Cumhuriyet Halk Partisi’ni bu çıkmaza kim soktu
Aytunç Altındal bir mülakatında şöyle diyor: “Bu CHP’liler iş yapmayı bilmez. Memleket için yararlı hiçbir iş yapmazlar. Lakin 10 CHP’li bir ortaya gelse, memleketi karıştırırlar.”
Cumhuriyet Halk Partisi’nin yönettiği belediyelerin durumu ortada. Son seçimde birçok belediyeyi daha kazandılar. Artık bu belediyelerden birkaçını ele alalım ve bir “sosyal demokrat” belediyenin neyi başardığını soralım.
Bugüne kadar daha çok kentleşmesini tamamlamış belediyeleri kazandıkları için, çivi çakmadan başkanlıklarını sürdürebildiler. İş ve icraat kabiliyetleri olmadığı için, bu ülkenin kurucusunun halk tarafından sevilmesini istismar ederek, “Aman bu belediyeler AK Parti’ye geçmesin” diyen vatandaşların hislerini sömürerek birebir belediyeleri tekrar tekrar kazandılar.
Sürekli Batılı olmaktan, bilimden, rasyonellikten bahseden; AK Partilileri “biatçı” olmakla suçlayan bu beşerler nasıl oluyor da gerçeklikten kopmuş bir toplumsal psikolojiyle güdülenebiliyor?
CHP, daha çok güçlü vilayetlerde ve büyükşehirlerin varlıklı semtlerinde yaşayan, tuzu kuru, ideolojik olarak solcu ve Batı’ya hayran bir kitlenin oyunu alırdı. AK Parti’deki iktidar yorgunluğu ve ekonomik zorluklar, bilhassa emekliler ve dar gelirliler ortasında bir reaksiyona yol açtı. Bu da CHP’ye rasyonel seçmenden %10 oranında bir dayanak daha kazandırdı.
Ancak CHP’nin ülkenin geleceği için bir fikri, lokal idarelerde bir icraatı, rastgele bir hususta geliştirdiği bir siyaseti yok. Bu durumda oy tabanını nasıl koruyabiliyor? Bu kadar siyasetsiz, hizmetsiz ve vizyonsuz bir parti, AK Parti’nin 2010’lu yıllarındaki hali olsaydı, oyları %20’yi bile geçemezdi.
FETÖ’cüler kendi pisliklerini örtmek için topyekûn bir Erdoğan düşmanlığı başlattı ve geniş bir kitleyi Erdoğan düşmanı yapmayı başardı. Siyasi söylemi olmayan CHP, bu psikolojiyi satın aldı ve birebir yol ve formülle ilerledi. Atatürk’ün ismini berbata kullanarak elinde tuttuğu kitleyi Erdoğan nefretiyle bir ortada tutmaya başladı.
CHP’nin kullandığı Erdoğan nefreti o denli büyüdü ki, PKK terör örgütü bile kimi CHP’lilere sempatik gelmeye başladı. Bugün, iktidar emelleri uğruna terörsüz bir Türkiye’ye bile karşı çıkabilecek durumdalar; zira terörsüz bir ortam DEM Parti’yi özgürleştirir ve CHP’ye mecburiyet ortadan kalkar.
Yolsuzluk soruşturmalarına karşı yürütülen kampanyalarda bir diğer tehlikeli sorun daha ortaya çıktı: Cumhuriyet Halk Partisi bu süreçlerde adeta kendi telaffuzunun esiri oldu.
Klasik CHP kitlesi, Atatürk’ü ve Erdoğan aksiliğini araçsallaştırarak hükümete karşı konumlandı. CHP mitinglerinde başat rol oynayan marjinal sol örgütlerin temel motivasyonu da devlet zıtlığı. Bugün bu iki motivasyonu kullanan kurucu parti, Necip Fazıl Kısakürek’in sözüyle “hükümet düşürmek için ülke düşürmeyi göze almış” bir noktadadır.
Küresel sistemin ve neoliberallerin sivil toplum ve siyaset üzerinden yürüttüğü Sorosçu model, CHP’nin üçüncü motivasyon kaynağı haline gelmiştir. Saraçhane Mitingi’nde Özgür Özel “gösteriler bitti” dediğinde, marjinal örgütler “biz gitmiyoruz” dediler. Onların beklentisi yalnızca iktidar tersliği değil; bu beklenti çok daha radikal ve sistem dışı bir motivasyona işaret ediyor.
CHP bu karanlık tünele girmiştir. Bu tünelin sonu nereye varır bilinmez; lakin bir siyasi partiyi bu tünelden çıkaracak iradenin kimde olduğu da meçhuldür.
CHP’nin iş yapmadığına dair rivayetler güçlü lakin milyar dolarlık reklamcı ve trol ordusu ile siyaseti ve toplum psikolojisini yönetiyorlar.
