Bolu Kartalkaya’da otelde çıkan yangında 78 insanımız hayatını kaybetti. Ölenlerin büyük kısmı çocuk ve anneydi. Anne-babalar, yarıyıl tatilini fırsat bilerek, çocuklarıyla kayak keyfi yapmak için Kalkalkaya’ya gitmişlerdi. Büyük heyecanlarla beşerler tatile çıkmıştı ve her birinin geleceğe ait farklı farklı hayalleri vardı.

Kimi yoldan o gün gelmişti, yol yorgunuydu, bazıları de gün uzunluğu kayak pistinde geçirdiği keyifli saatlerin akabinde akşama yorgun düşmüştü. Yorgun ve keyifli bir günün akabinde beşerler odalarına çekilip, derin bir uyguya daldılar. Uykularının en derin saatlerinde kaldıkları otelde çıkan yangın sonucu 78 insanımız, anne-baba ve çocuk hayatını kaybetti.

Tarifi imkânsız bir acı, hiç dinmeyecek bir yürek yangını, hafızalardan silinmeyecek büyük bir keder. Pazartesi sabahına böylesine üzücü bir haberle uyandık. Daha canlarımızı tahliye edemeden, hâlâ kaç kişinin içeride olduğunu belirleyemeden, hâlâ kaç canımızı yitirdiğimizi tespit edemeden, çabucak bir tartışma başladı. Hatalı kim?..

Büyük çoğunluğu çocuk ve anne 78 canımızı yitirdiğimiz, bu türlü büyük bir felaket günü sorulacak soru mu bu?.. Hatasız mu var da hatalı arıyoruz. Bu facianın yanından yakınından geçen, bu olayla ilgili en küçük bir sorumluluğu olan herkes hatalı.

Sorumluluk zincirin birer halkası üzeredir. Bir halkada eksik varsa tamamında sorun vardır. Halkanın bir yerinde kusur varsa silsile halinde her yerde kusur var. Bir kişi yahut kurum sorumluluğunun gereğini yerine getirmemişse, o sorumluluk zincirinde olan herkes kusurludur.

Sorumlu bulmak yahut sorumluluğu birine yüklemek kolay. Lakin geçmişten beri yaşanan birçok acı olaydan sonra emsal şeyler yapıldı. Sorun çözülüyor mu, yaşananlardan dersler çıkarıldı mı, sorumlular hak ettikleri cezalara çarptırıldı mı, verilen cezaların oluşturduğu caydırıcılık benzeri ihmallerin önlenmesinde katkısı oldu mu? Sormamız gereken ve üzerinde düşünmemiz gereken durum budur!..

Denetim elbet en başta gelen işimiz. Mevzuat açısından meselemizin olmadığına ait herkesin kabul ettiği bir gerçek var. Fakat ne yazık ki uygulamaya gelince işler şaşıyor. Kâğıt üzerinde bütün gerekleri yerine getiriyoruz. Lakin bir felaket karşısında hiçbir şey kâğıt üstünde olduğu üzere durmuyor.

Aracımızı muayeneye götürürken, diğerinin aracındaki yangın tüpünü götürüyoruz. Muayeneden geçince de emanet aldığımız tüpü geri veriyoruz. Bir kaza anında lazım olacağını düşünmediğimiz, yangın tüpünü yalnızca muayene için hatırlıyoruz.

Periyodik kontrol, günü saati, takvimi aşikâr kontroller bir işe yaramıyor. O günler yaklaştığında ya göstermelik eksiklerimizi tamamlıyoruz ya da kontrole gelecekleri evvelden öğrenip, öbür yollara sapıyoruz. Kontrolleri atlatınca işlerin olağan seyrinde yürüyeceğini düşünüyoruz.

Halbuki kimsenin bizi denetlemesine gerek olmadan, işimizi en düzgün halde yapmamız gerekir. Hatta mevzuatta anlatılanlardan daha fazlasını kimsenin bizden istemeden yapmamız gerekir. Kartalkaya’da 78 canımıza mal olan otelin sahipleri 47 yıldır bu işi yapıyor. Onların bilgi birikimi ilgili kurumların bilgi birikiminden çok daha fazla. Lakin, ortaya çıkan tabloda ne yazık ki para hırsları her şeyin ötesindeymiş.

Bu saatten sonra tartışacak bir şey yok, her şey gün üzere ortada. Yiten canlarımız hatırına yaşananlardan en iyi dersi çıkarıp, bir daha bu türlü bir facianın yaşanmaması için, en sıkı önlemleri alalım. Sorumlular en ağır formda cezalandırılsın, cezalar o denli caydırıcı olsun ki bu işleri yapanlar bin düşünsün bir yapsın. Her faciadan sonra sorumlu arama tartışmalarıyla asıl sorunu ıskaladığımızın farkına varalım.