Duvar saati durunca

Hacı Dayı ile Hacı Teyzenin konutlarındaki duvar saati günün birinde tık demiş, durmuş. Birkaç gün sonra oğulları meskene geldiğinde saatin çalışmadığını fark etmiş.

“Buna bir kalem pil alıp taksaydınız ya” deyince, iki tonton “Aah, ah” ile başlayan bir cümleyi ayna anda söylemişler.

Biri “Yavrum, pil aldık ama…” demiş, kelamı oburu tamamlamış: “…takmasını bir türlü denk getiremiyoruz ki.”

Oğul, pili yerine oturtamadıklarını zannetmiş.

“Zor değil ki kolay bir şey.”

“Evladım, görüyorsun saat dördü altı geçe durmuş. Tam o vakitte takmayı beceremiyoruz. Ya geç kalıyoruz ya erken davranıyoruz. Pil elde, bir süre başında bekledikten sonra sıkılıp öteki bir işe kolunca da vakit yeniden geçmiş oluyor. Tam dakikasını denk getirmek kolay mı?”

Hacı Dayının oğlu, eşiyle bir arada, yeni evlenmiş kızlarını görmek niyetiyle Ankara’ya gitmişler.

Bir hafta kaldıktan sonra Bursa’ya dönmeyi düşünmüşler. Kızları ise annesinin birkaç gün daha kalmasını istemiş.

“O vakit ben tek döneyim, sen sonra gelirsin” demiş karısına. Zira adamın vakit geçirmeden gidip oradaki işleri halletmesi gerek.

*

Gerekliliğin sebebi şu: Bursa’daki otuz yıldır oturdukları konutları zelzeleye güçlü olmadığı ve komşular ortasında “dönüşüm ile binayı yenileme” için mutabakat sağlanamadığından yeni bir mesken almayı planlamışlar.

Bir daire beğenip kapora vermişler. Ancak sonradan daha çok beğendikleri bir konut çıkmış karşılarına. Onu alacaklar ancak daha evvel verdikleri kaporayı geri almayı deneyecekler. Doğal, müteahhit kabul ederse.

Bu sebeple, gecikmeden gidip işleri tamamlamak ve öteki konutun süreçlerini başlatmak gerek.

“İnternetten bilet alalım” diyen kızına “Kendim alırım” diye karşılık vermiş. Açmış telefonunu, iki tık tık yaparak biletini almış.

Otobüsün hareket saatinden hayli evvel daima bir arada otomobile binip onu terminale bırakmış, vedalaşmışlar. “Siz beklemeyin” diyerek başkalarını göndermiş.

*

Vakit gelince otobüse gitmiş ki yeri dolu. “Nasıl olur? Bu dönemde çift bilet satmak mı kaldı?” diye firmaya çıkışmış.

Onlar da kayıtlara bakmışlar, o denli bir bilet alınmadığı ortaya çıkmış.

Meğer Ankara-Bursa bileti alacağına Bursa-Ankara bileti almış.

“Ne olacak, artık ne yapacağız?”

Yapacak bir şey yok. O bilet gitti. Bir sonraki otobüse bilet alınacak. O denli yapmış. Yeni biletini alıp hareket etmek üzere olan otobüse elinde valizle koşarken, önüne çıkan koca camı görmeyip çarpmış. Cam kırılmış, yere inmiş. Yüzü gözü yaralanmış, üstü başı kan içinde kalmış. Şükür ki büyük bir kesik olmamış. O vaziyette binip gitmiş.

*

Müteahhide gittiğinde adam “Abi ne oldu sana?” diye sormuş. Karşılık müphem… “Oldu bir şeyler işte.”

Niyetini söyleyince, adam hiç ikiletmeden “Canın sağ olsun abi, hayırlısı” diyerek kaporayı kesintisiz iade etmiş.

*

Tahmin: Müteahhit korkmuş, çekinmiş olabilir.

Tedbir: Büyük camları fazla temizlemek tehlikeli. Çaprazlama bir plastik yahut kâğıt yapıştırılmalı. Dava konusu olacak ve tazminat gerektiren bir durum aslında bu.

Hacı Dayının torunu üç yaşındayken annesinin elinden tutmuş yolda yürüyorlar.

Yan taraftan bir adam ilerideki birine bağırıyor: “Cengiiiz, Cengiiz…”

Çocuk, bağıran adamdaki öfkeyi fark etmiş lakin Cengiz’in bir isim olduğundan habersiz. Onu, kızıldığı vakit söylenen bir hakaret sözü sanıyor. Yanından geçerken adama dönüp şöyle sesleniyor: “Sen Cengiz!”