kendine has, akıcı şiirsel ve felsefî diliyle… Dün birinci kısmını yayınlamıştım; bugün de son kısmını yayınlıyorum bu hoş yazının. 

Nazilli›deki konferansta şunu söylüyor Yusuf Hoca: “Osmanlı aşılamamıştır. Osmanlı anlaşılamamıştır. Osmanlı anlaşılamadığı için aşılamadığı da anlaşılamamıştır.”

Daha ne söyleyebilirim ki?

Ne söylenebilir ki?

Osmanlı periyodunda Anadolu’daki, Balkanlar’daki zeki çocuklar ailelerinin müsaadesiyle alınır, yetiştirilir ve devletin üst seviye yöneticisi, sanatkarı, mimarı, müzisyeni yapılırdı. Ailesinede yararı olurdu, doğup büyüdüğü yöreye de.

Şimdi tam aksisi bizim çocuklarımıza uygulanıyor.

Lakin bir farkla!

Türkiye’deki yabancı okullarında yetişen çocuklarımız ailesine, ülkesine, kıymetlerine yabancılaşıp bu ülkenin insanına doruktan bakıyor, buralarda yaşamak istemiyor. En zeki ocuklarımızı, kendi ellerimizle -kariyerizm putumuz yüzünden- Batı Uygarlığına peşkeş çekiyoruz. Kendi medeniyeti için değil beşere ve insanlığa düşman olan bir uygarlık için üretim faaliyetinde bulunuyorlar.

Onların ülkesinde köle üzere yaşamaya bile razılar! “Kendi ülkemi dünyanın en hoş ülkesi haline getireyim.” üzere bir ülküleri yok!

“Türkiye’deki eğitim sistemi, kültür ve medya rejimi ülkenin altını oyuyor!”

Yusuf Kaplan Hoca mevcut algıları aksine çevirdi ve rüzgara karşı kürek çekerek ülkenin çocuklarına sahip çıkmak için meskenini, ailesini terk ederek, gecesini gündüze katarak, havaalanlarında sabahlayıp otomobillerde uyuyarak ülkeyi tekraren turladı.

Çocuklarımızın elinden tutmak, başlarından okşamak, gözlerinin içine bakıp onlara bedel verdiğini göstermek için! Ülkesinin medeniyet köklerini kurutmak ve çocuklarımızı sürat, haz ve ayartının kölesi yapmak için eşekle dolaşan insanların hayatları nasıl da destanlaştırıldı bu ülkede! Nasıl büyük maddi takviyeler görerek önleri açıldı! Hepsini çok düzgün biliyoruz! 

Evet, motamot bu türlü söylüyorum ben de: “Bu ülke bizim elimizde değil. Bizim elimizden alındı.”

Bizim elimizde olsa bu türlü mi olurdu? Saklı bir iktidar hayatımıza daima çeki tertip veriyor. Müslümanlar ise savunma psikolojisi ile hareket ediyor. Oyunu ve kuralını onlar belirliyor. Biz beyhude yere nefes tüketiyoruz. Bu tabanda kazanma ihtimalimiz yok!

“Güçlü olanlar aksiyon üretir. Zayıf olanlar tepki verir.”

Gücün, ilerlemenin, muasır olmanın tarifini kendi ölçülerimizle yapamazsak hiçbir vakit aşamayacağımız bir aşağılık kompleksinde buluruz kendimizi. Bu eziklik psikolojisiyle hiçbir şey yapamayız. Fakat Sisifos’la mukadderat ortağı olabiliriz!

“Tam düşecekken tutunduğum tuğlayı kendime Rab bellemeyeceğim.” demişti şair.

Düşüş ne vakitten beri yükseliş oldu?

Eğer o denli olsaydı Gazze’yi yerle bir edenlere güçlü dememiz gerekirdi! Onlar güçlü değiller hatalılar. Ellerindeki imkanları insanların hayatlarını cehenneme çevirmek için kullanıyorlar! Hayatımıza kıymet katmıyorlar, hayatın kalitesini arttırmıyorlar. Tek kaygıları işgal etmek ve yok etmek. İnsanlığa insanca yaşayabilecekleri bir yurt kurmak değil!

Gazze, Batı Uygarlığının mezarıdır, diyen hocamız olaylara basarla değil basiretlebakmayı öğretti bizlere. Herkes Gazze aynasından kendine baksın ve kaç kuruşluk adamolduğunu öğrensin diye de ekledi. Bilinsin ki bu katliamlara ses çıkaramayanlar özgür falan değil gücün önünde eğilen kölelerdir!

“Başınız dik yürüyün. İnsanlığın haysiyetini yalnızca Müslümanlar koruyabilir. Gazze bunu ispatladı. ”

Gazze, tüm insanlığın huzur içinde yaşayabileceği medeniyeti yalnızca Müslümanların kurabileceğini ispatladı ve bizlere büyük bir sorumluluk yükledi. Medeniyet fikri olmadan

asla farklılıklarımızı koruyamayız. İnsanların bir ortada kendi kalarak ve kendi olarak barış içinde yaşayabileceği tek tecrübeyi bizim medeniyetimiz gerçekleştirdi. Yalnızca Kudüs

üzerinden yapılacak bir okuma bile bunu bize ispatlıyor. Kudüs ne vakit ki Müslümanların denetiminde oldu tüm dinleri, inançları blr ortada huzur içinde yaşattı. Ne vakit ki Müslümanların elinden çıktı herkes için cehenneme dönüştü! Tarih buna şahit! 

Dağları eritip, ovaları aşıp, çölleri geçerek Çorak Ülke’den çıktık Yürek Ülkesine yanlışsız yol alıyoruz!

Uzun bir seyahat bu!

Bu dünyada yaşayıp bu dünyayı yaşamayan insanların katlanabileceği çileli bir yolculuk!

Gelecek 100 yılı 1000 yılı kurmak lakin bu formda mümkün.

Gazali çeyrek asırda 1000 yılımızı kurup gitti. Ondan sonra maddî olarak yıkıldığımız cephelerden maneviyatımızın gücüyle yine doğrulmasını ve tarih sahnesine çıkmasını bildik. Ehlisünnet omurgayı koruyacak büyük devletler kurmayı başardık.

MTO’da işte bu tarihi misyonu yüklenmiş bir ihya hareketidir.

Kıyı şeridinde yol alırken bunun tıpkı vakitte tarih şeridinde yapılan bir seyahat olduğunu ve tarihin dönüm noktalarından birini yaşadığımızı hiç aklımdan çıkaramadım. Bu noktada bize düşen yalnızca yol almaktır. Yolun sonunda olanı biz bilemeyiz. Allah neyi takdir etmişse.

“Çocuklarınıza sahip çıkın. Çocuklarımızı kaybedersek bu ülke elimizden gider!”

Cumartesi günü hocamızın Muğla programları vardı. Bizi orada birinci olarak Bilal Gürçay kardeşimiz karşıladı. Ve harika bir mesken sahipliği yaptı. Ona eşlik eden ve mütevaziliği ile gönülleri fetheden Mustafa Özcan kardeşimi de unutamam. Bir haftadır hocamızın hiçbir programını kaçırmayan Şahsenem Şimşek Hanımefendi ve eşi Özgür Şimşek ağabey de oradaydı. Şahsenem Hanımefendi’nin “Hocamız buralara kadar bizim çocuklarımız için geliyor, onu nasıl yalnız bırakırız.” kelamını hiç unutamam. Katiyen o denli. Biz hocamızı yalnız bırakmayalım ki o da bizi yalnız bırakmasın. Buralara sık sık gelsin.

Burada da çok hoş programlar oldu. Herkes harıl harıl notlar aldı. Vakit gece yarısına yaklaşırken hocamızın sesi yeterlice kısılmıştı. Sonraki gün Fethiye fethedilecekti. 2 günlük

programlardan sonra Antalya’ya gidilecek. Oradan da Avrupa ülkelerindeki MTO talebeleri ziyaret edilecekti.

Hocamız bu tempoya nasıl dayanabiliyor? Akıllardaki en büyük soru buydu! “Ruhaniyet cismaniyeti taşırsa insan yorulmaz.” diyerek sorumuza karşılık verdi hocamız. Hocamızın gücüne ve temposuna maşallah diyerek yazıma burada son veriyorum. Yazıda ismini anmadığım kardeşlerim haklarını helal etsinler.

Selam olsun “Yürek Ülkesi”nin çocuklarına!