Geçtiğimiz ay, Ege bölgemizi karış karış dolaştığımız bir MTO seferine çıktık. Muğla temsilcimiz, büyük kaygı ve dava sahibi Cemal Demirtaş kardeşimizin öncülüğünde, Samsun’dan beni yalnız bırakmayan Muharrem Kartancı hocamızla birlikte. Seferimizi İzmir idare takımımızdan Mehmet Adıgüzel Kertmenci hocamız yazdı. Kendine has, akıcı şiirsel ve felsefî diliyle… Bugün birinci kısmını yayınlıyorum bu hoş yazının. Yarın da ikinci ve son kısmını yayınlayacağım…

Yüreği yangın yerine dönmüş, uzun yola çıkmaya karar giymiş, niyet dünyasının doruklarında dolaşan yalnız ve inanmış bir adam!

Her gittiği yerde “Çocuklarınıza sahip çıkın!” diye uyaran, “Gençlerini ihmal edenler geleceklerini imha ederler!” diyerek milleti uyandırmaya çalışan; kaygısı dağları aşmış, ufku, coğrafyasına, tarihine sığmayan hayalleri ve tezleri mani tanımayan bir fikir adamı!

Anadolu’yu karış karış gezen ve imzasını kitaplara değil gönüllere atan Devrimci Derviş. “Beyaz Zambaklar Ülkesi”nden olmadığı için gayreti ve uğraşı görmezden gelinen, Anadolu’nun has

çocuğu!

Din dışı bir uygarlığın adamı olsa her yere heykeli dikilecek bir adam!

Henüz yazılamayan Türkiye’nin ruhunu ete kemiğe bürünmüş bir halde üzerinde taşıyan bu ülkenin asıl ve asil unsuru! Bize kim olduğumuzu, neyi kaybettiğimizi hatırlatan bir

mütefekkir!

Çağın Gazalîlerini, Yunuslarını, İbn Haldunlarını, Sinanlarını, Itrîlerini yetiştirmek için Evliya Çelebi’nin bile uğramadığı, Anadolu’nun unutulmuş, terk edilmiş kasabalarına bile gitmekten gocunmayan, bir tek kişi için bile yolunu değiştirebilen, köylere kadar uzanan destansı bir uğraşın kahramanı!

12 Aralık tarihinde İzmir’de “Ege Seferi”ne “Bismillah” denildi.

Hoca’mızı hiçbir seyahatinde yalnız bırakmayan, ona gerçek bir dost ve yol arkadaşı olan Muharrem Kartancı Hoca’mız da katılmıştı sefere. Bir insanın ailesini, yurdunu

bırakıp buralara kadar gelebilmesi için yüreğinin fokur fokur kaynaması gerekir! Onları havaalanında 9 günlük seyahatin baş mimarı olan ve tek başına Ege’yi ayağa kaldırmaya ant içmiş, heyecanı ve sıkıntısı Honaz Dağı’nı aşmış, yüreğinde kor alev taşıyan Cemal Demirtaş ağabeyimiz karşıladı. O olmasa bu denli program düzenlenemezdi.

Yıllardır beklediğimiz ve eksikliğini hissettiğimiz kaygılı bir yürek! Yürek ülkesinin çocuğu!

Kıyı şeridinde değil tarih şeridinde yapılan bir seyahat bu!

Kâtip Çelebi Üniversitesi birinci durağımızdı.

“Üniversitelerimiz işgal altında.” diye inledi salon. Biz hiçbir yerde eli silahlı adamlar görmedik hâlbuki! “Bu ülkeyi dışarıdan, fiilen işgal etmediler. İçeriden zihnen

ele geçirdiler.” deyince sıkıntıyı anlamaya başladık! Zira “En güzel köleler kendilerini özgür zannedenlerdir.” diyerek yaşadığımız eşsiz tecrübeyi bir cümleyle tanım etmişti

Goethe.

“Bir toplumun başına gelebilecek en büyük felaket, başına ne geldiğini bilememesidir. Daha berbatı bilemediğini de bilememesidir. En berbatı celladına

âşık tasmalı çekirgelere dönüşmesidir.”

Bu nasıl özlü bir ifade!

150 yıllık bir “kültürel inkâr” süreci bu kadar mı hoş özetlenir!

Çilesi çekilmiş ve bedeli ödenmiş cümleler bunlar! Hocamız “Batılılar bizim terk ettiklerimizi alarak kendilerine yesyeni bir dünya kurdular. Biz ise Batılıların terk

ettiklerini alarak kendi dünyamızı da yıktık!” dediğinde tanımını yapamadığımız huzursuzluğumuzun kaynağı ortaya çıktı.

“Yanlış başlangıçların yanlışsız sonuçları olmaz.” 

İzmir’den sonra Kuşadası’na geçti hocamız. Orada da benzeri cümlelerle başımıza gelen felaketin tanımını ve analizini yaptı. Natürel bununla kalmadı. Yaptığı tenkitlerden sonra kendi teklifini, medeniyet mefkûresini de sundu. Teklifsiz tenkit entelektüel geviş getirmektir çünkü.

Saat 21.30 olunca hocamız hiçbir seyahatinde aksatmadığı MTO’daki Fütühat’ı

Medeniyye dersini bu sefer de ihmal etmedi ve online yaptığı dersle keder aşılamaya devam etti. 81 vilayet ve 70’e yakın ülkede toplam 57 bin talebe, elinde defter kalem ders başı yaptı.

MTO, Türkiye’nin bir asırdır yaşadığı entelijansiya meselesini çözecek ve eğitimde ihtilal yapabileceğimiz öncülerin öncülerini yetiştirecek, bu dünyada yaşayıp bu dünyayı yaşamayacak, bu dünyayı elinin karşıtıyla itip kendisini hakikate kilitleyecek hoş Müslümanları yetiştirmeye talip Dijital Nizamiyemiz, Enderunumuz.

Peygamber Efendimizin Ashab-ı Suffa ve Darü’l-Erkam modellerini örnek alan aklı, kalbi ve ruhu birebir anda harekete geçiren disiplinlerarası ders veren ve Mevlana’nın “pergel metaforu” ile yeryüzünde hikmete dair ne varsa bunu alıp kendine mal eden, tevarüs eden nadide bir okul! Dünyada eşi gibisi yok!

Rahatsız olmalıyız! Rahatsız olanlardan bir şeyler bekleyebiliriz. Asıl rahatsızlık duymayanlardan, konfor alanının dışına çıkamayanlardan ümidi kesmeli! Yaşayan cenazelerdir onlar. Sıradan insanlardan sıra dışı işler beklenemez!

“Nefes alıyorsanız yaşıyorsunuz demektir. Nefes veriyorsanız yaşatıyorsunuz demektir. Nefes oluyorsanız tarihi siz yapıyorsunuz demektir.”

Son 150 yıldır tarihi biz yapmıyoruz. Tarih yapan özelliklerimizi reddederek kültürel intihara gerçek sürükleniyoruz. Batılıların ülkemizi işgal ettiklerinde yapmaya yürek edemedikleri şeyi kendi kendimize yapıyoruz. Batı’nın bizim için çizdiği resme benzemek için bizi biz yapan hasletlerden kurtulmaya çalışıyoruz. Şizofreninin tabanını yaşıyoruz! Çılgınlık bu! 

Hocamız 3. ve 4. gün Aydın’ın ilçelerini dolaştı. Koçarlı’dan Söke’ye, Didim’den Efeler’e,oradan Nazilli’ye, Bozdoğan’a. Her bir konferansta çok hoş izler bıraktı. Nazilli’deki konferansta kelam alan bir hanım kardeşimiz o denli hoş konuştu ki tüm salonu etkilemeyi başardı. MTO’nun hayatında yaptığı değişikliği lisana getirmesi ile tüm salon MTO’lu olmak istedi. Hakikaten MTO mucizesi diye bir şey var!

MTO nedir ki?

Bir okuldan çok daha fazlası!

Nazilli’de ‘şafak yağmurları’ buluşmasında Fatma Karakaş isimli hanım talebe kardeşimiz habersizce geldi. Ve kederimize ‘dert’ ekledi, gitti.

Yusuf Hoca, bütün salonda, üstelik de büyük bir salonda liseli talebeler tarafından, elde kalem defterle pürdikkat dinlenen konferansı bitirdikten sonra kelam alan Fatma Karakaş kardeşimiz, insanların yüreğini fetheden MTO’nun kendisinde yaptığı değişimi şu cümlelerle anlattı:

“Olayları ‘okuma’, ‘anlama’ kabiliyetim genişledi. Dualarımda size çok yer veriyorum. Beni bu türlü bir insan yaptığınız için teşekkür ediyorum. Gençlere diyorum ki, bu türlü hocalarımız ‘sıra dışı’ hocalardır; sıradan değil. Arapça öğrenmeye başladım. Kur’an Arapçası öğrenmeye başladım. Osmanlıca okuyabiliyorum artık. Arkadaşlarıma örnek olsun diye söylüyorum. Mutlaka kendimi ortaya koymak için değil.

Kur’an okurken anlamaya başlayabildiğim için İslâm’ı da çok hoş anlamaya başladım.

Ezbere bir şey yapmıyorum artık.

Aklımı kullanmaya başladım.

Rabbimi daha güzel tanıdım.

Peygamberimi daha âlâ tanıdım.

Dünyayı daha düzgün algılamaya ve tanımaya başladım.

Ve derslerimiz o kadar hoş ki.

Ben ulaşmayacağım hocalara,

Sizin sayenizde ulaşıyorum.

Sinema hakkında bilgi sahibiyim.

Müzik hakkında bilgi sahibiyim.

Filozofları tanıdım, lise mezunu olarak!

Devlet okulları bunların hiçbirini tanıtmadı bana.

Böyle bir okul olmasaydı, bu türlü bir imkâna sahip olamayacaktım.

Ömrüm boyunca da okumayı düşünüyorum. Yani okul bitince de bitmeyecek benim MTO talebeliğim!

Bir insanın gelişmesi demek etrafındaki pek çok insanın gelişmesi demektir.

Benden daha çok yetki sahibi olan beşerler bu türlü imkânlara sahip hayli çok daha farklı olacağına inanıyorum.

Benim etrafım çok geniş bir etraf olduğu halde ben okulum ile çok memnunum.

Kitap analizlerine katılıyorum.

Sinema sinemaları izleyip ‘film okumaları’ yapıyoruz.

Boşa vakit geçirmeyi sevmiyorum.

Bütün paramı kitaplara yatırıyorum

Bir bayan olarak, anne olarak, abla olarak.”